Naar Hogwarts

Lynn&Yael - Naar Hogwarts

Lynn
De wekker ging, maar Lynn Thomson hoefde niet meer uit bed te komen. Aangekleed en al, stond ze voor de spiegel, haar futloze haren in model te krijgen. Tenminste, dat probeerde ze. Haar haren hingen slap voor haar gezicht en de ergenis was van haar gezicht af te lezen.  'Stom haar.' mompelde Lynn. Ze zuchtte en maakte maar een staart. Dat was de enige oplossing die ze nog kon bedenken. Hier had ze dus een hekel aan. Vurig hoopte ze dat er ergens in de toverwereld een spreuk bestond om haar haren wat meer volume te geven. Ze liep naar haar hutkoffer en begon er de laatste dingen in te proppen. Een foto van haar vader, moeder, haar zus Julie en haar kleinte broertje Sem. Julie zat al op Hogwarts. In het vierde jaar. Elke vakantie als Julie weer thuis kwam vertelde ze hoe leuk het was op school. Leuke jongens waren er ook, volgens Julie. Lynn was benieuwd hoe zij het zou vinden op Hogwarts. Julie maakt snel vrienden, Lynn is wat meer verlegen. Maar ze had ook geen zin om het hele jaar in haar eentje te gaan zitten. En bij Julie zou ze vast ook niet mogen zitten. Lynn richtte haar aandacht weer op haar hutkoffer en stopte de foto erin. Ze keek haar kamer rond, die deze keer eens opgeruimd was. Ze liep naar de boekenkast en trok er toch nog even een boek uit. Lynn klopte er wat stof af en streek met haar vinger langs de kaft. Deze verdween net als de foto in haar hutkoffer waar nog een klein beetje plek in over was. Ze keek naar haar bed waar haar knuffel nog op lag. Hoe kon ze die nou vergeten! Ze stopte het oude, kleine olifantje ook in de koffer. Lynn keek naar haar voeten. Naar de mooie zwarte minilaarsjes waar ze zo trots op was. Ze maakte de kast open en griste nog een paar blauwe All-stars uit de kast, net zoals haar zwarte vest dat ze toch graag mee wilde nemen. Ze had bijna alles al ingepakt, al weken van te voren. Lynn verheugde zich al zo lang op deze dag, en nu was het eindelijk zo ver: Ze mocht naar Hogwarts! Ze hoorde gerommel in de kamer naast haar, wat betekende dat Julie wakker was. Even later vloog haar deur open. Julie kwam in haar pyjama binnen. Haar ogen waren nog half dicht en haar haren zaten alsof ze was aangevallen door een kangoeroe. 'Zo, jij bent vroeg begonnen.' zei Julie en ze keek Lynn verbaasd aan. Lynn lachte. 'Lynn, heb je mijn stropdas gezien?' vroeg ze geeuwend. Lynn keek haar kamer rond, op zoek naar de rood met geel gestreepte Gryffindor stropdas van Julie. 'Ehh... Nee, ik zou maar bij Sem gaan kijken, grotere kans dat hij hem heeft.' zei Lynn. Zonder iets te zeggen liep Julie haar kamer uit, de gang op, naar de kamer van de vierjarige Sem. Lynn dacht na. Julie was een Gryffindor, net als papa. Wat zou ik worden? Na een minuut of twee klonk er een hele harde 'NEEEEEEEEE!' uit de kamer van Sem. Lynn sprong geschrokken van haar bed af, waar ze in gedachten verzonken had gezeten. Ze rende naar de kamer van Sem. Daar stond Julie met
Een gescheurde stropdas in haar hand. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Lynn, maar toen ze naar de stropdas keek zag ze al wat er was.  'Oh.' zei ze. 'Dit!' zei Julie en ze wees op Sem. 'Dit kind heeft mijn stropdas gescheurd!' riep Julie boos. Sem lag schaterend te rollen in zijn bedje. 'Vind je dat grappig?!' vroeg Julie boos. Ze werd een beetje rood. Een paar seconden later barstte Julie ineens in lachen uit. 'Ach, daar kun je toch niks aan doen.' zei ze en ze kietelde Sem over zijn buikje. Lynn keek verward naar Julie. Raar kind was ze af en toe.

