Hoofdstuk 40

Ik wil net zachtjes op de deur kloppen en hem openen als ik hoor welk liedje het is, meteen voelt het alsof ik verlamd ben. What Makes You Beautiful... en om de een of andere reden heb ik het idee dat het over mij gaat. Zo snel, en zachtjes, als ik kan ren ik weg naar mijn kamer. Verslagen ga ik op mijn bed zitten. Maar was dit niet precies wat ik wilde? Iemand die van mij houd? En al zijn aandacht aan mij besteed? Waarom voel ik me dan zo... rot. Zuchtend laat ik me achterover vallen en pieker ik verder. Opeens bedenk ik me dat ik een schriftje bij me heb. Als ik nou eens op ga schrijven wat ik voel, misschien dat ik dat mijn gevoelens kan ordenen.
Wat is er toch aan de hand met mij?
Eerst loop ik thuis weg omdat ik iemand wilde die van mij hield, alleen van mij. En nu... nu er iemand is die dat doet benauwd het me.
Wat moet ik in godsnaam doen? In ieder geval doen alsof ik niks gehoord heb.
Ik hoor de trap kraken en stop snel het schriftje weg. 'Hé ben je klaar? Kom je naar beneden?' vraagt Jason. Ik knik en sta langzaam op en loop achter Jason aan naar beneden. 'Wat is er? Je lijkt zo afwezig?' vraagt hij. 'Ik denk gewoon aan thuis.' lieg ik. Ik kan hem natuurlijk onmogelijk de waarheid vertellen, dat zou zijn hart breken. Jason haalt zijn schouders op en loopt naar de keuken.
Ik ga op de bank zitten en zet de tv aan. Thuis keek ik nooit tv dus heb ik ook geen idee wat ik kan gaan kijken. Jason komt weer binnen met twee glazen cola en een bakje chips. Hij pakt de afstandsbediening en zet een programma op wat ik, natuurlijk, niet ken. Maar in plaats van te kijken begin ik weer te piekeren.