#003

Aangezien Lina mij had getrakteerd op een ontbijt, vond ik het niet meer dan eerlijk om naar een ijssalon te gaan op mijn kosten. Helaas was Lina niet het type dat doorhad wanneer ze moest stoppen, dus bestelde ze een bak ijs van acht euro. Want ik betaalde, toch?
Ik zei er maar niets over, maar nam me voor de volgende keer te zeggen wat mijn maximum is. We gingen zitten aan een tafeltje in de hoek, vanwaar we iedereen goed konden bestuderen. We lachten om de mensen met de meest verschrikkelijke kleding aan en complimenteerden de mensen die duidelijk wisten wat mode inhield. Toen het een beetje rustiger begon te worden, werden wij dat ook. Een beetje afwezig likte ik aan mijn ijsje. In verband met Lina’s enorme bestelling, nam ik genoegen met één bolletje chocolade-ijs.
“Hé, Alex!”
Ik schrok op uit mijn gedachten. “Watte?”
Luke kwam naar me toe lopen. “Ik tref jou wel vaak vandaag.” Hij lachte.
Ik grijnsde ook. “Toevallig. Kom erbij!”
“Sorry, dat kan niet.” Luke schudde met zijn hoofd. “Ik moet aan het werk.”
“Werk jij hier?” vroeg ik verbaasd.
“Sinds kort,” bevestigde Luke.
“Dat verklaard waarom ik je hier nooit heb gezien. Ik ben hier al een tijdje niet meer geweest.”
Lina kuchte even. “Ga je me nog vertellen wie dit is?”
Ik draaide me weer om naar haar. “Luke, dit is Lina,” zei ik. “Lina, dit is Luke. Je hebt hem niet gezien vanmorgen, toen we elkaar ontmoetten, omdat jij te druk bezig was met flirten met die jongen die al een vriendin bleek te hebben.”
Lina werd rood en Luke bulderde van het lachen. Ik grijnsde. “Heel leuk,” mompelde Lina.
“Luke, ik weet dat die meisjes leuk zijn, maar zijn ijsjes niet veel beter?” riep de man achter de toonbank.
“Ik kom eraan, Jack,” riep Luke terug. “Sorry, maar ik moet nu echt gaan. Ik krijg per uur betaald.” Hij knipoogde nog even naar me en verdween toen naar achter.
“Jemig, Alex!” riep Lina uit. “Hij is hót! Waarom heb je niks gezegd?”
Ik haalde mijn schouders op. “Och… je weet toch dat ik niet zo’n jongensjager ben?”
“Wil je hem?”
“Wat?” Ik trok mijn wenkbrauwen op.
“Wil jij hem, of mag ik er achteraan?” verduidelijkte Lina.
“Eh… Tuurlijk, ga je gang,” zei ik verward. Opgetogen klapte ze in haar handen. Zodra Luke aan de bar verscheen, liep ze naar hem toe.
“Zeg, ik wilde even wat vragen,” begon ze. Ze boog zich een beetje over de toonbank. Ik had medelijden met Luke. “Mijn vriendin daar,” ze wees naar mij, “zou graag je telefoonnummer willen, maar ze is te verlegen om het te vragen.”
“WAT??” riep ik geschokt. Lina negeerde me. Luke glimlachte naar me en knipoogde, alsof hij me duidelijk wilde maken dat hij het wel doorhad.
“Sorry, maar ik ben mijn telefoon vergeten en ken mijn nummer niet uit mijn hoofd,” zei hij. Ik moest moeite doen om niet te gaan lachen. Die Lina. Ze wist even niet wat ze moest doen.
“Oh, jammer,” zei ze, met alle waardigheid die ze nog had. “Ik zal haar zeggen dat ze iemand anders moet vinden.”
“Is goed,” grijnsde Luke. Haar best doend om niet te stampen van frustratie liep Lina terug. Ze trok mij van de stoel.
“Ik ben zó overstuur!” siste ze in mijn oor. Ze sleepte me naar de uitgang. Voor ik naar buiten verdween zwaaide ik nog even naar Luke. Hij lachte en zwaaide terug.
Toen stond ik buiten.