Hoofdstuk 5 deel A

‘Harry, mijn god, Harry rustig’ riep Liam toen hij probeerde achter het beest te rennen wat dus verloren moeite was. Het beest smeet de deur van de hal toe zodat Liam de deur in zijn gezicht kreeg. Hij keek achterom een deelde een bezorgde blik met de theepot en de kandelaar.
Het beest, Harry, liep door de gangen tot hij aan Louis deur was; hij bonkte met zijn klauwen op de deur en hij was furieus. Louis die op zijn buik lag schrok en viel bijna uit zijn bed. Hij stond op en ging zonder iets te zeggen terug op het bed liggen op zijn buik. ‘Ik dacht dat ik zei dat je moest komen eten’ riep Harry. Hij gromde en hij werd steeds kwader en kwader, hij wist niet waarom hij kwaad was hij was het gewoon.

Louis hief zijn hoofd op en keek naar de deur. ‘Ik heb geen honger’ zijn stem brak een paar keer en Danielle keek hem bezorgd aan. Mary, Liam en Niall kwamen aangesprongen maar Harry gaf hen geen aandacht. ‘ge zult komen of ik…ik breek de deur!’ riep Harry bozer dan hij al was. ‘Meester Harry, ik kan fout zijn maar ik denk niet dat dit de juiste manier is om zijn liefde te winnen’ sprak Niall heel voorzichtig en met een bang stemmetje. ‘alstublieft probeer een gentleman te zijn’ vroeg de klok die naast zijn vriend stond.
Dat maakte Harry alleen nog maar bozer, hij was een gentleman die jongen deed gewoon lastig en koppig. ‘maar hij is zo…zo moeilijk’ siste Harry met op elkaar geklemde kaken. Mary trok een wenkbrauw op. ‘vriendelijk zijn Harry, vriendelijk’ zei ze aanmoedigend. Het beest zuchtte diep en kalmeerde voor hij zich terug omdraaide naar de deur. ‘wil je…wil ja naar beneden komen voor het eten’ vroeg hij. De woede was er nog steeds klaar om weer macht over te nemen. ‘Nee!’ riep Louis zo luid en kwaad hij kon. Hij voelde de tranen opkomen en legde zijn hoofd op het bed. Hij probeerde zijn ademhaling onder controle te houden wat best moeilijk was.

Het beest draaide zich abrupt om naar de objecten en siste ‘zie je wel’ naar hen. ‘komaan Harry vriendelijk, je ouders hebben je niet voor niets die lessen gegeven gebruik ze.’ Fluisterde Niall. Harry draaide zich terug om naar de deur en probeerde zich de lessen te herinneren hoewel hij meer in de tuin zat te zingen dan naar de les te gaan dacht hij diep na. ‘het zou me een plezier zijn als je mee zou eten’ zei hij kalm en formeel. De klok fluisterde ‘wij zeggen alstublieft’. Harry zuchtte maar zei het toch. ‘Alstublieft?’ vroeg hij.
Louis was nu ook kwaad geworden hij hief zijn hoofd van het kussen en liep naar de deur. Wie dacht dat beest wel niet dat hij was, hij behandelde Paul zo slecht hij liet hem bijna dood bloeden in een ijskoude verotte cel en nu dacht hij dat ik met hem zou dineren+. Hell No!.

‘Nee bedankt’ riep hij tegen de deur. Hij leunde met zijn rug tegen de deur en keek recht voor hem toen hij het balkon voor het eerst zag. Hij dacht na over hoe hoog het was, misschien zou hij langs daar kunnen ontsnappen. ‘je kunt daar niet eeuwig blijven zitten’ riep het beest. Zijn woede nam weer de macht over. ‘Eigenlijk denk ik wel dat ik dat kan’ riep Louis terug. ‘Mij best, blijf daar en verhonger!’ riep het beest furieus en hij gromde luid. Hij draaide zich om en keek naar zijn bedienden ‘als hij niet eet dan eet hij helemaal niks!’ riep hij voor hij weg rende. Harry liep naar de tuin en gooide de deur dicht hij ging op het bankje zitten waar hij altijd zat als het bijna middernacht was. Mary keek naar de grond. ‘dat ging niet echt goed he’ zei ze terwijl ze precies verwoorde wat iedereen dacht.
Liam keek naar Niall ‘wil jij hier blijven en ons waarschuwen als er iets verandert in de kamer van de jongen’ vroeg hij. ‘zoals u wenst majesteit’ antwoorde Niall sarcastisch en met een lach. Mary en Liam hopte weg en Niall bleef aan de deur op wacht.

Harry’ s P.O.V.
Ik zat in de tuin, mijn gedachten bij de jongen. De toon die hij tegen mij gebruikte maakte mij zo kwaad. Hij behandelde mij als een kind, ik was achttien en een prins. Ik gromde toen ik eraan terug dacht, hoe durfde hij zo tegen mij te praten. Ik stond op en liep naar de bosjes, op een nacht lang geleden had ik een paar spulletjes verzameld en in een doos gestopt zodat als ik veranderde in mijn normale ik. Ik niet helemaal terug naar mijn kamer moest gaan om ze te gaan halen. ik nam de doos en haalde mijn spiegel eruit. Ik legde de doos terug en ging terug naar de bank. Ik keek in de spiegel en zag dat de maan reflecteerde. Ik zuchtte.
‘Laat mij de jongen zien’ zei ik tegen de spiegel. Ik gromde toen de spiegel mij het beeld van de jongen in zijn kamer liet zien. Hij lag op zijn bed met zijn gezicht in het kussen zijn rug ging hevig op en neer en hij ademde hevig. ‘Lou, de meester is echt zo slecht nog niet als je hem beter leert kennen, waarom geef je hem geen kans’ vroeg Danielle.

Ik zat nu op het randje van de bank wachtend op de woorden die ik al kende maar ik wouw ze uit zijn mond horen. ‘ik wil hem niet leren kennen, hij nam me mijn enige familie af en ik mocht niet eens afscheid nemen hij heeft me opgesloten in een verdomd kasteel, ik wil niks met hem te maken hebben’ riep hij. Ik keek weg van de spiegel, ik wouw hun conversatie niet verder horen. Ik legde de spiegel aast mij op de bank en begroef mijn gezicht in mijn handen. ‘wie hou ik voor de gek, hij zal me nooit meer zien dan een…een monster’ mompelde ik tegen mezelf.

Plots voelde ik een bekende tinteling door mijn lijf gaan. Was het nu al middernacht, zo snel? Ik voelde mijn lichaam krimpen tot zijn normale menselijke vorm, en wist dat ik weer nieuwe littekens had. Ik zuchtte toen de transformatie gedaan was. ‘vooral als ik er zo uitzie’ zuchtte ik zag dat tranen zich vormde in de ooghoeken van mijn oog. Ik veranderde elke nacht om 12uur stipt terug in mijn menselijke gedaante, maar ik wist niet of dat goed was, ik had geen haar op mijn hoofd en had overal krassen en littekens alsof ik door een wild beest was aangevallen. Maar ik genoot ook van dit moment het was het enige moment waarop ik kon zingen, als beest was mijn stem te schor. Ik stond op en stopte de spiegel terug in de doos, ik ging terug zitten met mijn rug naar het kasteel en begon te zingen.