013 {don't tell]

Peter at al dagen niet meer. Eten deed hij wel, maar niet het gebruikelijke schrokken dat hij maar niet kon afleren. Iets waar zijn ouders enorm zorgen over maakte. Wat was er me hun altijd vrolijke zoon gebeurt die het had gemaakt in de muziek wereld. Toen hij de eerste dagen terug was leek er nog niets aan de hand te zijn. Hij leek zelfs wel nog vrolijker zeker toen hij weer met Valentina begon op te trekken. Maar plots was Peter zich anders gaan gedragen op de dag na het feestje. Iedereen had kunnen zien hoe James niet blij was geweest met Peters terugkomst. En dat had hij ook goed laten merken. Zo erg zelfs dat Valentina en James vroegtijdig het feestje hadden verlaten. Iets wat duidelijk effect op Peter had gehad. Iedereen had kunnen zien hoe hij naar de drank had gegrepen en troost zocht bij een blond meisje met de naam Rebecca. Rebecca had daar geen problemen mee gehad, maar ze leek niet helemaal te begrijpen dat ze enkel als troost diende. En na een nacht werd ze al weer aan de kant gezet. Et moest iets gebeurt zijn die ochtend of middag want Peter en Valentina hadden geen woord meer gewisseld. Ze leken elkaar zelfs wel te negeren. Iets waar Pete en Bernadette zich ernstig zorgem over maakte. Vroeger waren de twee onafscheidelijk geweest. Wat was er gebeurt dat ze niet meer met elkaar spraken, zoiets moest wel enorm groot zijn.
Het was weer eens zo'n typische dag waarop Peter niet veel deed. Hij zat op de bank met zijn gitaar in de hand terwijl er geen noot uit zijn vingers kwam. Iedereen die Peter kende kreeg er de kriebels van. Het kon niet dat hun geliefde Peter een gitaar in zijn handen had en niet speelde, enkel wezenloos voor zich uit staarde. Menigt inwoner had al geprobeerd Peter op te vrolijken, maar niets leek te helpen. Zelfs Philip was ten einde raad en dat zei enorm veel over hoe ernstig de situatie was. Allemaal waren ze het er over eens dat dit niet langer meer kon. Hun oude geliefde Peter moest terug komen en er was maar één iemand die daar toe in staat was. Helaas was die persoon onbereikbaar en wou zich er niet mee gaan bemoeien. Valentina leek alle voorstellen te negeren en zich enkel op James te richten door James huis niet te verlaten. Zelfs niet om te gaan surfen. Ze eiste zelfs dat Peter zou moeten vertrekken voordat ze weer veilig over straat zou gaan lopen.
Peter kauwde op zijn wang terwijl hij naar de tv voor hem staarde. Zijn oude gitaar zat in zijn handen geklemd terwijl zijn aandacht naar het lege tv scherm ging. De tv stond niet aan, maar Peter had genoeg gedachtes om het scherm tot leven te kunnen laten wekken zonder daarvoor met afstandsbediening het scherm aan te schakelen. Zijn blik was wezenloos, zoals hij vaker was nadat Valentina hem woest had verlaten.

Valentina tikte wat geërgerd op het stuur van haar oude pick up. Haar ogen staarde naar de weg voor zich en probeerde op te letten. Iets wat haar niet geheel lukte. Ze moest zorgen dat niemand haar kon zien. Want als ze haar zagen zouden ze weer gaan zeuren over van alles en nog wat, over een persoon die ze liever niet meer zag. Maar ze moest. Ze moest het afhandelen voordat ze verder kon gaan met haar leven.

