Chapter 42

Ik stond aan de grond genageld. Ik wist het antwoord niet. Er gingen ontzettend veel mensen door mijn hoofd heen maar het antwoord kwam niet in me op. Iedereen wachtte op mijn antwoord en de Sfinx keek me aan met haar grote goud gele ogen.
'Uuh... iemand die rijk is?'
Dat was mijn antwoord, en meteen viel er een soort steen in mijn maag.
Iedereen was stil en daardoor kon ik weten dat het fout was.
'Helaas. fout geantwoord.' zei de Sfinx en de steen viel nog verder. Ik keek met grote ogen naar de rest.
Jamie en Percy stonden allebij met veel ngeloof nee te schudden, Griffin kek met grote ogen naar de grond en bewoog niet en Annabeth en mijn vader hadden hun handen voor hun mond. Toen ik naar mijn vader keek voelde ik me ineens ontzettend rot, en rot was nog niets vergeleken met hoe ik me echt voelde.
Er brandde tranen achter mijn ogen, maar ik wilde me groot houden, nu mijn dood vast stond.
De sfinx bewoog zich en maakte zich klaar om op me af te springen.
'Ren!' riep Annabeth en we zette het op een lopen.
Ik weet niet wat de laatste keer was dat k zo hard gerent had, maar ik begon achterop te raken.
Toen ineens begon Jamie langzamer te rennen. Hij wachtte op mij.
Hij pakte mijn hand en we rende samen.
Ik keek hem vanuit mijn ooghoeken aan en hij deed hetzelfde, en ik kon het niet helpen dat ik rood werd.
'En de auto dan!?' riep Percy voor me.
'Laat die auto, wat is belangrijker? Olive's leven of een auto?!' riep Griffin terug.
Toen maakte Annabeth ineens een bocht en we rende nu naar het westen toe.
'Wat doe je?!' riep mijn vader.
'Hopelijk niets stoms!' riep Annabeth terug. Maar dat was het wel. De Sfinx had het door en maakte een kortere bocht.
Ineens stond ze weer voor ons en we moesten ineens zo hard stoppen dat ik en Jamie tegen Percy en Griffin opknalde.
Het had nu geen zin meer om te rennen, de Sfinx zou achter ons aan blijven komen, hoe lang dan ook.
We stonden nu allemaar bij elkaar, en ze beschermde me allemaal.
Ik stond achter Annabeth en Percy, naast mijn vader en voor Jamie en Griffin.
Jamie had nog steeds mijn hand vast en volgens mij was hij ook niet van plan om die los te laten.
Griffin legde zien hand op mijn schouder om me ook te steunen.
De Sfinx zat daar maar, niet berijdt om iets te doen.
Toen sprong ze ineens vooruit, richting Percy en Annabeth.
Percy pakte zijn gouden pen en die veranderde in een zwaard. Zo weerkaatste hij de eerste stoot die de Sfinx eigelijk voor mij had bedoeld.
Maar de bescherming was nu zwakker geworden door de plotselinge aanval, en daar maakte de Sfinx meteen gebruik van. Ze sprong nog een keer en nog een kwam ze het gouden zwaard van Percy tegen.
Nu was ze echt chagerijnig en ze begon met haar vleugels te wapperen. Ze vloog de lucht in, en nu kon ze ons dus ook van de bovenkant aanvallen.
Nu had ik helemaal geen bescherming meer en ze kon me met haar grote leeuwenpoten zo grijpen als ze dat wou.
Ze vloog omlaag als een soort havik en wilde me net grijpen toen Jamie we wegduwde. Ze Sfinx maakte een angstaanjagend geluid krabte Jamie in zijn gezicht. Er liepen nu 4 lelijk schrammen op zijn rechterwang en ze bloedde, maar hij leek zich meer met mij bezig te houden. Hij wilde koste wat het kost er voor zorgen dat k niet door de Sfinx gegrepen werd, en hij trok me steeds weg, maar raakte daarbij wel zelf gewond. Griffin kwam hem meteen helpen toen hij zag dat zijn vriend het niet langer vol zou houden en ook Percy hielp met zijn zwaard. Annabeth haalde uit naar de Sfinx met haar dolk als die dicht bij was en raakte hem een paar keer.
Alleen mijn vader stond daar maar, niet wetend wat hij moest doen.
De sfinx zag het en de rest ging allemaal heel snel.
De Sfinx vloog hoog de lucht in, zo hoog dat we haar nauwelijks meer konden zien, en toen dook ze ineens naar beneden.
Niet naar mij, maar naar mijn vader, die helemaal alleen stond.
De Sfinx ging zo snel omlaag dat we geen tijd meer hadden om mijn vader te beschermen.
Ze greep mijn vader bij zijn schouders en de volgende seconden waren de ergste in mijn hele leven.
