Hoofdstuk 7 deel A

Hoofdstuk 7

Louis P.O.V.
‘ERUIT’ brulde het beest. Ik draaide me om en liep zo snel ik kon de trap weer af, ik was doodsbang. Ik bleef lopen en liep naar de grote deur in de hal onderweg greep ik vlug een cape van de kapstok die mij geschokt aankeek. De tranen stroomde over mijn wangen, ik was doodsbang voor dat beest. Toen ik bijna beneden was zag ik Liam en Niall, ik liep hen voorbij en hoorde hen achter mij rennen. ‘waar gaat u toch heen’ vroeg Liam paniekerig. ‘belofte of geen belofte, ik blijf hier geen minuut langer’ riep ik terug terwijl ik de voordeur open gooide. Het was ijskoud en het sneeuwde maar daar trok ik mij niks van aan. ‘nee wacht, alsjeblieft wacht nee’ hoorde ik Liam jammeren. Ik liep naar de stallen en sprong op Philippe die schrok maar begon toch te lopen.
We liepen uit de poort van het kasteel, we liepen een tijdje door het bos toen Philippe plots schrok van de vogels die vlak voor ons uit de bosjes vlogen.

Ik moest moeite doen om op hem te blijven zitten toen er plots van overal wolven uit de bosjes kwamen. Mijn ogen werden wijd van schrik. Philippe draaide zich vliegensvlug om en begon te rennen, de wolven liepen achter ons en gromde hun tanden bloot. ‘Sneller Philippe, sneller’ riep ik tegen het paard. Maar hij ging al zo snel hij kon. We lieten sporen na in de sneeuw. We liepen over een open plek toen Philippe plots door het ijs zakte. De wolven vielen mee in het water, maar het koste Philippe veel moeite om eruit te klimmen. De wolven lieten we achter in het water en hij begon weer te rennen, ik dacht dat we veilig waren, maar niet dus. Niet veel later werden we weer tegen gehouden door wolven. Philippe schrok ne hij steigerde, ik kon mij niet meer vast houden en viel met een smak op de grond. De teugels raakte verstrikt aan een boom, Philippe hing vast hij kon niet meer weg. De wolven beten en gromde naar hem maar hij stampte ze weg. Ik stond zo snel ik kon recht en zocht iets om hem te helpen, ik zag niet veel verder een tak liggen en raapte hem op. Ik liep terug naar Philippe en begon naar de wolven te slagen. Maar ze waren met te veel.

We waren omsingeld door de wolven, ze waren niet bang van mijn stok en Philippe hing nog steeds vast aan de boom. Een wolf kwam veel te dicht bij mij en ik wouw hem wegslagen met mijn stok maar hij greep de andere kant vast met zijn tanden en trok de stok uit mijn handen. Hij sprong op en ik kon nog net op tijd wegspringen. Ik wouw juist terug rechtstaan toen de wolf me bij mijn cape greep. Hij begon te trekken en wurgde mij bijna toen er een andere wolf naar mijn been sprong. Ik sloot mijn ogen en wachtte op een pijnlijke beet. Maar hij kwam niet in plaats daarvan hoorde ik een veel luidere grom en een luide jank.

Harry’ s P.O.V.
Ik voelde mij zo schuldig, ik had hem doodsbang gemaakt. Ik liep naar de tuin en zocht achter de doos voor mijn spiegel toen ik hem had gevonden zei ik meteen ‘laat mij de jongen zien’ ik snakte naar adem toen ik Louis op zijn paard door de bossen zag rennen, zijn ogen vol angst, wat had ik gedaan? Maar plots zag ik een wolf in beeld komen. ‘Sneller Philippe, sneller’ hoorde ik Louis roepen. ik legde de spiegel neer voordat ik terug naar binnen liep en zo naar de poort ging. Ik liep zo snel ik kon en volgde de sporen in de sneeuw die ze hadden achter gelaten, door de sneeuw waren ze maar vaag maar ik bleef lopen tot ik bij een open plek kwam. Er zat een groot gat in het ijs en ik wist meteen dat ze hier waren geweest. Toen ik verder rende hoorde ik Louis roepen. Toen ik aan kwam werd hij vast gegrepen door een wolf bij zijn cape, een andere wolf hapte naar zijn been. Louis zijn ogen waren dicht geknepen. Nog voor de wolf kon bijten greep ik hem bij zijn nekvel en gooide hem tegen de dichtstbijzijnde boom.
Louis keek me geschokt aan maar ik zag ergens in zijn ogen opluchting. Ik ging voor hem staan en de wolven kwamen steeds dichter en dichter.