Yael
De wekker ging al voor de derde keer. Yael haalde haar hand onder de dekens vandaan en sloeg hard op de wekker waardoor die op de grond viel. 'YAEL!' klonk het van beneden. 'YAEL! YAEL KOM
NAAR BENEDEN, JE KOMT NOG TE LAAT!' Slaperig kwam ze haar bed uit en begon ze zich aan te kleden. Haar lange donkerbruine haar zat helemaal in de war en met moeite wist ze er een borstel doorheen te krijgen. 'YAEL!' klonk het weer. 'KOM NOU!' 'JAHA! IK BEN BIJNA KLAAR!' riep Yael terug. Ze ging voor haar spiegel zitten en begon zich op te maken. Bijna haar hele kamer was groen. Haar hele familie had op Slytherin gezeten, en Yael was ervan overtuigd dat het haar hetzelfde te wachten stond. Ze trok haar schoenen aan en liep de trap af naar beneden. Door de grote witte hal heen, de keuken in. Haar moeder zat aan de tafel. 'Marve!' riep Yael en de huiself kwam naar haar toe. 'Maak voor mij even wat eten.' zei Yael. 'Wat wilt U eten, mevrouw?' vroeg Marve. 'Boeit niet, doe maar wat, ik rammel van de honger.' zei Yael en ze ging zitten. De huiself rende de keuken in en begon aan een ontbijt voor Yael. 'En schiet een beetje op!' snauwde Yael. Even later kreeg ze een zilveren dienblad op haar schoot met drie zilveren borden en een zilveren beker. Op het ene bord lag een dubbele boterham met kaas, op het andere een gebakken ei, en op het andere een gepelde sinaasappel. In de beker zat wat pompoensap die Yael gulzig begon op te drinken. Toen alles op was zei ze tegen Marve: 'Je hebt jezelf zeker weer eens overtroffen, Marve.' de elf straalde en Yael bedacht dat ze niet zo aardig had moeten zijn. 'Heb je je koffer ingepakt, schat?' vroeg haar moeder. 'Ja.' zei Yael. Ze liep naar de kast waar ze haar toverstok op had gelegd. Ze keek naar haar toverstok van Meidoorn en Eenhoornhaar. In haar gedachten herhaalde ze de woorden die meneer Olivander die dag tegen haar had gezegd: "Vijfentwintig komma vier centimeter lang, redelijk soepel. Dit is een hele mooie stok, gebruik hem verstandig." 'Klaar?' vroeg haar moeder. Marve kwam aan met haar hutkoffer. Yael pakte haar koffer en toverstok goed vast en greep haar moeders hand. Dit was de tweede keer dat ze met haar moeder mee verdwijnselde en het was nog even onaangenaam als de eerste keer. Ze haalde bijna geen adem meer. Net op het moment dat Yael dacht dat ze zou stikken kwamen haar voeten weer op de grond. Ze stond voor een grote boom en hoorde allerlei Dreuzels naar het perron lopen. 'Je weet wat je moet doen, Yael?' vroeg haar moeder. Yael knikte en haar moeder verdwijnselde weer. Ze rende met al haar spullen in haar hand recht op de muur af. 