We stonden allemaal als aan de grond genageld en het was alsof we in ijs waren veranderd.
Toen vloog de Sfinx weg, zo snel dat we het niet zagen, maar ze was verdwenen, en had mijn vader laten liggen op de grond, beweginsloos.
Ik was de eerste die naar hem toe rende, en ik voelde de tranen weer prikken.
'Nee nee nee nee nee.' bleef ik tegen mezelf zeggen en ik knielde bij mijn vader neer.
Ik legde zijn hoofd op mijn schoot en hij opende half zijn ogen.
'Olive.' zei hij zacht en ik probeerde naar hem te glimlachen, maar de tranen vloeide over mijn wangen als kleine watervallen.
'Olive...' zei mijn vader nog een keer. 'Luister alsjeblieft.'
Ik keek hem recht in zijn ogen aan, die vertrouwde ogen die ik al mijn hele leven kende. Ze waren blauw grijs en er zaten lichte rimpels omheen. Ze warne altijd helder geweest, maar nu stonden ze donker en dof.
'Wat is er?' vroeg ik zacht en het duurde even voordat mijn vader iets terug zei.
'Sorry, van alles.' begon mijn vader en er kwamen nog meer tranen. Hij was begonnen met afscheid nemen.
'Ik hou ontzettend veel van je, en dat mag je nooit vergeten oke.'
Ik knikte.
'Beloof het me.'
'Ik beloof het.' zei ik meteen en hij deed even zijn ogen dicht maar toen weer open.
'Het spijt me ontzettend van alles, alle pijn die ik je veroorzaakt heb, alle leugels die ik je verteld heb.' ging hij verder.
'Je hebt me geen pijn bezorgt, en je deed het allemaal om mij te beschermen.' zei ik meteen en hij maakte een kleine glimlach.
'Ik ben er trots op dat ik jou als vader heb mogen hebben, en je was een top vader voor mij, en Yue en Mitch. En ik wil niet dat je dood gaat, ik wil nog helemaal geen afscheid van je nemen!'
Mijn vader keek me aan en maakte weer een glimlachje.
'Het spijt me...Zorg goed voor Yue en Mitch, en vertel ze hoeveel ik van ze hou. Ze zullen het denk ik nog niet begrijpen.' zei hij en zijn lichaam beefde even. Er kwamen tranen in zijn ogen en hij hapte naar lucht.
'Ik hou van je Olive.'
Dat waren zijn laatste woorden, want hij deed zijn ogen dicht en hij ademde uit, maar nooit meer in.
Ik keek met grote ogen naar het gezicht van mijn vader.
'Nee.' zei ik. 'Nee, dat kan niet. Je kan niet dood gaan. Ik heb je nodig. De tweeling heeft je nodig. Nee. Alsjeblieft Papa, word nou wakker!'
Maar hij werd niet wakker, en hij bewoog zich ook niet.
Ik omhelste hem en ik voelde dat heel zijn lichaam gebroken was.
Ik kneep mijn ogen dicht en begon nog harder te huilen. Het kwam er allemaal uit, en de tranen bleven stromen.
Jamie, Griffin, Annabeth en Percy stonden nog een eindje verop en keken naar me. Ze hadden door dat ze me met rust hadden moeten laten, maar nu kwamen ze naar me toe.
Ik weet niet wie het eerste was, maar ik voelde Jamie's hand troostend op mijn schouder liggen. Normaal gesproken zou ik het raar vinden dat hij dat zo vaak deed ineens, maar nu vond ik het goed. Ik vond het zelfs fijn. Ik keek hem aan en ik zag dat ook hij tranen in zijn ogen had.
Annabeth ging tegenover me op haar hurken zitten en keek me aan.
'Kom maar Olive, leg hem maar neer. Dat is het beste.' zei ze en ik knikte.
Ik legde mijn vader voorzichtig op de grond neer en zorgde ervoor dat zijn hoofd niet hard neerkwam.
Ik voelde me ineens heel leeg, Ik zat alleen voor het dode lichaam van mijn vader.
Toen ineens voelde ik Jamie's arm om me heen en ik begn weer hard te huilen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en begon zowat te schreeuwen van het huilen. Maar niemand zei er iets van, ze waren allemaal stil. Jamie omhelste me en legde zijn voorhoofd op mijn schouder, zodat we eruit zagen als een verliefd stelletje.
En ik voelde me op mijn gemak bij hem, al was hij mijn beste vriend. Hij was er voor me nu ik net mijn vader verloren had.
We zaten zo een hele tijd, en ook al zag ik het niet, ik hoorde de rest ook zachtjes huilen. Zelfs Griffin, die zich altijd zo groot hield.
Ik zou mijn vader nooit vergeten, en ik weet zeker dat hij altijd bij me zal zijn.