# 019 - Antonella Martinez

Het etentje was erg gezellig met Dave. Ik had een leuke tijd gehad. Opnieuw een avond voorbij van de paar vakantiedagen die ik nog over had vooraleer ik terug naar school moest. Ik zat nu in mijn laatste jaar. Dat voelde zo goed. Nog een paar maanden te gaan en ik was afgestudeerd. Dave had zoals een gentleman alles betaald en daar bedankte ik hem dan ook voor, want voor mij was het ok geweest om de rekening te splitsen. Maar hij stond er op dat hij alles betaalde. Het enige dat ik kon doen was toestemmen. Ik glimlachte lief naar hem en toen we uit het restaurant liepen, nam hij mijn hand plots vast en daar schrok ik even van. Ik liet het toe, want ik vond het nogal onbeleefd om mijn hand als een gek uit die van hem te trekken. De glimlach die eerder op mijn gezicht stond, verdween meteen en ik liep wat afwezig met hem mee. Dit voelde fout aan. De jongen van wie ik zijn hand nu vast hield, hoorde Zayn te zijn. Niet Dave. Had ik dan ook gevoelens voor Zayn? Had hij die voor me aangewakkert door me te zeggen dat hij ook wat voor mij voelde? Momenteel was ik verward. Gewoon verward. Ik kon het niet anders beschrijven. Mijn gezicht bleef vlak toen we terug naar de auto liepen. Langzaam liet hij mijn hand los zodat we allebei in konden stappen. "Nog zin in een feestje?" hoorde ik Dave vragen toen we in de auto terug zaten. Mijn ogen werden even groot. Nee, dat was nu geen goed idee. Wie wist wat hij nog allemaal ging proberen en daardoor zou ik nog verwarder raken dan ik al was. "Euhm nee. Het spijt me, maar ik ben erg moe." zei ik en deed alsof ik even geeuwde. Ik had gewoon geen zin om naar een feestje te gaan nu, maar dat hoefde hij niet te weten. Hij knikte kort. "Jammer dan. Beloof me dat we samen nog eens uit gaan dan?" vroeg hij met een grijns. Ik knikte met een korte glimlach op mijn gezicht.

Opnieuw had ik de hele weg niets gezegd. Ik was er nu eenmaal niet met mijn gedachten bij. Ik dacht namelijk alleen maar aan Zayn en zijn woorden. Morgen moest ik hem zien. Dan was het de laatste dag van de vakantie en dan zou het weer drukker worden voor ons allebei. Maar ik was er van overtuigd dat we allebei ons best zouden doen om elkaar veel te kunnen zien. Ik had mijn beste vriend nu terug na al die tijd en ik wou hem niet meer verliezen. Hopelijk dacht hij er zo ook over. En wat Dave betrefte. Hij zou enkel een goede vriend kunnen worden. Meer niet. Dat lieve handjes gedoe van daarnet was niets. Het betekende dan ook niets voor mij. Misschien moest ik hem dat ook zeggen, maar ik was bang voor zijn reactie. Ik wou hem daar niet mee kwetsen. Ik wou namelijk niemand kwetsen en dat had ik blijkbaar ook met Zayn gedaan. Ik kwetste mensen zonder dat het de bedoeling was. Hoe erg was dat? Heel erg. Dave stopte de wagen en hij keek me aan. Hij kwam met zijn hoofd dichterbij. Ik slikte even. Wou hij me nu werkelijk zoenen? In een haast draaide ik mijn hoofd de andere kant op zodat zijn lippen op mijn wang terecht kwamen zoals eerder deze avond. Ik glimlachte vaagjes naar Dave. "Bedankt voor het etentje Dave. Ik zie je nog wel." zei ik en opende dan haastig de deur van zijn auto. Hij keek me met gefronste wenkbrauwen aan en stak verbaasd zijn hand op. Ik zwaaide kort naar hem en liep dan naar de voordeur die ik opende. Eenmaal binnen liet ik mezelf tegen de deur naar beneden zakken. Waarom was ik zo verward? Ik hoorde dat niet te zijn. Ik hield van Zayn. Dat was zeker. Dave was een soort van obstakel tussen Zayn en mij. Zo zag ik het tenminste. Ik wist niet hoe ik hem anders moest beschrijven. Ik haalde mijn gsm uit het tasje die ik bij me had. Ik zou je graag willen zien morgen,Zayn.. x stuurde ik hem. Ik leunde met mijn hoofd ietsje achterover tegen de deur aan. Al snel voelde ik mijn gsm trillen in mijn handen. Ik zie je morgen dan. x had hij geantwoord. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Nu maar gaan slapen, want ergens had ik niet gelogen tegen Dave dat ik moe was.