Hoofdstuk 4 deel B

Louis P.O.V.
Zodra ik de deur in mijn gezicht kreeg draaide ik mij om en liep naar het hemelbed in het midden van de kamer. Ik begroef mijn hoofd in 2 van de vele kussens en liet de tranen vloeien. Ik had zoveel redenen om te wenen, ik zou Paul nooit meer zien, ik zou nooit meer boeken of cd’s kunnen lenen van Will, ik zou mijn thuisstad nooit meer zien, het zou onmogelijk zijn voor mij om de wereld af te reizen en te zingen. Ik weende nog harder bij de volgende redenen. Hoe ik tot nu toe behandeld werd, hij riep, gromde en dwong mij naar het avondmaal. Wie denkt dat beest wel ni dat hij is.

Ja ok hij was de eigenaar van het kasteel maar dat gaf hem nog niet het recht om Paul zo te behandelen in de korte tijd dat hij hier was, het gaf hem niet het recht om een zak te zijn.
Er werd op de deur geklopt en ik draaide me snel om, klaar om te roepen als het het beest was. ‘wie is daar’ riep ik. ‘Mary, lieverd’ zei een lieve moederachtige stem. Ik fronste en liep naar de deur om hem te openen. Er kwam een theepot met 3 kleine kopjes en een suikerkom en een melkkan naar binnen gesprongen. Mijn ogen werden wijd en ik schudde mijn hoofd, ik moest dromen dit kon toch niet echt zijn. ‘ik dacht dat je wel zin had in een kopje thee’ zei de theepot. Mijn mond viel open maar ik kon niets zeggen. ‘maar…jij….Huh’ stamelde ik, mijn woorden trokken op niks. Ik liep naar achter en botste met mijn rug tegen de kleerkast ‘ow, voorzichtig jongen’ zei de kleerkast. ‘dit is ongelofelijk’ zei ik.

De kleerkast lachte vrolijk ‘ik weet het, en toch zijn we hier’ zei ze. Mijn knieën begaven het dit was te veel. Plots hoorde ik een klein jongetje achter mij zeggen ‘ik zei toch dat hij een knappe jonge was mama’ ik draaide me om maar zag niemand en toen drong het tot me door dat het jongetje het kleine theekopje met het barstje aan de zijkant was. ‘zo is het wel weer goed Justin’ zei de theepot. Ze vulde Justin met thee en het theekopje begon naar mij te hoppen. ‘voorzichtig Justin, niet morsen’ zei zijn moeder hem na. Ik nam hem op en zei ‘uhm dank u wel’ maar net voor ik een slok kon nemen sprak het theekopje weer. ‘wil je een liedje horen’ vroeg hij met zo’n lief stemmetje. Ik lachte naar hem en knikte. Hij schraapte zijn keel en begon ‘baby, baby, baby ooooh, baby ,baby ,baby No!’ hij had een hoge stem maar het klonk best wel goed. Voor hij verder kon gaan onderbrak zijn moeder hem.

‘Justin!’ riep ze. Justin fronst en ik zette hem weer neer. ‘geen zorgen het was echt goed, misschien kun je me de rest later laten horen’ fluisterde ik naar hem zodat zijn moeder ons niet kon horen. Hij lachte breed en liep naar buiten. Voor de theepot wegging draaide ze zich om en lachte lief, ‘dat was echt dapper wat je deed in de toren liefje’ zei ze. ‘dat denken we allemaal, schat’ beaamde de kleerkast. ‘maar ik hem mij familie verloren, mijn dromen echt alles.’ Zei ik. Ik hield mijn tranen in, wees een man Louis mannen wenen niet. ‘kop op liefje, alles komt goed let maar op’ zei de theepot voordat ze weg hopte.

De kleerkast sprong voor mijn neus en ik maakte een sprongetje. Ze keek me aan met een vreemde enge lach op haar gezicht (wat je haar gezicht kunt noemen toch ). ik vreesde meteen voor mijn leven. ‘well nu, oh wat stom van me ik ben me vergeten voor te stellen ik ben Danielle’ zei ze en ze stak een deur uit. Ik nam hem aan en schudden hem vreemd. ‘Louis’ zei ik en ze lachte. ‘geweldig, nu terug naar de zaken wat ga je aandoen voor het maal vanavond, ik zal eens kijken wat ik voor je heb’ ze opende haar schuiven en er kwamen een paar motten uit. Vlug deed ze die weer dicht en ik zag haar lichtbruine kleur een beetje roos worden daar waar haar wangen zouden zijn. ‘oh hoe gênant’ zei ze. Ze lachte en ging verder. ‘wat vind je van dit, met deze witte schoenen en de rode broek?’ vroeg ze lief. ‘ het is echt heel, heel lief van je Danielle maar ik ga niet dineren’ zei ik rustig en ze keek verbaasd op. ‘Maar je moet’ zei ze toen plots een houten klokje binnen sprong. Hij schraapte zijn keel en zei ‘ uhum, uhum diner is geserveerd’ en hij buigde.

