#002

Lina schoot in de lach. “Jij en eten, dat komt echt niet goed hoor! Ik vraag me af en toe echt af waarom jij niet hartstikke vet bent.” Ze prikte in mijn buik. Ik grinnikte.
“Laten we ontbijten,” zei ik. We gingen naar beneden.
“Wat heb je?” vroeg Lina.
“Even kijken… Ik heb cornflakes, en o, kijk! Cornflakes!” Ik zette de dozen op tafel. Lina trok een vies gezicht. “Is dat het enige?”
“Jup.”
“Oké, meekomen jij.” Ze trok me mee naar de voordeur.
“Wat gaan we doen?” vroeg ik.
“Ik trakteer je op de Starbucks.”
“Wat?”
“Huphup, meekomen!”
En zo kwam ik hier. In de Starbucks. Met een café latte en een bagel. Lina was aan het flirten met een jongen. Ik snapte niet waarom. Ze had toch al iemand gevonden die een mogelijk toekomstig vriendje is? Maar ik hield mijn mond en keek een beetje om me heen. Het was druk in de Starbucks. Iedereen had koffie nodig om wakker te worden. Het grootste deel van de mensen waren zakenmannen of –vrouwen, maar er waren ook een paar jongeren bij die even weg wilden vluchten uit de drukte van hun families.
Een jongen keek mijn kant op. Hij was best knap. Hij had van dat warrige bruine haar en felgroene ogen. Hij was lang en slungelig, maar op een leuke manier. Ik keek terug, maar zodra onze blikken kruisten, wendde ik me af. Ik was niet zo sociaal.
Hij kwam naar me toe lopen. Nee! hoopte ik. Niet hierheen komen, niet hierheen komen, kom alsjeblieft niet hierheen!
Hij bleef voor mij stilstaan. “Hoi,” zei ik. Ik begon zenuwachtig aan mijn mouw te frummelen. Wodan, ik was hier slecht in. Ik stootte Lina aan.
“Hallo,” zei ik.
“Ik had eigenlijk een vraagje,” zei hij aarzelend. Ergens luchtte dat me op. Hij was net zo onzeker als ik. Of werd hij onzeker door mijn onzekere reactie?
“Oh?” Ik stootte Lina nog een keer aan, maar ze negeerde me en bleef gewoon door flirten.
“Ik ben hier voor het eerst. Welke koffie raad je me aan?” vroeg de jongen. Heel even was ik met stomheid geslagen.
“Eh… ik heb eigenlijk geen idee,” zei ik. “Ik neem altijd de café latte, ik heb nooit iets anders geprobeerd.” Ik grijnsde.
De jongen lachte terug. “Nou, dan neem ik die wel gewoon,” zei hij. Blij dat het wat minder ongemakkelijk is, hield ik op met Lina aanstootten. Die rechtte haar rug, blij dat er niet meer op gestompt werd.
“Ik heet Lucas,” zei de jongen. “Maar ik word liever Luke genoemd.” Hij stak zijn hand uit. Ik pakte zijn hand.
“Ik ben Alexis,” zei ik, “maar ik word liever Alex genoemd.” Luke grijnsde.
“Ik ga maar even koffie bestellen, denk ik,” zei hij. Ik knikte. “Tot later!”
Luke liep naar de bar en bestelde een café latte. Ik keek hem even na. Zijn haar was echt leuk.
Lina stootte me aan. “O?” zei ik. “Jij mag het wel?” Ik glimlachte om duidelijk te maken dat ik een grapje maakte.
“Ha-ha,” zei Lina zuur. “Kom, we gaan.” Ze trok me van de kruk af.
“Hij heeft een vriendin?” gokte ik.
“Ja.”
“Arme jij. Ik bedoel, één jongen om mee te daten is natuurlijk véél te weinig.”
“Precies. Dank je voor je begrip,” zei Lina tevreden.
“Ik was sarcastisch.”
“Weet ik. O, trouwens, ik heb toch zo’n énig jurkje gezien bij dat ene winkeltje, je weet wel, op de hoek van de markt!” Dit was dus Lina. Een typisch meisjes-meisje met veel geld en veel jongens.
Dus voor ik het wist stonden we in dat ene winkeltje kleding te passen.