#008

Het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen opendeed, was een fel licht. Meteen kneep ik mijn ogen weer dicht, om ze te beschermen. Ik kreunde.
“Ze wordt wakker!” hoorde ik iemand fluisteren. Wie was dat?
“Mam?” vroeg ik. Mijn stem klonk schor en zacht. Ik probeerde mijn keel te schrapen, maar het deed pijn.
“Dorst,” murmelde ik. Meteen werd er een beker tegen mijn lippen gezet. Gulzig begon ik te drinken, maar de beker verdween.
“Voorzichtig,” zei dezelfde stem als daarnet. Ik knikte zachtjes, en de beker werd weer naar mijn mond gebracht. Ik begon weer te drinken, dit maal met kleine slokjes.
Ik probeerde weer mijn ogen te openen. Ik knipperde een paar keer tegen het felle licht, maar het lukte me ze open te houden. Ik zag een gezicht boven me. Het gezicht van een jongen met bruin haar. Wie was dat?
Ik opende mijn mond om het te vragen, maar de jongen schudde zijn hoofd. “Je mag nog even niet praten van de dokter.”
“Dokter?” fluisterde ik. Afkeurend keek de jongen mij aan. Geschrokken kneep ik mijn mond dicht.
“Weet je niet meer wat er gebeurd is?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. De jongen zuchtte. “Wij hoopten dus eigenlijk dat jij ons dat kon vertellen. Weet je nog wie ik ben?”
Ik schudde weer mijn hoofd. “Ik ben Luke,” zei de jongen. Er begon een belletje te rinkelen, en blijkbaar was dat op mijn gezicht af te lezen. “Je kent me dus wel,” zei Luke tevreden.
Ik knikte weer. Toen keek ik hem vragend aan en keek om me heen. Luke begreep de hint.
“Ik heb je gevonden, vanmorgen. Je hebt de hele nacht op het gras gelegen. Je bloedde en op sommige plekken had je duidelijk iets gekneusd of gebroken. Ik heb onmiddellijk de ambulance gebeld, en zo kom je hier, in het ziekenhuis,” vertelde hij. Ik liet het even bezinken. Wat was er gebeurd dat ik in het ziekenhuis lag?
“Waar…” ik kuchte even, “zijn mijn vrienden?”
“Ik kan jou echt niet overhalen om stil te zijn, of wel?” grijnsde Luke. Ik schudde mijn hoofd. Luke zuchtte en gaf antwoord.
“Die zijn even wat drinken halen in de kantine. Je moeder heeft hier de hele tijd gezeten, die ligt nu te slapen.” Hij bewoog even met zijn hoofd naar de bank in de hoek. Ik zag mijn moeder daar liggen, uitgeput en slapend. Ik glimlachte.
“Wanneer mag ik weer weg?” fluisterde ik.
“Nu in elk geval niet,” hoorde ik een vrouwelijke stem zeggen. Er kwam een verpleegster aanlopen.
“Hallo,” zei ik.
“Goedenavond,” zei ze vriendelijk. “Ik wil het even met je hebben over een paar dingen.”
Afwachtend keek ik haar op. “Ten eerste,” zei ze, “mag je niet praten. Aangezien je dat toch wel van plan bent te doen, raad ik je aan om stil te zijn als er een dokter bij je is. Anders zou je hier wel eens langer kunnen blijven dan je wilt. Ten tweede, mag je maximaal drie bezoekers hebben. Over het algemeen mogen ze de hele dag blijven, dat houdt in van elf uur ’s morgens tot vijf uur ’s middags.”
Mijn gezicht betrok. “Zo kort?” klaagde ik.
“Je moet er maar mee leven,” zei de zuster streng. Ik mocht haar niet zo.
“Mag ik misschien iets te eten?” vroeg ik. Ze dacht even na.
“Goed dan,” zei ze. “Ik zal zo een banaan voor je halen.” Heupwiegend liep ze weer weg. Ik keek Luke aan.
“Ben jij ook bang voor haar?” vroeg ik. Luke knikte en we grijnsden.