Louis P.O.V
Het beest ging voor mij staan en beschermde mij, ik was zo opgelucht hem te zien. De wolven kwamen steeds dichter en dichter toen hij plots op ze afsprong en met hem begon te vechten. Ik sprong op en liep naar Philippe. Het beest werd langs alle kanten aangevallen, met grote ogen keek ik hoe de wolven zijn cape scheurde en hem in zijn arm beten. Maar hij gaf niet op hij bleef vechten toen gooide hij twee wolven hard tegen een boom en de wolven liepen bang en geschokt weg. Het beest keek naar mij, en plots zakte hij door zijn benen. Ik stond net op het punt om op Philippe te springen maar ik twijfelde. Hij had mij gered maar waarom en hoe wist hij waar ik was? ik kon hem niet achter laten hij had juist mijn leven gered nu moest ik het zijne redden.
Ik liep naar hem toe en ging naast hem op mijn knieën zitten hij gromde dus hij leefde nog. Ik deed mijn half gescheurde cape af en legde het op hem. Ik liep terug naar Philippe nam zijn teugels en liep terug naar het beest. Het koste me veel moeite om hem op Philippe te leggen maar na duwen en hulp van het paard lukte het me toch. Ik stapte naast

Philippe en we liepen terug naar het kasteel.
Toen we bij het kasteel aankwamen liepen Liam, Niall en Mary naar buiten geschokt toen ze mij met het beest op Philippe zagen. ‘ik heb warm water nodig’ was het enige dat ik zei en Mary sprong zo snel ze kon naar de keuken. ‘wat is er gebeurd’ vroeg Niall bezorgd. Ik keek hem niet aan maar mompelde ‘hij kwam mij redden’. Philippe zakte door zijn knieën zodat we het beest van hem konden halen. Hij werd wakker. ‘ga in de zetel zitten’ zei ik. Hij gromde maar deed wat ik vroeg. Ik zat voor hem op de grond hij ontweek mijn blik. Mary kwam aan rijden en sprong van haar kaar af en ik vulde de kom met het hete water van Mary. Ik zag dat het beest zijn wonde wouw schoon likken. ‘nee niet doen’ zei ik maar hij gromde. Ik nam een doekje en zag dat al de objecten een stap achteruit deden. Ik dopte de doek in het water en probeerde zijn wonde schoon te doppen. Maar hij deed zijn arm altijd weg zodra ik in de buurt kwam’ stop…nee….Niet bewegen’ zei ik een paar keer.

Eindelijk raakte ik zijn arm aan maar ik trok snel terug toen hij het uit brulde van de pijn. ‘Dat doet pijn!’ brulde hij en mijn haren vlogen naar achter maar ikzelf bleef op mijn plaats. ‘hoe je dan stil dan doet het geen pijn’ riep ik terug. ‘als jij niet was weg gerend dan was dit niet gebeurd’ gromde hij maar ik had mijn antwoord al klaar. ‘als jij mij niet bang had gemaakt was ik niet weg geren’ zei ik maar ik keek niet weg. Hij deed zijn mond open maar wist niet wat zeggen. Ik kruiste mijn armen voor mijn borst en trok een wenkbrauw op. ‘Maar jij kwam ergens aar je niet mocht zijn’ zei hij en hij wees naar mij. ‘en jij moet je eens leren beheersen’ riep ik toen ik met mijn handen begon te zwaaien geen idee waarom. Hij vond geen antwoord maar gromde en legde zijn hoofd op zijn andere hand. ‘nu, kom maar. Het kan een beetje prikken’ waarschuwde ik hem. En zijn ogen werden een beetje wijd.

Toen ik hem aanraakte beet hij op zijn tanden om niet te schreeuwen. Voorzichtig bleef ik deppen, ‘ oh en uhm bedankt dat je me hebt gered’ zei ik en ik keek naar hem. Hij ontspande en beet niet meer op zijn tanden. Verbaasd keek hij naar mij. ‘Geen dank’ zuchtte hij.