154. || Rainbows ||

"Ik ga zo wel naar de winkel... Kan ik gelijk even kijken naar een baantje." zuchtte ik. En toch leek Kameleon me een lekker maal...
"Ik ga mee." zei Thobias meteen, wat een boze blik van Justin opleverde. "Oh shit, ik heb me nog niet voor gesteld.Ik ben Luke." zei Luke snel en gaf Thobias een hand.
"Thobias, aangenaam."

Tijd sprong van 27 dagen, 4 uur, 8 minuten en 45 seconden.

Justin, Thobias en ik zaten al ongeveer een kwartier in de trein op weg naar Justin's neef. We hadden afscheid genomen van Luke en van Louis de kameleon. Justin was helemaal gehecht geraakt aan dat beestje en maakte een heel drama toen ik zei dat reizen niet slim was voor een kameleon. Ik heb Luke gezegd dat hij Louis naar ons nieuwe huis mocht brengen, zodra we die hadden gevonden. Maar nu eerst naar Justin's neef om een busje te lenen.
Ik snapte trouwens niet waarom Justin, Thobias nog altijd niks had verteld over ons samen zijn. Het begon irritant te worden om het te verbergen en ik zag er het nut ook niet van in. Thob mocht het toch wel weten?
De trein stopte en liep leeg. Wij liepen zwijgend met de meute mee de trein uit. Sinds Justin verdrietig was vanwege Louis, hadden we eigenlijk allemaal niks meer gezegd. Alleen Thob had voor we vertrokken gevraagd waar we heen gingen. Dat was het ook wel. We leken allemaal wat verzonken te zijn in onze gedachten.
Ik dacht aan mijn ouders, en dan vooral mijn moeder. Ik had sinds we in LA waren, twee keer gebeld. Dat vond zij te weinig, maar ik vond het precies genoeg.
Ik miste het baantje dat ik voor 3 weken had gehad nu al. Ik werkte in een supermarkt en mijn collega's waren super aardige mensen geweest. Ik snapte eindelijk waarom een supermarkt een 'super'-markt heette.