Peter had er genoeg van en legde de gitaar die de gehele tijd in zijn handen had gezetten opzij. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk en gooide zijn blote voeten op de bijzet tafel voor hem terwijl hij de grijze joggings broek goed trok. Zijn handen gleden naar de afstandsbediening en schakelde de tv aan zodat hij zich kon gaan vermaken met een of ander dom programma over een of andere onzin. Midden op de dag was er toch niet veel op tv en dus zat hij te kijken naar een show over aankomende bruiden. Trouwen, Peter wou er nog niet aan denken. Dat kwam later wel had hij altijd al gezegd. Maar onbewust gleden zijn gedachtes af naar Valentina. Vroeger zeiden ze tegen elkaar dat ze zouden trouwen, later. Als ze ooit iets gingen spelen was Valentina zijn vrouw. Dat zou hun toekomst worden, dat stond vast. Tot het moment dat ze daar te oud voor waren. Maar stiekem verlangde Peter er tot het moment dat hij vertrok naar. En zelfs daarna bleef het in zijn hoofd spoken. Hij wist zeker dat Valentina een prachtige bruid was. Haar bruine lokken zouden fel afsteken tegen over het maagdelijk wit van de voorgeschreven kleur van een bruidsjurk. De smaak van bloed vulde zijn mond. Hij mocht zo niet denken. Het zou niet waar worden, dat wist hij. Valentina haatte hem. Hij haatte haar. Ze had hem zomaar laten zitten. Riep dingen over hem en speelde met zin gevoelens. Dat zou hij toch niet zomaar toelaten. Hij dé Bruno Mars. Opkomend talent dat de wereld zou gaan veroveren. Maar iets in hem zei hem dat dat voor Valentina niets uit maakte.
Abrupt draaide Valentina zich om. Ze glimlachte toen ze zag wie er voor haar stond. 'You're not allowed to see me, silly,' sprak ze zangerig en Peter kon het niet nalaten te grijnzen. Ze giechelde, een giechel die alleen Valentina zo aantrekkelijk uit haar mond kon laten komen. 'You're so pretty,' fluisterde hij zachtjes terwijl hij haar bij haar heupen vast greep en de witte sluier voor haar gezicht weghaalde. Haar lippen raakte de zijne en ze kuste hem zoals alleen zij kon. Peter sloot zijn ogen en genoot van haar zoete lippen. Zo zoet waren ze, alsof ze net iets van taart op had.
De deur sloeg open en Peter opende geschrokken zijn ogen. Een blonde vrouw op de tv deed hysterisch over de verkeerde kleur taart terwijl de man naast haar duidelijk geïrriteerd was. Peters ogen gleden de ruimte door totdat zijn ogen stilblijven staan bij de geopende deur. Valentina stond in de deur opening. Haar blik was niet al te vrolijk. Maar Peter moest het er maar mee doen. 'your home,' was het enigste wat ze zei. Peter wist niet hoe snel hij zijn voeten van tafel af moest halen en ging recht zitten waarbij hij iets wat ijdel door zijn haar gleed. 'listen,' begon Valentina bod en ze liep op Peter af. Peter moest heel even slikken. Het meisje dat net nog in zijn fantasieën rond spookte stond plots voor hem. Ze was niet meer het kleine afhankelijke meisje dat hij had achtergelaten. Zeker niet nu ze zo voor hem stond. Haar blik stond zelfverzekerd en zwaar beledigd. Aan haar voeten zat een paar hakken die Peter bij de oude Valentina nooit had aangezien. De persoon tegen over hem leek wel een geheel ander persoon, geen Valentina. Alsof ze van leven gewisseld had met iemand anders. 'I'm not here to cheer you up, like evreyone expect me to do. Your old enought to handel your one shit. But i wanna know for sure that you keep the secret and that you don't leave me with the shit you and I create.' Valentina was over Peter heen gehangen terwijl ze zijn kin vast gepakt had om hem te dwingen haar aan te kijken. Peter liet zijn blik iets wat verlegen afdwalen naar haar hand die naast hem op de bank stond. Aan haar vinger zat een ring, een ring waarin "don't ever kiss me onces kiss me twice," Peter vond het erg toepasselijk, maar uitspreken deed hij niet. Valentina was boos, erg boos. Normaal wist hij altijd wel wat te zeggen, maar dit maal hield hij wijselijk zijn mond. Voorzichtig beet Peter op zijn lip en liet zijn blik afglijden naar Valentina's nek. Hij kon zich er van weerhouden haar decolleté in te kijken. Ze deed het er om. Ze hing half over hem heen, met een wit blouse dat open viel. Hij bleef een man, met al zijn behoeftes. Hij vond niet enkel haar decolleté, maar ook de ketting van haar ouders die ze nog steeds altijd om had. Peter keek omhoog naar Valentina's blik die nog steeds niet al te vrolijk was. Hij wou haar, hij wou haar maar al te graag. En dus duwde hij zijn lippen op haar mond en begon haar zachtjes te zoenen. Ze proefde zoet, erom zoet. Alsof ze net iets van taart op had. Maar tijd om er van te genieten had hij niet, want Valentina duwde hem bruut van zich af. 'I'm not that little girl anymore,' fluisterde ze boos en ze draaide zich om waarna ze het huis verliet. Hij wou haar zo graag maar krijgen kon hij niet.