13. Zien

      Ik maakte niet graag gebruik van de extra voordelen die ik kreeg met de sensatie en de beroemdheid van One Direction, maar in sommige gevallen – zoals het zien van Eleanor nadat de bezoekerstijd allang was afgelopen – kon ik het niet laten en was de bekendheid van de band een aardig pluspuntje – een uiterst aardig pluspuntje.
      De glazen deuren van het ziekenhuis voelden koud aan tegen de palmen van mijn handen en hard duwde ik tegen de twee poorten die me de ingang versperden. Bijna onmiddellijk gingen deze open en ik glipte langs een oud omaatje dat op hetzelfde moment naar buiten wilde wandelen.
      Mijn voetstappen klonken hol in de verlaten gangen en af en toe zag ik een verpleegster passeren die een oudere persoon naar de juiste kamer begeleidde. Bijna allemaal hadden hielden ze zich stevig vast aan de verpleegster en ik voelde hoe een vreemd medelijden in mijn lichaam opborrelde.

      Eleanor lag op de intensive care en ironisch genoeg in kamer dertien – haar favoriete getal. Ze had het nummer dertien in haar nummer plaat verwerkt en meestal dronk ze dertien glazen alcohol op een avondje uit.
      Het was het getal dertien dat haar in deze situatie had gegooid en ik was er'zeker van dat Eleanor na deze gebeurtenis een ander getal ging zoeken - misschien drie, om het op veilig te spelen.

      Kamer dertien was op het eerste zicht leeg. Er zat niemand naast het bed en het leek alsof het bed onbeslapen was - tot je beter keek en het kleine, broze lichaam van het donkerharige meisje opmerkte.

'Eleanor?'

      Het meisje reageerde niet en de hoop die in me was opgeborreld verdween met een luide snik. Haar lichaam bleef roerloos liggen onder het grote, witte laken en reageerde niet op mijn stem. Enkel haar fijne, gebruinde arm was zichtbaar.
      Een grote, vreemd wasknijper was op haar wijsvinger geknepen en verbonden met de monitor naast haar bed.
      Haar hart sprong als een klein schaapje over een hekje - regelmatig en rustig. Ik vroeg me af waarom mensen zo'n hoog, piepend geluid hadden gekozen. Het was zo duidelijk - zo schel - zo aanwezig.

      Mijn vingers gleden in een regelmaat van lieve gebaren over haar gezicht en ik glimlachte bij het voelen van de fijne textuur van haar huid. Haar bekende, zoete geur sloeg in mijn gezicht wanneer ik door haar haren wriemelde en ik voelde hoe mijn benen slap werden.

'Eleanor?'

      Nog steeds gaf ze geen reactie en voorzichtig boog ik voorover - mijn lippen gleden langs haar voorhoofd, haar wang, haar klein neusje. Ze eindigden hun weg op haar perfect gevormde lippen.
      Mijn ogen sloten zich en ik bleef enkele tellen genietend staan. Ik zag de schrammen niet - ik zag het kale stukje hoofdhuid niet - ik zag het witte verband niet.

      Ik zag het gezicht van de oude Eleanor - de gelukkige, rondspringende Eleanor. Niet het meisje dat hier lag, omwikkeld door witte lakens en in leven gehouden door een infuus.

      Eleanors hart begon harder te kloppen wanneer ik mijn lippen verwijderde en ik kreeg hoop - hoop dat alles gord ging komen.

Ik hoorde al niet hoe de kerktoren in de verte twaalf sloeg.