---

Theron&Lance - Naar Hogwarts

Theron
Theron werd wakker en hij keek om zich heen. Langzaam begon hij zich aan te kleden. Hij liep de grote badkamer met de gouden versieringen in en nam een korte douche. Hij pakte een grote pot gel uit het gouden kastje dat aan de muur hing en begon zijn haar in model te brengen. Hij liep naar beneden en begon aan het eten dat zijn moeder voor hem klaar had gezet. 'Goedemorgen, Theron.' zei zijn moeder. 'Morgen.' mompelde Theron. 'Waar is pa?' vroeg hij. 'Die is al naar het werk, er was iets aan de hand, twee spoedige doorverwijzingen of zoiets. Theron lachte om zijn moeder. Ze had nooit verstand gehad van het werk van zijn vader. 'Vind je het spannend?' 'Beetje.' zei Theron. Zijn vader was een Slytherin en zijn moeder een Gryffindor, het was maar afwachten waar hij terecht kwam. 'Waar zou jij graag willen dat ik kwam? Op welke afdeling bedoel ik.' vroeg Theron aan zijn moeder. 'Tja, Theron. Ikzelf zou natuurlijk graag willen dat je mij opvolgde, op Gryffindor. Maar als je het aan je vader zou vragen, zou hij je graag een Slytherin willen noemen.' zei ze. Theron keek haar aan. 'Ik dacht altijd eigenlijk dat Gryffindor en Slytherin elkaars tegenpolen waren.' 'Dat zijn ze ook.' antwoordde zijn moeder. 'Jou vader was de enige aardige Slytherin tussen alle andere. Hij schold niemand uit voor Modderbloedje, of dergelijke. Hij durfde zich als enige te vertonen naast een Gryffindor, Ravenclaw of Hufflepuf. Ook had hij meer interesse voor vakken als Transfiguratie of Bezweringen, dan voor Toverdranken of Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Maar toch was hij een ware Slytherin.' zei zijn moeder. 'Is de hele familie ongeveer al een Slytherin? Van papa's kant dan.' vroeg Theron nieuwsgierig. 'Nee. De vader van opa, die heb je niet gekend, maar toch. Zijn vader was een Ravenclaw, hij trouwde met oma, een Hufflepuf. Toen kregen ze opa dus. Het was een hele verrassing dat opa zo ineens een Slytherin werd. Hij trouwde met oma, die ook van Slytherin kwam. Zij kregen je vader, die hun opvolgde op Slytherin.' zei zijn moeder. 'Snap je het?' vroeg ze. Theron knikte. Het was een beetje een moeilijk verhaal maar hij snapte het. 'Meestal is het zo.' vervolgde zijn moeder. 'Als je eenmaal een Slytherin in de familie hebt, die trouwt met een Slytherin, krijg je het de familie bijna niet meer uit.' 'Dus waarschijnlijk kom ik op Slytherin?' vroeg Theron. 'Waarschijnlijk wel, ja.' zei zijn moeder. 'Vind je dat erg?' 'Nee dat vind ik niet erg. Maar je moet het zelf willen. Als jij het niet wilt, zou de Sorteerhoed jou daar echt niet indelen.' Theron dacht na. Slytherin klonk niet verkeerd. Maar Gryffindor ook niet. Hij besloot af te wachten. Gewoon kijken waarbij de Sorteerhoed hem indeelde. 

Lance
'Lance, opstaan.' de stem van zijn moeder klonk in zijn oren. Ze stond in zijn kamer. 'Ik kom.' zei Lance en zijn moeder ging weer weg. Hij pakte een stapeltje kleren en liep naar zijn bureau. Hij zette zijn bril op en kleedde zich aan. Hij liep naar de badkamer en pakte een paar bruine schoenen uit de kast. Lance was een slimme jongen, maar Lance was niet alleen slim, maar ook heel knap. Hij had een hekel aan mensen die zeiden dat slimme mensen automatisch nerds zijn, en dat ze lelijk zijn. Hij streek een hand door zijn mooie blonde haren. Hij kon wel slim zijn, maar was daardoor niet minder ijdel. Hij pakte de spiegel van de kast en begon zijn haar te perfectioneren. Dat had hij vast van zijn moeder, die een Slytherin was, net als haar ouders, zijn vader was een Ravenclaw, en allebei zijn ouders ook. Stiekem hoopte hij niet naar Slytherin te gaan, maar naar Ravenclaw, ookal had hij dus van allebei de eigenschappen. Hij was heel ijdel, en kon ook behoorlijk brutaal zijn als het nodig was. Maar hij was ook heel slim en hij hield erg veel van lezen. Hij liep naar beneden en ging aan tafel zitten. Hij begon zijn brood te smeren. 'Ben je benieuwd op welke afdeling je komt, Lance?' vroeg zijn moeder. Lance haalde zijn schouders op. Zijn moeder wou heel erg graag dat hij op Slytherin kwam, ze droeg hem elke dag dingen over op, zodat hij interesse kreeg. Iets wat zijn moeder nog steeds niet is gelukt. 'Ik zou graag willen dat je op Slyt-' Lance gooide zijn mes neer. 'Mam! Ik weet het nu wel! Ik roep het al weken! IK kan niet kiezen waar ik kom! Dus hou alsjeblieft op met zeuren over Slytherin! Ik zie wel, ja!' Zijn moeder keek hem beledigd aan. Wat dat betreft was ze niet echt een Slytherin. Ze keek je alleen beledigd aan als ze werd uitgekafferd. Een échte Slytherin zou hebben terug gegegild, of misschien wel een spreuk hebben gebruikt. Dat was dus een van de redenen dat hij liever een Ravenclaw werd. Omdat hij niet wou dat hij later ook zo ging doen tegen zijn kinderen. Slytherin is voor zijn moeder een grote trots. Hij wilde niet dat zijn leven alleen draait om Slytherin. 'Ben je klaar, Lance?' vroeg ze. 'Ja.' mompelde Lance. Hij greep haar hand, en ze verdwijnselden.