22.

Zayn POV

Toen ik binnenkwam, spurtte ik naar de balie. ‘Weet u misschien waar Stephanie ligt?’ vroeg ik buiten adem aan de receptioniste. Ze keek me kwaad aan. Ik hoorde iemand kuchen achter mij. Een rij van zeker vijftien mensen stond te wachten. ‘Alsjeblieft kunt u mij snel helpen, het is dringend!’ probeerde ik nog, maar de receptioniste schudde haar hoofd. ‘Trek maar een nummertje en wacht tot het uw beurt is,’ zei ze. Ik zuchtte en ging naar de automaat. Nummer 143. Ik keek op naar het scherm. Nu was nummer 127 aan de beurt. ‘Dit kun je niet menen,’ zei ik zacht. Ik zuchtte en ging op een stoel zitten. Al gauw verveelde ik mij en begon met mijn voet op het ritme van een liedje in mijn hoofd mee te tikken. Enkele mensen keken mij geërgerd aan, waardoor ik daar ook maar mee ophield. Toen eindelijk het nummer 143 op het scherm verscheen, spurtte ik bijna naar de balie. Ze stuurde me door naar kamer 308, de derde verdieping dus. Aan de lift stonden een heleboel mensen te wachten, dus ik besloot de trap maar te nemen. Ik was helemaal buiten adem toen ik op de derde verdieping aan kwam -ik had namelijk alles gerend- maar dat kon me niets schelen. Ik stopte niet met rennen tot ik voor de juiste deur stond. Daar kwam ik even op adem. Was het eigenlijk wel een goed idee om langs te komen? Ik begon te twijfelen. Ik draaide me om en liep terug naar de uitgang. Waarom heb ik eigenlijk zoveel moeite gedaan om naar hier te komen? Abrupt bleef ik stil staan. Omdat het mijn fout was. Ik zuchtte en begon langzaam terug te wandelen. Weer stond ik voor de deur. Zou ik gaan kijken? Ik begon te ijsberen voor de deur. Ik besloot om toch maar even naar binnen te gaan. Even kijken kan geen kwaad, toch? Zo erg zal het wel niet zijn. Het lijkt gewoon of ze slaapt. Ik deed de deur open en schrok. Het was erger dan ik dacht...