001. I Miss You
I fell on my kneesand moved my hands infront of my eyes, crying becauswe I knew my life couldn't get worse now.
"I need you.."
Ik sleurde mezelf de kamer in en viel op bed, mijn hoofd begrief ik in mijn kussen en het rotte gevoel overspoelde me weer. Ik was pas een paar dagen uit het ziekenhuis. Ik had staan gillen in mijn bed om Liam, vragend waar hij was. De klap was niet meer aangekomen tot de dokters en de jongens mij vertelde dat we hem echt kwijt waren. Een diepe lange snik verliet mijn mond, ik had het gigantish zwaar, mijn hart voelde als een koud blok van steen, ik had niks meer om lief te hebben, om vast te houden 's avonds, om tegen aan te kruipen in het giga grote bed. We hadden ons hele leven al vooruit geplant maar alles was in elkaar gestort, kwijt gewoon kwijt. We hadden iedereen al verteld dat we samen waren, de fans steunde ons door dik en dun, maar nu hij er niet meer was kregen we allemaal reacties van 'gecondoleerd' of 'we missen hem ook'. Maar niemand kon hem zo erg missen als ik kon, ik zuchte en ging recht op zitten, Louis sloop rustig mijn kamer in. Hij ging voorzichtig langs me zitten en sloeg een arm om me heen. "Harry je moet stoppen met de hele tijd treuren, we weten dat het pijn doet maar je moet je er proberen over heen te zetten." Woest keek ik hem aan, ik duuwde hem ruw weg en stond op. "Ben je gek geworden! Denken dat ik Liam zomaar ga vergeten! We zouden gaan trouwen Louis, hij is nu gewoon weg! Alle plannen zijn stuk!" Ik sloeg wild om me heen, rende naar een hoekje in mijn kamer, trok mijn knieën tegen mijn borstkast en legde mijn hoofd erop. Ik snikte luid en mijn schouders schokte hevig, alles deet zo'n pijn. Ik keek op. "Je weet niet wat het is om de liefde van je leven te verliezen." Mijn stem brak en ik schudde mijn hoofd, tranen rolde over mijn wangen en uit het niets begon ik hard te huilen, de tranen kwamen er met horten en stoten uit, het leek alsof iemand mijn hart samen kneep, het deed zo'n zeer. Ik stond op. "Waarom velraate je me?" Ik viel neer op mijn knieën want ik voelde me zwak. Mijn handen legde ik voor mijn gezicht, huilend wist ik dat mijn leven op dit moment niet erger kon. "Ik heb je zo nodig.." Louis stond op en liep langzaam weg, wetend dat ik het even kwijt was. Zou ik mijn leven ooit weer op rolletjes krijgen?
Reageer (1)
Ik volg je story.
Ik ga trouwens niet de hele tijd "verder" neerzetten, dat vind ik niet heel orgineel. Dus probeer ik tips te geven.
Onthou wel dat ik echt geen kritiek lever, maar alleen maar een tip.
Als je er niets mee wilt doen hoeft dat ook niet.
1 decennium geledenIk sloeg wild om me heen en rende naar een hoekje in mijn kamer en trok mijn knieën tegen mijn borstkast en legde mijn hoofd erop
Ik verander hem eventjes iets:
Ik sloeg wild om me heen, rende naar een hoekje in mijn kamer, trok mijn knieën tegen mijn borstkast en legde mijn hoofd erop.
Probeer wat meer met komma's te werken, verder vind ik het fantastisch geschreven!
Jezus, lange reactie.