De koning

Een zwarte kamer zie ik, we komen er binnen.
Ik zie niks.
''Eva, Anika!'' ik krijg geen antwoord.
Dan gaat het licht aan, het is een stoffige, oude lamp, bedekt met spinnewebben.
Ineens zie ik er een rode tentakel die de lamp aan stukken breekt.
Het is weer pikkedonker.
Dan, een flits, met daarna een vuurtje.
Ik zie een openhaard, met daarvoor een stoel, omgedraaid, dat wel.

''Zo, dus jij wil de wereld regeren hè?''
Hoor ik het ding in de stoel zeggen.
''Maar...''
''STILTE!'' roept het, de stoel draait, en ik zie een dikke, rode draak met een gezicht vol tentakels.
''Anika?'' floept er ineens uit.
''Anika? Oh, je zusje en dat blauwe geval, veilig in de kamer hiernaast.
Ik ben Karas''
Karas, denk ik, wat een naam.
En met veilig bedoelt hij vast: NIET veilig.
''Kan ik nu weg?'' vraag ik ongeduldig.
''Nee, jij denkt zeker dat jij de wereld kunt overheersen hè?''
''Nehee!'' roep ik kwaad.
''Jij bent zogenaamd gemaakt om de wereld te regeren'' zegt Karas.
''Huh?'' zeg ik.
''Ja, met je aarde/gras kracht heb jij de aarde gemaakt en de planten erop, je dag/nacht en tijd spreekt voor zich''
Ik geloof er niks van en zeg: ''En de dieren dan?''
Karas zwijgt even, maar zegt dan: ''Die kun je ook beheersen, je weet best hoe''
''Nee, helemaal niet!''
Nu bedenk ik dat dit nog best nuttig kan zijn.
''Zeg, ik mag je wel,'' zeg ik, ''ik wil je dienaar zijn''
Dat wil ik natuurlijk helemaal niet, ik heb 'm liever dood, maar goed.
''Pff,'' zegt Karas, ''listen''
Ik zucht.
''Snail, kom eens hier!'' roept Karas.
Dat zal slakkenmans wel zijn, ja hoor.

''Ja baas''
Een hele tijd later komt die slome slak eraan.
''Maak een einde aan deze leugenaar''
''Pff, hij?'' zeg ik. ''Hij kan alleen spugen!''
''Had je gedacht, kleintje'' zegt Snail.
Hij doet zijn mond verbazingwekkend ver open, en krult zijn lippen naar achteren.
Hieruit komt een geweer.
Het schokkrachtveld gaat uit, maar voor ik ook maar iets kan doen, schiet hij.