De kristallengrot

Ooit, in een tijd dat druïden nog niet geheel gevreesd waren, was er een jong stel dat elkaar achterna jaagde tot aan een grote grot. Daar staakten hun voetstappen die luid klonken in de ijzige stilte. Het stel keek elkaar aan waarop de vrouw begon te grijnzen. Ze waagde het erop en spurtte de grot in. De man, die vaag gehoord had van de kristallen grot rende haar achterna om haar tegen te houden.
Maar het heiligdom was leeg. Alleen zij tweeën waren daar. Lachend traden zij elkaar tegemoet onder het toezicht van duizenden schitterende kristallen. Buiten lag de zomer, hier was de eeuwige winter. Licht rillend sloten zij elkaar in de armen.
Tederheid, was wat zij van elkaar verlangden. Zo lang hadden zij gewacht om alleen te zijn, te lang. Nu hadden zij het, eindelijk.
De magie van de grot vloeide overal om hen heen. Het was voelbaar. Alles dreef hen dichter bij elkaar.
De wereld spinde om hen heen. Zilveren stralen blonken door de ruimte. Zij rolden en tolden er tussendoor. Zachtjes streelden hun armen de gezichten. Handen verstrengelden. Lippen drukten lichtjes tegen de anderen. Haar handen streken door zijn haar.
Uitgeput ging zij liggen. Hij hield haar vast, om nooit meer los te laten. Dat ene moment leek voor eeuwig te duren. Pas de volgende dag, toen morgenlicht het stel verblindde en vogels begonnen te zingen, ontwaakten zij uit de droom. Dauwdruppels splitsten het licht in alle regenboogkleuren.
Weken later kreeg de vrouw een droom. Een visioen waarin zij een dochter kreeg. Verwonderd wreef zij over haar buik. Een klein voetje stompte tegen de binnenkant. Het was waar, het was in leven!
Maar de man had niet voorzien dat in de weken die volgden dit slecht nieuws bleek te zijn. Door nare beelden die ´s nachts door haar hoofd rondspookten kwam de vrouw amper aan slaap toe. Ze bleef nachten lang wakker om die beelden van dood en verdoemenis te voorkomen. Maar het lukte haar nooit om de beelden volledig uit te bannen.
Het was het stukje kristal dat in haar groeide dat hiervoor zorgde. Elke dag werd het groter. En daarmee de beelden levendiger.
Totdat een klein meisje ter wereld gebracht werd. Gezond en wel, onopvallend zonder speciale kenmerken.
Maar het leven geven kostte de vrouw het hare. Dus groeide het meisje op zonder moeder. Haar vader liet haar nooit uit het zicht, bang om ook zijn dochtertje te verliezen. Toch lukte het haar als peuter om te ontsnappen. Terwijl haar vader druk bezig was zijn waar te verkopen, glipte zij er vandoor.
Zij moest en zou naar de beek toegaan, want zij geloofde dat daar iets ging gebeuren.
Uiteindelijk vond de vader zijn dochter bij de waterrand. Achter haar lag lichaam van de prins. Rustig dobberde het op het water. Even verderop dreef een bal.
´Ik was met hem aan het spelen´, zei het meisje onschuldig.
´Nora, wat heb je gedaan´, vroeg vader geschrokken.
Het meisje keek treurig naar het water. ´Niets´, zei zij. ´We speelden met de bal, die viel in het water en hij er achter aan´
Ze was amper uitgesproken of de paleiswachters arriveerden. Zij zagen het lijk van de spijbelende prins liggen in het water. Zonder pardon namen zij de man mee en veroordeelden hem tot de dood.
Zo bleef de kleine Elenora alleen achter. Gedoemd door haar magie.