007

Ik had het sms'je nog geen minuut verzonden en ik hoorde mijn ring toon door de kamer galmen. Glimlachend keek ik naar de naam in het beeldscherm. Naar zijn naam. Ik bracht de mobiel naar mijn oor.
'Met Liz.'
De glimlach verscheen automatisch weer op mijn gezicht toen ik zijn stem hoorde. Ietsjes vervormd door de telefoon maar nog steeds duidelijk zijn stem.
'Liz? Is alles ok? Ik maakte me echt zorgen. Ik was helemaal vergeten dat je zoveel last van je enkel had en toen je niet antwoordde dacht ik dat je dood was.'
Ik grinnik. Het was fijn om zijn Amerikaans accent weer te horen en het voelde alsof ik hem jaren niet gesproken had.
Ik nestelde me op de bank want ik had het gevoel dat dit gesprek misschien nog wel een tijdje kon gaan duren.
'Ik las je sms'je maar ik was vergeten te antwoordden. Je moet me wat uitleggen.'
Het was even stil aan de andere kant van de lijn.
'Stond niet alles op internet?'
Het kwam er sarcastisch uit. Lichtjes geïrriteerd.
'Daar staat het geen niet wat ik wil weten.'
Het was weer stil. Ik vroeg me af of ik iets verkeerds had gezegd. Ik beet op mijn lip en staarde weer naar het zwarte tv scherm.
'Justin?' vroeg ik na een tijdje.
Alleen door zijn ademhaling wist ik dat er nog iemand aan de andere kant van de telefoon lijn was.
'Soms wilde ik dat ik het zo makkelijk had. Dat ik alleen maar een naam in hoef te vullen in Google en dan gelijk alles over die persoon weet. Gelijk al jou foto's kan zien vanaf je geboorte tot dit moment.'
Ik slikte even toen hij dit zei.
'Het spijt me.' antwoordde ik op zijn kleine uitbarsting.
Weer was het even stil. Ik haatte dit soort telefoon gesprekken. Je ziet de emoties van een ander niet en kan niet zien waar die persoon op het moment mee bezig is.
'Waarom zeg je sorry? Ik hoor sorry te zeggen.' Zei hij na een tijdje.
Ik keek even bedenkelijk. Niet dat hij dat kon zien maar ik zag mijn eigen hoofd in het spiegelbeeld van het televisie scherm en kwam tot de conclusie dat ik zulke hoofden niet meer moest trekken.
'Omdat ik je boos heb gemaakt.' Ik beet op mijn lip.
'Heb je niet.' Zijn stem klonk weer wat opgewekt.
'Hm.. Zeg het dan.' Zeg ik, nu weer grijnzend.
'Wat moet ik zeggen?'
Zijn onschuldige stemmetje nam weer plaats.
'Je moest toch nog sorry zeggen.'
Nu hoorde ik gegrinnik aan de andere kant van de lijn.
'Allerliefste liz, het spijt me heel erg dat ik zo tegen je bent uitgevallen.'
Het klonk zo serieus en gemeend. Ik had het als grapje bedoeld maar dit leek wel een spijt betuiging.
'Ik vergeef het je wel hoor.'
Nu hoorde ik weer gegrinnik aan de andere kant van de lijn. Het is eigenlijk helemaal niet zo raar dat ik hem af en toe niet kon volgen.
'Wat doe je nu?' Ik haalde een hand door mijn haar en trok mijn benen op de bank.
'Ik ben me aan het omkleden.'
Ik zag het beeld voor me dat hij daar met me stond te bellen in zijn sixpack met alleen een broek aan. Ik bijt op mijn lip.
'Hm..' Ik grijns even en hij grinnikt weer.
'bevalt je dat?' Vroeg hij, duidelijk vermaakt en ik schoot spontaan in de lach.
'Ja hoor.' Zei ik, nog steeds grijnzend.

'Heel misschien ben ik morgen nog in Nederland, dan kan ik je nog zien.'
We waren al een tijdje aan het praten maar hij moest weg.
'Ik zal morgen vrij houden.' Ik glimlachte.
Het zou geweldig zijn om hem morgen nog eens te zien, ook al was de kans heel klein.
'Ik weet het niet zeker en ga er maar van uit van niet.'
Ik beet even op mijn lip. Dat ik er toen zo aan twijfelde, natuurlijk zou hij er de volgende dag zijn. Ik wist het eigenlijk al wel. Ik was alleen bang voor een teleurstelling. Ik was er bang voor dat ik hem nooit meer terug zou zien.
'Ok, Doei.'
'Doei, tot misschien morgen.'