#009

Er werd op de deur geklopt. “Alex?” Lina kwam binnen lopen. “Alex!” Ze rende op me af en we vielen in een onstuimige omhelzing. Meteen voelde ik de pijn weer opspelen. Mijn gezicht vertrok.
“Voorzichtig, Lina,” zei ik moeizaam.
“Oeps, sorry,” hakkelde Lina. Ze boog terug en keek me met schuldige ogen aan.
“Het geeft niet,” overtuigde ik haar. “Ik ben ook blij om jou weer te zien.”
“Ik laat jullie even alleen,” zei Luke. Hij glimlachte naar me en liep de kamer uit.
“Jemig, Alex!” riep Lina uit.
“Wat?”
“Jij boft echt met die jongen. Ik bedoel, hij is lief, grappig, zorgzaam en, alsjeblieft, wat een enorme húnk!” Ze wapperde zichzelf wat koelte toe om de ingebeelde warmte te verdrijven. Ik lachte.
“Kom op, hij zit hier gewoon omdat hij me gevonden heeft!” zei ik.
“Ja, maar hij zit hier zo vaak en zo lang als mogelijk is. Echt, volgens mij heeft hij hier nog meer gezeten dan je moeder, ik zweer het!” Lina keek voor de verandering ernstig.
Ik glimlachte maar een beetje. “Arme jij,” zei ik meelijdend.
“Precies,” zei Lina sneu. We babbelden wat over school en de date die Lina gisteravond had.
“Het was een complete ramp!” vertelde Lina boos. “Eerst bleek dat hij zijn vrienden mee had genomen, en toen had ook nog kaartjes geregeld voor een actiefilm!” Geschokt keek ik haar aan.
“Meen je dat nou?” vroeg ik ongelovig. Lina knikte zielig. “Arme jij…” En dit keer meende ik het echt.
“Ik heb een idee,” zei ik. Lina keek me aan. “Wat nou als jij nu op knappe-dokter-strooptocht gaat?”
“Al gedaan,” zei ze. “Niks leuks.” Ze trok een pruillip. Ik lachte.
“Wil je iets voor me doen?” vroeg ik toen.
“Wat dan?”
“Wil je even uitzoeken waar die zuster blijft met mijn banaan?”
“Natuurlijk!” Lina sprong op en rende bijna de kamer uit. Ik grinnikte. Lina was een grappige vriendin.
“Klop klop,” zei iemand. Ik keek op. Matt en Cole stonden in de deuropening.
“Matt! Cole!” riep ik enthousiast. “Jullie zijn hier!”
“Ja, duh,” zei Cole.
“Onze vriendin ligt in het ziekenhuis, wat dacht je dan?” vulde Matt aan. Die twee waren af en toe net een tweeling.
Ze namen plaats op de stoelen naast mijn bed.
“Kun jij misschien uitleggen waarom Lina er net als een gek vandoor ging en niet eens reageerde toen wij hallo zeiden?” vroeg Matt. Ik grijnsde.
“Een zuster zou een banaan voor me halen, en die is ze nu aan het stalken.”
Cole keek Matt aan. “Waarom verbaast dat me niet,” grinnikte hij.
“Wat is er gister gebeurd?” vroeg Cole. Ik zweeg en keek naar beneden. Ik had echt geen idee. Het laatste van gisteravond dat ik me kon herinneren, was dat ik met Matt praatte over een vriendje.
“Alex?” Onderzoekend keek Matt me aan. “Gaat het wel?”
“Huh? O, ja. Ik vind het gewoon zo stom dat ik niet meer weet wat er gebeurd is…” Ik zuchtte eens diep.
“Wat weet je nog wel?” Ik vond het lief dat ze me wilden helpen, maar het zou toch niet lukken. Toch deed ik maar even mee, ik wilde het niet voor ze verpesten. Dus vertelde ik ze wat ik me nog kon herinneren.
“Een vriendje?” vroeg Cole verbaasd. Hij keek Matt aan.
“Wat nou?” zei die verbaasd.
“Lex, leg jij het eens uit,” smeekte Cole toen bleek dat Matt niet van plan was het te vertellen. Ik vertelde hem eerlijk hoe het gesprek had verlopen.
Nadenkend knikte Cole. “Ik ben het eigenlijk wel met Matt eens,” zei hij.
“Staat er dan niemand aan mijn kant?” deed ik zielig.
“Ik wel,” hoorde ik Luke zeggen. Hij kwam de kamer binnenlopen. “Ook al heb ik geen idee wat het inhoudt.” Hij grijnsde naar ons.
Cole boog naar mij toe. “Wie is dat?” siste hij in mijn oor.
“Ik ben Luke,” zei Luke. Hij stak zijn hand uit naar Matt.
“Matt,” zei die. Hij schudde de hand.
“Ik ben Cole,” stelde Cole zichzelf voor. “Wij zijn haar vrienden.”
“Aangenaam,” zei Luke. “Ik heb haar gevonden en het ziekenhuis gebeld.”
“Echt?” vroeg Matt. Luke knikte. “Jemig, dank je wel. Echt heel erg bedankt!”
Cole stemde in. “Ik kan en wil me niet voorstellen hoe het zou zijn als… jij haar niet gevonden had.” Hij slikte even.
“Maar hij heeft me wel gevonden,” kwam ik tussenbeide, “dus laten we gewoon lekker allemaal vrolijk zijn en ons inbeelden dat ik hier heel snel weer weg ben.”
Op dat moment kwam Lina weer naar binnen stormen. “Ik heb de banaan!” schreeuwde ze. Ze hield het gele ding omhoog.
Mijn moeder schokte even en werd toen wakker. “Alex?”