155. || Rainbows ||

De weken waren voorbij gevlogen in de tussentijd. Het leek haast gisteren dat ik voor het eerst tegen Jason in ging. Dat ik voor het laatst mijn klappen had gekregen voor wat ik was. Toen vond ik het nog heel erg dat ik op jongens viel. Toen was ik de fout in de mensheid. Nu was ik het zwarte lieveheersbeestje dat word geaccepteerd, en niet meer voor giftig aangezien word.
"Als we hier de straat uitlopen, loop je zo tegen het huis aan." zei Justin en sleepte zijn tas mee op zijn rug. Ohja, nog iets dat in de afgelopen week was gebeurd. Mijn enkel was genezen. Wel twee weken later dan gehoopt, maar toch. Ik was blij dat ik weer normaal kon lopen. Mijn gitaar zat stevig op mijn rug en naast me liep Thobias. Hij had niet zo'n grote tas als Justin en ik.
Waarom hij nog niet naar huis was gegaan, was mij een raadsel. Ik bedoel, wat moet hij hier nog?!
"Wie gaat er rijden?" vroeg ik en schrok van de rare klank ervan. Gosh, ik was schor... "Oeeeh, mag ik rijden? Toe, toe toe pleaaase?!" smeekte Thobias richting mij, en negeerde Justin. Het ging al een stuk beter tussen die twee, maar toch leken ze nog een hekel aan elkaar te hebben. Alsof ze nooit een relatie met elkaar hadden gehad. Ik zuchtte en keek naar Justin. Zonder woorden vroeg ik hem of hij niet liever wou rijden, en hij schudde met een scheve grijns van nee. "Oké, je mag rijden. Maar als je ook maar iets verkeerd doet hé, dan neem ik het over." zei ik met een dreigende blik en een priemend vingertje. Hij vond het oké en met een stralende glimlach liep hij verder achter Justin aan. Ik liep er maar wat naast en keek naar alle mensen om me heen. Het was hier veel drukker dan bij Luke.