#001

Er klonk geklop op mijn deur. Ik trok mijn dekens dieper over mijn hoofd.
“Meuh…” kreunde ik slaperig.
“Alex, word wakker!” klonk een stem. Ik was te moe om hem te herkennen. “Je raad nooit wat er is gebeurd!” De deur vloog open.
“Aaah! Het licht, doe het licht uit!” Ik drukte mijn kussen op mijn hoofd om mijn ogen te beschermen tegen het plotselinge licht van de lamp.
“Alex…” zuchtte de stem. Ik hoorde het geluid van voetstappen, en opeens verdween mijn kussen. Met mijn hand boven mijn ogen keek ik naar de persoon die voor me stond. Lina. Ik had het natuurlijk kunnen weten. Ik keek op de klok.
“Jij bent echt de enige persoon in de hele wereld die om half zeven in mijn slaapkamer zou staan. Ik had je die reservesleutel nooit mogen geven,” zei ik. Nu het duidelijk was geworden dat ik toch niet meer zou kunnen slapen, kwam ik overeind en rekte me uit.
Lina wierp een blik op mijn versleten nachthemd. Nou ja, eigenlijk was het een oud shirt die ik van mijn vader had ‘geleend’. “Charmant,” merkte ze op.
“Dank je,” zei ik droog. Ik ging weer liggen.
“Hé, je moet wakker blijven!” Lina gooide het kussen op mijn hoofd.
“Ik ben wakker!” protesteerde ik.
“Je moet luisteren naar wat er gebeurd is.” Vervolgens begon ze te ratelen over die jongen die bij de bioscoop werkte, en haar uit had gevraagd. Ze was helemaal door het dolle heen.
“Da’s heel fijn, Lina,” onderbrak ik haar, “maar moet je me dat echt op zaterdagmorgen om half zeven vertellen?”
“Ja!” Ze begon heftig te knikken. Ik zuchtte vermoeid.
“Nou, van slapen zal nu wel niks meer komen,” zei ik. “Als jij nou even hier blijft, ga ik douchen.”
Lina trok een pruillip. “Maar dan ben je er niet meer…”
“Ik ben met tien minuutjes terug.”
Haar gezicht klaarde op. “Oké!” zei ze opgewekt. Ik rolde met mijn ogen.
Tien minuten later kwam ik mijn slaapkamer weer binnenlopen, met natte haren en een joggingbroek. Ik verstijfde toen ik Lina zag zitten met een schetsblok.
“Wat heb je daar?” vroeg ik achterdochtig. Lina keek met grote ogen op.
“Alex!” riep ze uit. “Waarom heb je hier niets over gezegd? Dit is echt góéd!” Ze hield het blok omhoog en ik ontwaarde het ontwerp van een roze jurkje dat ik gister had gemaakt.
Ik haalde mijn schouders op. “Ik vond het niet nodig. Ik ben hier pas een paar weken mee bezig. Het is waarschijnlijk gewoon een vlaag.”
Lina begon wild met haar hoofd te schudden. “Een vlaag? Ik denk het niet, Alex. Je vind het leuk om te tekenen en mode is echt jouw ding. En dit… Nou ja, het is gewoon zonde als je hier niet mee verder gaat!” Ze bladerde door mijn schetsen. Het waren er al aardig veel. “Je moet contact opnemen met iemand, die hier iets van kan maken. Je kunt hier rijk mee worden, Lex!”
Ik kwam naast haar zitten. “Ik weet het niet hoor, Lina. Ik vind het gewoon leuk om te doen.”
“Toch vind ik dat je het moet doen.”
“Goed, ik zal wel een keertje kijken, oké?”
“Joepie!” zei ze. Ze viel me om de hals. Een beetje verbaasd liet ik haar begaan. Opeens bedacht ik me iets.
“Zeg, heb je eigenlijk wel ontbeten?”