Niemands P.O.V;
‘wat duurt er zo lang, ik zei dat hij moest komen dineren. Waarom is hij nog niet hier!’ riep het beest. Niall gromde en wreef met zijn kaarsje over zijn voorhoofd. ‘Probeer geduldig te zijn meester, hij verloor zijn familie en vrijheid in minder dan tien minuten’ sprak Mary. Harry keek haar aan. ‘uhum Harry ik wil niet dom klinken, maar heb je al na gedacht dat hij misschien de persoon is die de vloek kan verbreken’ sprak Niall voorzichtig. Harry draaide zich om van de twee en blaasde met zijn cape de kaarsjes van Niall uit, hij keek in de eetzaal en zuchtte. ‘natuurlijk heb ik daar al aan gedacht ik ben ni stom.’ Gromde hij en Niall knikte en schraapte ijn keel. ‘wel goed, jij wordt verliefd op hem en hij op jou en Poef de vloek is verbroken’ zei niall zeker van zijn idee. Mary zuchtte en rolde haar ogen. ‘Zo makkelijk gaat dat niet Niall, dit kan tijd kosten’ legde ze uit. ‘Maar dat hebben we niet, de roos is al aan het verwelken’ panikeerde Niall. ‘dat maakt ni uit, wat als hij niet… geen homo is, en wel hij is prachtig en ik… komaan kijk naar mij ik ben een beest’ Harry keek naar de grond en Mary’ s ogen werden liefdevoller niall trok alleen zijn schouders op.

‘je kan hem helpen verder te zien dan je uiterlijk schat’ zei Mary voorzichtig. Harry lachte bitter ‘hoe moet ik dat doen, ik zie er zo uit voor 23 uur en een half, en als ik mijn menselijk uiterlijk weer heb zit ik onder de schaafwonden, geen haar en mijn gezicht afzichtelijk’ mompelde hij. ‘wel we zullen eerst beginnen met jezelf meer presenteer baar te maken, recht je rug en probeer je als een gentleman te gedragen zoals je vroeger was.’ zei Mary. Harry ging in zijn stoel zitten , rechte zijn rug en zijn boos gezicht maakte plaats voor een kalm gezicht. Niall lachte en sprong naar voor, ‘ en als hij binnenkomt geef hem een lach. Laat je mooiste lach is zien’ zei Niall opgewonden. Harry liet plots al zijn tanden zijn waarop Niall een paar stapjes achteruit nam. ‘Oh Harry probeer je die jongen een hartaanval te geven’ zei Niall. Mary schudde haar hoofd.

‘Wacht ik weet het, veras hem met je slimheid’ zei hij. Mary kwam ertussen, ‘waas gewoon lief voor hem’ zei ze. ‘overvloed hem in complimentjes’ zei Niall. ‘maar wees eerlijk’ Zei Mary opnieuw. ‘maar vooral…’ begon Niall. ‘Hoe je woede onder controle’ riepen Niall en Mary in koor. De deur van de eetzaal ging open en Harry schoot recht in zijn stoel, meteen met een rechte rug. ‘hij is er’ fluisterde Niall maar de lach op zijn gezicht vervaagde snel toen Liam zenuwachtig en met zijn hoofd op de grond gericht naar binnen wandelde. ‘wel waar is hij’ vroeg Harry met een blik op zijn gezicht die heel dicht was bij een woede uitbarsting. ‘Wie? Oh! De jongen, wel hij zit…in een fase…waar uhm hij misschien zo niet..’ Liam! Zei Niall gefrustreerd. ‘Hij komt niet’ zei Liam snel voordat hij onder de dichtstbijzijnde kast sprong. ‘WAT!!!’ riep het beest en spurtte de eetzaal uit e liet een geschokte Niall en Mary achter, in hun ogen was de angst duidelijk af te lezen.