12. Klaarmaken

      Glimlachend liep ik mijn woonkamer binnen en gooide mijn schoudertas op de zetel. De klanken van I look after you van The Fray schalden door mijn oren en ik voerde het volume van mijn iPod op. Dansend vervolgde ik mijn weg naar de keuken en haalde een lasagne uit de koelkast die ik onmiddellijk in de oven stak.
      Vrolijk trok ik mijn jas uit en hing hem aan de kapstok. Onmiddellijk viel een pakje sigaretten uit mijn jaszak en verbaasd hief ik het kartonnen doosje op. Gruwelend keek ik de stinkstokken aan en meteen kieperde ik de hele inhoud in de vuilnisbak.

Ik had er nu geen nood meer aan.

      Al zingend liep ik terug naar de woonkamer en zette de tv aan. Mijn iPod liet ik neervallen op het kleine bijzettafeltje en ik liet me hardhandig neervallen in de zetel. De warmte en zachtheid van de kussens verwelkomde me onmiddellijk en ik sloot mijn ogen om van het kostbare moment te genieten.
      Ik voelde mezelf wegdommelen en kneep enkele keren in mijn hand om wakker te blijven. De heerlijke geur van mijn avondeten kroop mijn neusgaten binnen en ik kon het niet laten om te grijnzen.

Wanneer werd mijn leven plots zo perfect?

      Ik hief mezelf overeind en trippelde naar de keuken. Hier was de geur nog sterker en ik voelde hoe mijn maag begon te grommen bij het ruiken van dit heerlijke voedsel. Ik herinnerde mezelf eraan om Harry te bedanken – zonder hem zou ik niet eens weten hoe ik een ei moest kopen.
      Ik was misschien opgegroeid met vier zusjes, maar mijn kookkunsten waren een ramp.

      Voorzichtig haalde ik het warme voedsel uit de oven en zette het op tafel. Snel nam ik een bord uit mijn keukenkast en liet deze de warme maaltijd vergezellen.
      Opnieuw stelde ik me dezelfde vraag – wanneer was mijn leven plots zo perfect?

      Natuurlijk – op een moment dat je denkt werkelijk gelukkig te zijn en alles te hebben wat je hartje nodig heeft – gebeurt er iets wat je hele leven ondersteboven haalt. De muren vallen naar beneden en het moeilijke proces om deze opnieuw op te bouwen begint – na een tijdje word je het gewoon beu en bouw je die muren niet meer op. Drama komt – een slag in het gezicht van de harde realiteit die het je verbied om gelukkig te zijn.
      Drama – drama is het wachtwoord.

En die drama kwam wanneer mijn gsm zachtjes begon te trillen in mijn broekzak.

      Verbaasd haalde ik mijn mobiel boven en keek toen nog verbaasder bij het zien van het nummer.

Eleanors moeder?

      ‘Hallo?’
      Mijn stem klonk zwak en totaal niet heldhaftig. Ik was bang dat ze naar me zou schreeuwen – dat ze wist wat ik Eleanor had aangedaan en dat ik haar had bedrogen met Lea.
      ‘Louis?’
      Haar stem klonk nog slechter – angstig, bijna gebroken.
      ‘Ja?’
      ‘Kun je alsjeblieft komen? Eleanor – ze is wakker geworden en toen is ze weer verdwenen en de dokters zeggen dat het slechter is en –‘
      ‘Mevrouw Calder, alsjeblieft. Rustig.’

‘Louis, ze zei je naam.’