003/ Sean Mitchell Vance

Ik hield haar stevig vast boven het water, keek haar aan in haar prachtige ogen. Dit is het moment nu moet ik haar kussen. Ik kon mezelf niet meer tegen houden en bracht mijn lippen richting de hare.

Zachtjes drukte Ik mijn lippen op die van haar. Ik voelde me ineens zo goed, alsof we de enige mensen op aarde waren. Ze kuste ma zachtjes terug todat een duw onze kus onderbrak. Ze duwde zich van me weg, ik kon haar niet meer vast houden. Ze viel in het water maar stond al snel terug op. “I'm sorry I..”Ik zag hoe de tranen in haar ogen sprongen. Ze liep zo snel ze kon weg zonder haar zin af te maken. “Sophia! I'm sorry!” Schreeuwde ik haar na. Ze liep steeds sneller en sneller weg. Wat heb ik gedaan? Ik heb haar vast pijn gedaan.. Maar ik wil haar niet verliezen, ze is mijn beste vriendin..
Ik liep naar mijn shirt trok het aan en viel neer in het zand. Ik kon me niet meer bedwingen en barste in tranen uit. Ik heb haar nu pijn gedaan en ze zal me nooit meer willen zien. Gelijk aardige gadachtes spookte door mijn hoofd. Maar ik moest me sterk houden. Jongens huilen niet. Ik stond op en wandelde naar huis. Ik nam mijn fiets en vertrok richting school.
Onderweg typte ik een sms naar Sophia' I love you. I always have and always will..' Ik kreeg ik het maar niet uit mijn hoofd. Die kus.. Het was geweldig maar wat ging er toch mis?Het was zo perfect.. Misschien te perfect..
Op school verzinde ik snel een uitleg waarom ik te laat was en ging meteen naar mijn lokaal. Iedereen keek me raar aan. Normaal als ik er smorgens niet ben kom ik de hele dag niet. Tijdens de lessen kreeg ik haar niet uit mijn gedachten. overal hoorde ik haar naam of zag ik haar staan. Toen de bel ging kwamen Jessi , Jay en Beau naar me toe "Whats wrong, bro?" zeiden ze in koor. "Nothing"antwoorde ik kort. Ze trokken me recht en we liepen samen naar de kantine. Ik pakte een bordje en een dienblad net zoals de andere en een worstebroodje. We gingen aan ons tafeltje zitten en meteen vielen mijn ogen op haar.