Try To Catch My Lovebug. 38

‘Ben je terug en moet je direct alweer naar school,’moppert June aan de andere kant van de lijn.
‘Ik weet het. Wij moesten ook direct alweer verder. Ze hebben een logische route van touren, maar soms gaan we van hot naar her,’verzucht je. ‘Maar hoe gaat het op school?’vervolg je snel. Je weet dat June het niet altijd even leuk vindt.
‘Ach, wel goed. Ik had een zeven voor Duits, dus dat is alweer mooi. Maar weetje wat ik zo stom vind?’
‘Nee.’
‘Nou, dat de populaire knappe meiden altijd met de populaire knappe jongens hebben. Ik bedoel, alle knappe jongens hebben al iemand. Het lijkt alsof ze iets met elkaar hebben om te zorgen dat ze populair blijven, niet omdat ze elkaar leuk vinden. Pff, ik vind dat zo stom.’ June’s stem gaat omhoog.
Je grinnikt. ‘Ja, dat klopt. Dat is altijd al zo geweest. Terwijl zo’n knappe jongen het veel beter voor elkaar heeft met jou. Jij bent ook knap, maar alleen niet zo populair.’
‘Inderdaad. Maar je krijgt niet eens een kans. Jij gaf me tenminste wel een kans.’
‘Hoe bedoel je?’ Je fronst.
‘Jij bent beroemd, maar je nam de moeite om mij, onpopulair iemand, te leren kennen. Gelukkig,’zegt June met een lach.
Je lacht. ‘Ja, dat is waar. Maar het is moeilijk. Het is moeilijk om anderen te vertrouwen en om te weten waarom ze bevriend met je zijn. En meestal is er geen begrip voor al dat reizen van mij. Jij bent gewoon bijzonder dat je dat allemaal aankunt,’zeg je complimenterend.
‘Haha, dank je. Maar ik weet niet, er is iets aan jou, dat ik je begrijp en begrip voor de dingen heb die jij doet en verteld.’ Het blijft even stil. ‘Dat klonk heel oma-achtig, maar je snapt me toch wel?!’
‘Ja, ik snap het, dank je,’zeg je verguld. Jullie zwijgen weer. ‘Heb je nog plannen?’
‘Eh, niet echt. Ik ben eergisteren door een of andere jongen gebeld. Nieuwe klant. Ik moet zijn hond uitlaten morgen. Meer niet. Jij?’

*JunePov
Jij en Nick kletsen nog wat gezellig totdat Big Rob jullie moet onderbreken omdat Nick verder moet. Met een zucht druk je het gesprek uit. Het is zo gezellig om met hem te kletsen. Veel leuker dan je huiswerk.

Je loopt om de hoek van de straat. Het adres staat in je slordige handschrift op een papietje.
Je belt aan, trekt je shirtje recht en zet een nette glimlach op. Al snel komt er iemand om de deur open te doen. Een hond blaft op de achtergrond.
Je moet je gedachten erbij houden zodat je mond niet open valt. Een knappe jongen doet open. Blouseje met de bovenste knoopjes open, hippe broek, warrig blond haar. Hij is echt ongelofelijk knap.
‘Hoi, ben jij het meisje die mijn hond uitlaat?’vraagt hij. Zijn stem betoverd je voor een paar seconden.
‘Eh, ja,’stuntel je. Je schaamt je dood. Had je nu maar wel een ander shirtje aangetrokken dan dit verwassen ding.
‘Yannick!’roept de jongen. Er komt een grote hond aan. Een bernard-sinne. Hij is super schattig, zo zacht. ‘Ik zal zijn band even pakken.’
Je aait Yannick over zijn kop. ‘Hi, wat ben jij lekker zacht,’praat je.
De jongen geeft je de halsband aan. Je klikt hem handig vast. ‘Tot later.’
‘Dank je, tot later,’zeg je en neemt Yannick mee.
Je hebt hem nog nooit eerder gezien. Nu kan dat snel, San Diego is groot. Hij zit in ieder geval niet bij jou op school. Nu zijn er ook wel vijftien scholen in San Diego, maar..
Yannick rent voor je uit. Je zakt op een bankje en droomt wat voor je uit.

‘Dat heb je snel gedaan,’zegt de jongen als je de band van Yannick aan hem geeft.
‘Valt mee, hij was al snel ehm.. klaar.’ Je bloost. Sjees, wat zeg je nu weer?
De jongen lacht. ‘Ik ben heel onbeschoft geweest dat ik me niet heb voorgesteld. Ik ben Luke,’zegt hij en steekt zijn hand uit.
Je neemt hem aan. Hij is warm. De warmte vloeit door je gedachten en je vergeet bijna wat je moet zeggen. ‘Ik ben June.’
‘Ik hou van juni,’lacht Luke. ‘Wil je binnen komen?’
‘Eh, misschien een andere keer. Ik moet naar een andere mevrouw, haar Bella moet ook weer worden uitgelaten.’ Je rolt met je ogen ten teken dat je het zogenaamd vermoeiend vindt.
Luke lacht. Dat is een goed teken. ‘Prima, kun je morgen weer komen?’
Je knikt. ‘Ok, tot dan,’zegt Luke.
‘Ja, doei.’ Je loopt de stoep weer af. Je kijkt nog even om en Luke sluit de deur. Jammer dat je weer verder moet.