17.

Liv keek slaperig rond en merkte haar zus eerst niet op, pas toen ze het licht aangedaan had, zag ze Chloe in de zetel liggen. Liv had medelijden met haar zus, ze hadden dan wel beiden hun moeder maar Chloe was de enige die er echt verdriet om had. Ja, Chloe hield zich sterk maar zelfs zij had haar grenzen. Liv wist dat ze een van deze dagen zou breken, ze zou zich sterk houden tot ze echt besefte wat er was gebeurd en dan wilde Liv er voor haar zus zijn. ‘Mam…’ Chloe mompelde slaperig in haar slaap en liet zo de fotokader vallen. Voorzichtig raapte Liv het op, met een brok in haar keel keek ze naar de foto.

'Mam, ik ga een ijsje halen.’ Chloe stond op en deed haar sandaaltjes aan. Het was een prachtige dag, de zon scheen volop waardoor het bijna 35°C was, perfect strandweer. Claire knikte en gaf haar dochter wat geld waarna ze alleen achterbleef met Liv. ‘Mam?’ Liv draaide zich naar haar moeder toe. Ze had 3 dagen geleden auditie gedaan voor een bijrol in een film met George Clooney. Het probleem was alleen dat niemand behalve haar oma ervan wist. Sophie had haar altijd al gesteund, in tegenstelling tot haar moeder. ‘Oh, kijk. Daar is Chloe al met de ijsjes.’ Claire negeerde haar dochter, ze had gisterenavond haar moeder aan de lijn gehad die haar alles verteld heeft over de auditie. Woedend was ze geweest, hoe kon haar dochter zoiets doen?! Al die jaren had Claire voor haar gezorgd en nu kreeg ze zoiets als dank? ‘Mama?!’ Chloe porde haar moeder toen deze niet reageerde. ‘Oh, sorry liefje.’ Claire glimlachte naar haar dochter en nam het ijsje aan. Ze had gehoopte een echte moeder-dochter dag te hebben met Chloe maar plots werd de huishoudster ziek waardoor Liv wel mee moest en dus zat Claire hier nu met Chloe en Liv. ‘Liv, wil je even een foto maken?’ Chloe gaf het toestel aan haar zus en glimlachte lief. Ze ging naast haar moeder staan en poseerde lachend voor de foto. Met tegenzin maakte Liv de foto, weer zo eentje waar ze zelf niet opstond.

‘Hey, waar denk je aan?’ Liv schrok op uit haar gedachten door de stem van haar zus. ‘Oh, herinner je je die dag aan zee nog?’ Liv knikte kort naar de foto en Chloe knikte. Ze kon die dag nooit vergeten, maar niet om de reden die Liv in gedachten had. Ze had zich echt geamuseerd aan zee met haar moeder, het was een prachtige dag geweest maar alles werd die avond verpest door haar vader. Ze er had er nooit met iemand over gesproken maar ze had het ook nooit vergeten. Het gevoel dat ze had gehad bij het horen van het gesprek tussen hun ouders was onbeschrijfelijk geweest.

‘Christian, ik word echt gek van je!’ Claire stond kwaad voor haar man met haar handen in haar zij. ‘Claire, je overdrijft.’ Christian rolde met zijn ogen en ging gewoon door met waar hij mee bezig was. ‘Je negeert Chloe constant, dat kind lijdt er ook onder!’ Christian negeerde zijn echtgenote, hij wist zelf ook wel dat Chloe het niet fijn vond maar hij kon niet anders. ‘Ik kan niet zomaar doen alsof ik van Liv hou, ik ben niet zoals jou!’ De emmer was vol, kwaad stond Christian op. ‘Je denkt dat Liv het niet merkt, maar ze weet verdomd goed dat je geen moer om haar geeft, ze haat je!’ Claire slikte, ze wist dat hij gelijk had maar wat kon ze eraan doen? Ze had 16 jaar geleden een beslissing genomen en daar moest ze nu de gevolgen van dragen maar het werd steeds zwaarder voor haar. ‘Ze haat me niet.’ mompelde Claire ontdaan hoewel ze wist dat Liv haar inderdaad haatte. ‘Claire, luister. Ik hou van Chloe, echt.’ Hij nam de zachte hand van haar vrouw vast en dacht terug aan vroeger. Chloe was hun kleine prinses geweest, ze waren een echt gezin. Christian ging toen al veel werken maar hij zorgde er wel voor dat hij genoeg tijd voor zijn gezin had. Hij en Chloe waren als 2 handen op 1 buik, een echt hecht gezin maar alles veranderde met Claire haar tweede zwangerschap. Ze was toen al 34 jaar, de dokters hadden haar gewaarschuwd dat het best wel een late leeftijd was maar ze was te koppig. ‘Maar ik kan het niet meer. Als ik weer tijd meer tijd voor ons gezin maak, dan moet ik Liv elke dag aanzien. Dat kan ik niet, echt niet.’ Net op dat moment kwam Chloe voorbij, ze had haar ouders wel horen schreeuwen tegen elkaar maar ze wist niet waarover het ging. ‘Snap dan dat ik gewoon niet meer van Chloe kan houden, niet met Liv erbij.’ Chloe slikte toen ze deze woorden hoorden, was het daarom dat haar vader haar negeerde sinds dat Liv er was? Negeren was het niet echt, het was meer kwetsend. Chloe had altijd gedacht dat haar vader gewoon niet meer lief vond maar nu wist ze de waarheid; hij had Liv liever maar durfde dit niet te zeggen. Natuurlijk ging het er in de realiteit heel anders aan toe, Christian hield nogsteeds van Chloe maar hij voelde zich schuldig tegenover Liv. Voor hem was het onmogelijk om Liv als zijn dochter te zien maar het moest nu eenmaal, en daaronder moest zijn band met Chloe leiden.