• Eyes 010

10 september 2012, wearing this


Zuchtend zit ik een beetje met Caitlin’s haar te spelen, bang voor wat komen gaat, het afscheid. Ik wil geen afscheid nemen van de mensen van wie ik houd. ‘Je hebt er zelf voor gekozen sukkel, had je maar anders moeten kiezen.’ Schiet de keiharde waarheid door mijn hoofd. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, en kan niet voorkomen dat er een eenzame traan langs mijn wang naar beneden glijdt. Met een vlugge beweging veeg ik hem weg. Iedereen is hier vandaag om afscheid van mij te nemen, het voelt alsof er iemand begraven wordt, zo’n stemming hangt er. Vreselijk, ik wil dit nu gewoon snel afgehandeld hebben, en in dat vliegtuig naar Barcelona springen. Maar ik durf het niet te zeggen, bang dat ik mensen kwets, want ze zijn hier immers wel allemaal voor mij, omdat ze om me geven. ‘Zeggen ze’ piept hetzelfde irritante stemmetje in mijn hoofd. Ik laat Caitlin’s haar los, en laat mijn hoofd tussen mijn handen zakken. Ook dat nog, die vervelende klote stem die soms door mijn hoofd schiet op dit soort momenten. ‘Vas happenin babe?’ vraagt Sarah bezorgd. Troostend legt ze haar arm om mijn schouder en trekt me dichter naar haar toe, zodat ze haar tweede arm ook om me heen kan slaan. Ik laat mijn hoofd op haar schouder rusten en neem haar geur goed op, die wil ik never nooit meer vergeten, this one’s important to me. ‘I just miss you already.’ Ik voel hoe de armen van Sarah mijn lichaam nog steviger vastpakken, en ik vecht tegen de tranen. Ik wil helemaal niet huilen, ik wil niet dat andere mensen me zien als een watje, ik wil mezelf zijn. Hoe doe ik dat, mezelf zijn, als ik niet weet wie ik ben, als ik twijfel aan mijn eigen waarheid? Ik vecht tegen de steeds sterker dringende tranen, maar dit gevecht win ik niet. Ik voel mijn tranen op Sarah’s schouder neervallen, en de plek op haar schouder wordt langzaam nat. ‘Het komt goed meis, we kunnen dit aan.’ Fluistert ze in mijn oor. Ze is te lief voor me, ik verdien dit niet. Ik til mijn hoofd op, en kijk naar Sarah’s prachtige gezichtje. Ze is zo knap, ze straalt zoveel vriendelijkheid uit, dat je het liefste meteen alles wat er in je hoofd omgaat aan haar zou willen vertellen. ‘I will never ever forget you.’ Komt er snotterend uit mijn mond, dit kan ik niet aan, I’m not strong enough for this. Met haar hand veegt ze de tranen van mijn wangen ‘Ik jou ook niet lieverd.’ Ook zij kan niet voorkomen dat er een eenzame traan over haar wang naar beneden glijdt. Ze bijt op haar lip om te voorkomen dat er meer volgen. Haar warme armen omsluiten me nog een keer voordat ik me omdraai naar Dores, die er wat beholpen met tranen in haar ogen bij zit. Ik open mijn armen, en snikkend valt ze erin. ‘Ik ga je zo missen meid, met al je rare gewoontes, en uitspraken. Zonder jou ben ik niet compleet.’ Opnieuw stromen de tranen over mijn wangen, waarom moet dit zo damn moeilijk zijn. Geruststellend wrijf ik met mijn hand over haar rug, maar hoe kan ik iemand gerust stellen als ik zelf de grootste moeite moet doen om mezelf onder controle te houden. ‘We hebben een liedje voor je geschreven’ verbreekt Dores de stilte, en ze tovert haar gitaar achter haar rug vandaan, een glimlach op mijn gezicht, afgelopen jaar zijn we met z’n drieën op gitaarles gegaan, en sindsdien zijn Dores en haar gitaar onafscheidelijk. Een beetje onwennig kijk ik om me heen, wie zitten er allemaal in het complot? Dores pingelt de eerste akkoorden weg, en meteen is al mijn aandacht bij de twee geweldige meiden naast me. Dit klinkt behoorlijk goed. ‘I love this place, but it’s haunted without you.’ Zet Sarah in. Na nog een paar regels gezongen te hebben valt Dores bij ‘to light the night, to help us grow.’ De tranen springen in mijn ogen, ik wist al dat ze goed konden zingen, maar hier zit zoveel gevoel in. Er zijn een aantal mensen om ons heen komen staan, en ik zie dat zij ook een traantje wegpinken. Ik ben hier blijkbaar dus niet de enige. ‘Omg lieverds, dat was geweldig’ weet ik uit te brengen als de laatste akkoorden zijn gespeeld. Ik sla mijn armen om beide heen, ‘Grouphug!’ lachend doen Sarah en Dores hetzelfde, en we worden alle drie bijna platgedrukt door elkaar. Mijn tranen zijn nog niet op, als het moment komt om afscheid te nemen van Caitlin en Drew. Van mijn ouders heb ik bewust thuis al afscheid genomen, om het hier niet nog moeilijker te maken. Dores is inmiddels naast Sarah gaan zitten, zodat ik rustig afscheid kan nemen van mijn broertje en zusje. They now exactly what I need without saying a word. ‘Ik kom snel een keertje langs hoor, volgens Niall kan je in Barcelona onwijs goed feesten.’ Hij is en blijft een puber, lachend schud ik mijn hoofd. ‘Je bent altijd welkom broertje.’ Ik zie Drew op zijn lip bijten, vechtend tegen de tranen. Dat is natuurlijk absoluut niet cool hè, huilen omdat je zus weggaat. Ik snap het wel, dus sla ik mijn armen even stevig om zijn gespierde lichaam, en draai me dan om naar Caitlin. Zuchtend pakt ze wat uit haar tas en geeft het aan me, ‘Ik haat afscheid nemen, dus dat ga ik mooi niet doen, ik kom je gewoon zo snel mogelijk opzoeken.’ Met een glimlach door mijn tranen open ik het pakje, haar lievelingsarmband, ‘Dit hoef je niet te doen.’ Ze schudt verwoed haar hoofd, ‘Jawel, ik wil je iets van mij meegeven.’ Ik geef haar een stevige knuffel, en graai dan in mijn handtas, ‘Ik heb ook iets voor jullie,’ Dores en Sarah geef ik een ketting met een hartje, met een foto van ons erin, Sarah had er ooit eens een voor de bruiloft van haar ouders, maar is hem kwijtgeraakt. Dankbaar hangen ze hem meteen om hun nek, voor Drew heb ik zijn rijlessen betaald omdat mijn ouders dit vertikken. En voor Caitlin heb ik het speciaalste cadeau, waar ik het langste over na heb moeten denken. Haar geef ik mijn appartement, het was voor mij te bijzonder om zomaar weg te doen, en zij kan er echt wat mee. ‘Dit wil ik niet, dit is te groot.’ Dit brengt toch wel tranen bij Caitlin naar boven, iets wat ze waarschijnlijk niet van plan was. Dan is het tijd om echt afscheid te nemen, ik geef iedereen een knuffel en loop dan richting te douane. Ik zwaai nog een laatste keer, naar de mensen die het allermeeste voor mij betekenen, en verdwijn dan achter de hekken, waar ik de laatste tranen wegveeg, op weg naar een nieuwe toekomst.

Pff, net gehockeyt in dit stikhete weer, niet normaal gewoon, jammergenoeg 1-2 verloren! Hebben jullie nog gesport vandaag?xx