11. Afwachten

      Ik heb lang zitten kijken naar de plek waar ze had gestaan en waar haar lichaam contact had gemaakt met de spuuglelijke kleur van mijn tapijt. Mijn vingers waren ontelbare keren over mijn lippen gegleden en ik kon de kleine, vlinderzachte en vertrouwde kus die Lea me had geschonken niet vergeten.
      Het had bekend aangevoeld - bijna vertrouwd en onmiddelijk kon ik Lea linken met Eleanor.
      Het tedere gebaar - de glimlach - het bruine haar. Het leek bijna alsof ik zat te kussen met mijn exvriendin en ergens gaf die gedachte verlichting. Mijn gemis was een duidelijk teken dat mijn liefde voor Eleanor nog niet over was, maar Lea leek op een goede vervanging - een aardige vervaging.

Ik kneep mezelf en schudde die gedachte zo snel mogelijk uit mij hoofd.

      Het was verschrikkelijk dat ik zoiets kon denken - niemand kon Eleanor vervangen, zeker niet na wat ik haar had aangedaan. Hoewel het al enkele weken gedaan was en ik nog geen enkele kans had gehad om haar lieve stem te horen, was het belachelijk om troost en comfort te zoeken bij iemand anders - en al zeker bij een geest.

      Toch kon ik niet ontkennen dat haar lippen indruk hadden achtergelaten en toen ik een uurtje later in mijn bed ging liggen - wel, ik kon me zelfs niet meer herinneren dat ik onder de dekens kroop. Ik had in weken niet zo goed geslapen.

En dat merkte Harry onmiddellijk op.

      Mijn solo ging perfect en ik kreeg complimenten van alle aanwezigen. Zayn zei dat ik er stukken beter uitzag en Naill schoot snel een dankgebedje voor de gezonde kleur op mijn wangen.
      Harry begon me onmiddellijk te knuffelen en na enkele minuten begon ik me af te vragen of hij me ooit nog ging loslaten. Ik zag tranen glinsteren in zijn ogen en besefte pas op dat moment hoeveel pijn ik hem had aangedaan met al mijn leugens - en de waarheid.
      Liam had me opgehoffen, op de zetel gegooid en de rest van de jomgens was op me gekropen. Het gebeurde vaker dat we als puberale jongens een vleeshooop veroorzaakten, maar het gebeuede zelden dat ik vanonder lag en ergens was het een speciaal moment.

Zelfs Simon moest glimlachen.

      Toch negeerde ik hun vlotte zinnen en probeerde mezelf zoveel mogelijk af te leiden. Mijn gedachten gleden steeds af naar de vorige avond en hoewel alles verliep volgens schema, was het moeilijk om mijn gedachten bij onze nieuwe cd en opkomende tour te houden.
      Steeds dwaalde ik af naar Lea en ik was doodnieuwsgierig naar de informatie die ze deze avond ging vertellen.

Waarom had ze mijn hulp nodig?

      Lea was een geest en voor zover ik wist waren deze erg machtig. Toch had ze hulp nodig van een mens - mij. Het was een vreemde combinatie en ik wilde haar over alle mogelijkheden uitvragen.

En ik wilde vragen stellen over de hemel - als deze bestond.

      Ik wilde weten of Eleanor goed zou terecht komen - of ze gelukkig zou worden. Misschien zou ik met haar kunnen communiceren - net zoals Lea.

Misschien zou ik haar toch niet verliezen.