15. Sterven

      Ben je ooit bang geweest om de enigste persoon in je leven kwijt te raken – de persoon die je het dierbaarst is. Ben je ooit bang geweest om te verdwijnen in de wereld en terug te komen na het einde? Ben je ooit bang geweest om te verstrikken in de duisternis en verloren te lopen zonder licht.

Ik wel.

      En ik was haar bijna kwijt – ik was bijna verloren gelopen in de klauwen van de duisternis en ik wist niet hoe ik mezelf los moest rukken – hoe ik mezelf moest redden.
Zij was alles wat ik had – zij was het enigste waar ik nog voor leefde.
Zij was mijn alles.

Eleanor was mijn alles.

      ‘Komaan El, komaan liefje. Echt waar, komaan. Ik hou van je – komaan.’

      Ik schudde haar lichaam door elkaar. Probeerde haar wakker te maken – probeerde haar terug tot leven te brengen.
Het geluid van de hartmonitor was duidelijk hoorbaar en ik voelde hoe grote, zoute tranen in mijn ooghoeken ontstonden.
      Mijn hart begon hevig te kloppen – het ritme was bijna gelijk met dat van Eleanor en ik begon angst te krijgen voor een hartaanval.

‘El, alsjeblieft. Laat me niet alleen.’

      Haar lichaam voelde zwak aan in mijn handen en hoop sijpelde uit mijn lichaam – het verdween als een kleurrijke, grote lolly in de handen van een klein kind.
      Riviertjes ontstonden op mijn wangen – mijn ogen voelden groot en brandend aan.

‘Alsjeblieft El. Ik smeek het je.’

      Ik had niet doorgehad dat de deur was opengevlogen tot het moment dat ik plotseling van vanachter werd vastgenomen en ver van Eleanor werd weggetrokken.
      Ik probeerde te ontsnappen aan de sterke handen, maar ik had geen kracht meer in mijn lichaam en ik hing huilend in de armen van een verpleegster – dat was ze toch?

      Een dokter hing over Eleanor en hij gaf instructies aan de andere verpleegster. Ze hielp hem – zei dat hij gelijk had.
      Huilend klampte ik me vast aan de blonde vrouw en ik voelde hoe ze met haar vingers over mijn rug danste.

      ‘Het komt allemaal goed,’ fluisterde ze zacht.
      ‘Nee,’ zei ik hoofdschuddend en ik hoorde het luide geluid achter me.

Het zou niet goedkomen.

      En plots hoorde ik dat vertrouwde geluid – hoorde ik het ritmische getik van haar hart. Ik hoorde haar ademhaling – ik kon bijna haar borstkas op en neer zien gaan.

‘Eleanor?’

      Verbaasd draaide ik me om en stortte me onmiddellijk op haar broze lichaam. Ik huilde – ik huilde al mijn frustraties uit mijn lichaam en ik wreef met mijn vingers door haar lange, bruine haren.

De dokter keek me glimlachend aan en wierp een blik op de muur.

      ‘Het is al laat jongen, misschien moet je beter gaan?’
      ‘Ik wil haar niet alleen laten,’ fluisterde ik en schudde mijn hoofd wanneer hij zijn hand naar me uitstak.
      ‘Eleanor moet rusten. Ze is bijna gestorven. Ze moet bekomen.’
      Ik zuchtte en knikte toen. Mijn lippen gleden over de hare – het kon me niet schelen dat de dokter en de verpleegsters toekeken.

      ‘Tot morgen,’ fluisterde ik zachtjes en ik verbrak het contact tussen onze huid.

      ‘Het komt allemaal goed,’ zei hij en ik knikte.

Ik geloofde hem.

Eleanor leeft nog, hooray! Maar misschien heeft ze de volgende keer niet zoveel geluk? Laten we hopen van wel... Of niet ? Kudo, reactie, top?