003

Iedereen die het gezien had stond even geschrokken stil. De enige die in beweging kwam was hij. Hij baande zich een weg door de geschrokken mensen en liep achter me aan de steeg in. Inmiddels had ik daar mijn fiets al aan de kant gegooid en realiseerde ik me wat er was gebeurd.
Ten eerste was ik voor het eerst in mijn leven aangereden en ten tweede deed mijn rechter been ook enorm zeer. Die was blijkbaar tussen de auto en de fiets gekomen.
Vloekend hinkelde ik door het steegje. Niet wetend dat hij daar naar me stond te kijken terwijl ik komisch op en neer huppel. Ik draaide me om toen ik hem hoorde grinniken.
'Wat?!' vroeg ik aanvallend.
Zijn grijns verdween en hij keek me onschuldig aan.
'Niks.' antwoordde hij in het Engels met een Amerikaans accent.
Ik vroeg me af of hij me wel had verstaan maar “wat” en “what“ is niet heel verschillend.
'Het zag er alleen heel grappig uit. Gaat het een beetje? De auto raakte je gelukkig niet al te hard.' Zei hij, nu ineens bezorgt.
Ik wilde hem boos of geïrriteerd aankijken maar op een of andere manier lukte dat niet.
Ik leunde tegen de muur en keek hem aan. 'Mijn voet doet zeer.' Zeg ik omdat ik het Engelse woord voor enkel niet wist. Ik had het 5 jaar gehad op school. Ik deed 5havo terwijl ik eigenlijk vwo kon, maar daar was ik te lui voor.
Ik zag hem pijnlijk kijken en naar me toe lopen. Zonder iets te zeggen legde hij een arm op mijn onderrug en de andere op de achterkant van mijn bovenbeen. Hij tilde me iets op en zette me op de grond neer. Hij ging bij mijn been zitten.
'Misschien doet dit iets zeer.' Zei hij weer in het engels en glimlachte naar me. Een glimlach waarmee hij zij dat alles wel goed kwam. Natuurlijk zou alles goed komen, ik bedoel, het zag er niet echt naar uit alsof ik hier dood lag te gaan. Toch knikte ik en keek zonder iets te zeggen naar hem.
Het zag eruit of hij dit elke dag deed. Hij zette zijn bril af en wat hij aan het doen was met mijn enkel ging aan mij voorbij. Ik volgde elke beweging die hij maakte. Hopend dat ik een glimp van zijn gezicht zou opvangen, maar die stond naar de grond gericht. Nadat hij de conclusie had getrokken dat ik het wel zou overleven en dat ik niet naar het ziekenhuis hoefde keek hij me aan. Uit verlegenheid keek ik snel weg.
Zo kende ik mezelf niet. Ik was echt geen verlegen type meer een durf-all, iemand die altijd het woord deed als er iets geregeld moest worden.
'Waarom reed je zo snel weer weg? Iemand die aangereden word blijft meestal op de grond liggen.'
Toen ik weer opkeek zag ik dat hij grijnsde. Hij genoot zichtbaar van mijn verlegenheid wat mij ook iets meer dominanter maakte.
'Ik kan niet goed tegen aandacht.' Zei ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Even kijkt hij me aan of ik het serieus meen en hij schiet dan spontaan in de lach.
'Wat?' vraag ik beledigd.
'Niks, dat was voor mij gewoon even heel grappig. Een ander had het denk ik niet echt grappig gevonden.'
Ik keek hem nu vragend aan. 'Eigenlijk verwachtte ik een uitleg maar nu snap ik je nog minder.'
Hij grinnikt weer. Nu ik eraan terug denkt doet het me aan het moment denken in Twilight wanneer Bella tegen Edward zegt dat ze niet van de kou houdt. En nu zeg ik tegen de jongen die de meeste aandacht van de wereld krijgt dat ik niet van aandacht houd.
'Op zich houd ik wel van aandacht maar ik haat het als mensen me zielig vinden. En ik had geen zin in een heel gedoetje.'
Ongelovig kijkt hij me aan. 'Hm.. Ik liep juist achter je aan omdat ik je zielig vond.' Zegt hij terwijl hij nog steeds een grijns op zijn gezicht had.
'Je keek me zo raar aan. Ik vroeg me af wat je dacht.'
Zijn blik veranderde. In plaats van grijnzend keek hij me nu serieus aan. De zin was duidelijk een vraag.
Zo eigenwijs als ik was wilde ik zeggen; Dat gaat je niks aan. Maar zijn blik dwong me antwoord te geven. 'Niks, je gezicht trok mijn aandacht gewoon.'
Nadat ik dit zei bekeek ik voor het eerst zijn gezicht goed. Hij kwam me heel bekend voor maar ik herkende hem niet. Hij had ook nog steeds zijn capuchon op.
En ik was ook zo naïef dat ik hem niet meteen herkende...