Chapter 22 ~ Harry Styles

Wat had ik gedaan? Ik had haar weggestuurd met het idee dat ik haar nooit meer wou zien. De soldaat kwam weer binnen en nam plaats op zijn stoel. Ik ging voor hem staan, maar hij gunde me geen blik waardig. Zijn naamplaatje gaf aan dat hij Smith heette. 'Ik moet mijn vriendin achterna.' zei ik waarna hij opkeek. 'Ik ben net al weggegaan, meer kan ik niet voor je doen.' Ik nam zijn tijdschrift uit zijn handen en gooide het met een woest gebaar naar de andere kant van de kamer. Hij keek verschrikt op. 'Anders ben ik haar kwijt!'

Ik mocht de kamer, maar het ziekenhuis niet verlaten, dus het enige wat ik kon hopen was dat ze nog niet naar huis was. Het idee dat ze haar koffers zou pakken en me verlaten, kon ik niet verdragen. Dat kon ze me niet aandoen, niet nu ik haar het meeste nodig had, ook al wou ik het niet toegeven.

Een opgeluchte zucht verliet mijn mond toen ik haar op in elkaar gedoken op een stoel zag zitten. Daphne had haar arm om haar geslagen. Ik bevond me achter hun zodat ze me niet konden zien. Ik ging iets dichter bij hun staan zodat ik kon horen wat ze zeiden. 'Hij weet alleen dat we altijd erge ruzies hadden, van dat slaan weet hij niks.' hoorde ik haar zeggen. Ik balde mijn vuisten. Ze vertelde verder en met elk woord wat ze zei, werd ik kwader.

'Heeft hij niet aan je gevraagd hoe je aan die blauwe plekken kwam dan?' vroeg Daphne nieuwsgierig. Sarah grinnikte en knikte. 'Ja, maar dat heb ik opgelost met het lome excuus dat ik van de trap was gevallen.' Dat had ze me inderdaad vertelt. Ze had me heel overtuigend gezegd dat ze weer eens ruzie had gehad met die rotvent en dat ze gestruikeld was waarna ze van de trap aftuimelde. Ik had mijn twijfels bij haar verhaal, maar ze leek zo oprecht.

'Je had het me moeten vertellen.' Sarah draaide zich verschrikt om. 'H-Harry, sorry, ik wou je niet onnodig ongerust maken.' mompelde ze. Ik liep naar haar toe en liet me op de stoel langs haar zakken. Meteen nam ik haar handen vast en keek haar aan. 'Ik ga even wat drinken halen.' hoorde ik Daphne zeggen, maar Sarah noch ik besteedde aandacht aan haar.

'Ik dacht dat je me niet meer wou zien?' fluisterde ze. Ik negeerde haar vraag. 'Waarom heb je me dat niet verteld? Ik had hem...' Ze onderbrak me. 'Daarom, ik wou niet dat jij in de problemen kwam door mij.' Ik liet mijn hoofd zakken. 'Je weet dat ik alles voor jou zou opgeven.' Ze grinnikte en ik keek haar vragend aan vermits haar reactie niet echt in de situatie paste. 'Alles behalve het leger.' reageerde ze.