Hoofdstuk 4 deel A

Hoofdstuk 4

Hij had 2 hoorns die aan beide kanten van zijn kop uitstaken, hij had grote felgroene ogen. Hij had poten als een hond en was heel behaard, hij had klauwen en grote scherpe tanden. Ik hapte naar adem toen hij in het licht stapte en nadat ik hem even had bekeken spurtte ik naar Paul en viel op mijn knieën de tranen stroomde over mijn wangen. ‘Nee, louis je kan dit niet doen’ zei hij kalm toen hij de tranen met zijn ijskoude hand wegveegde. Ik twijfelde maar keek toen naar zijn bebloede been en mijn beslissing was snel gemaakt. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zonder iets te zeggen stond ik op en liep terug naar het beest. Ik rechte mijn rug, veegde de tranen van mijn gezicht af en trok een wenkbrauw op en met een vastberaden stem zei ik ‘je hebt mijn woord’.

‘Goed’ zei hij snel en verdween weer in het duister. Ik hoorde Pauls celdeur opengaan en liep naar hem. Hij trok me in een stevige knuffel, hij trok zich terug en nam mijn hoofd tussen zijn handen, de tranen stroomde over zijn wangen. ‘Lou, ik ben oud ik heb mijn leven gehad, ik heb je moeder beloofd dat ik voor je zou zorgen voor ze stierf en.’ Plots werd hij weg van mij gerukt. Hij werd naar de trappen getrokken. ‘wacht!’ riep ik luid. Ik hoorde Paul mijn naam roepen toen ik bijna aan de deur was. maar net voor mijn neus ging de deur toe. ‘Nee, Paul!’ riep ik toen ik aan de deur trok en duwde maar er kwam geen beweging in. Ik liep snel naar het kleine raampje en keek naar buiten.

Ik zag het beest Paul naar buiten slepen, hij riep mijn naam. Een schreeuw ontsnapte uit mijn borst en de tranen stroomde hevig over mijn wangen. Ik zag hoe het beest Paul in een kleine doos gooide, en de doos begon te bewegen, hij liep weg met Paul. Mijn knieën begaven het en ik viel op de grond hevig bevend en huilend trok ik mijn knieën tot aan mijn borst en verstopte mijn hoofd in mijn handen.

Niemands P.O.V.
Het beest was de trap aan het oplopen toen Niall hem voorzichtig tegenhield. ‘Euhm, Harry?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Wat!’ snauwde hij. Nialls kaarsjes doofde. Hij stak ze voorzichtig terug aan. ‘nu dat de jongen hier toch voor een lange tijd verblijft zou het niet beter zijn om hem een andere verblijfplaats geven?’ vroeg Niall heel voorzichtig. Het beest gaf hem een grom en hij stak zijn handen op ter verdediging. 'dan misschien niet’ zei hij teleurgesteld.

Louis P.O.V.
Mijn hoofd schoot op toen ik zware voetstappen de trap op hoorde komen, het beest verscheen in de deur opening en ik stond meteen op. ‘Ge hebt me ni eens afscheid laten nemen zak! Hij was de enige die ik nog had toen mijn ouders dood gingen, en nu ga ik hem nooit meer zien!’ riep ik tegen hem. Ik voelde de drang om hem een boks te geven maar keek toen naar zijn klauwen met 1 klap van zo’n hand was ik dood. Ik draaide mij om en keek door het raampje. ‘ik heb geen afscheid mogen nemen’ zei ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Ik keek naar mijn voeten. ‘ik zal je je kamer laten zien’ mompelde hij. Mijn hoofd schoot nog is op, ik keek hem verbaasd aan. ‘maar.. ik dacht..’ begon ik. En mijn blik gleed over de kamer. ‘wil je in de toren blijven’ vroeg hij geïrriteerd, ‘wel nee maar…’ ‘volg me dan’ onderbrak hij me.

Harry’ s P.OV.
Ik liep door de hal op een gewoon tempo, gewoon voor mij alleszins ik was het niet gewoon om menselijke bezoekers te hebben dus traag lopen zodat de jongen mij bij kon houden was een uitdaging. Ik hoorde hem opeens naar adem snakken en keek om, ik zag hem op de grond liggen hij was gevallen. I wachtte totdat hij terug opstond en snel naar mij liep. Ik betrapte mezelf erop dat ik de jongen aan het observeren was hij had een energieke kracht rond hem. Hij had glanzend bruin haar dat verwarmd rond zijn hoofd hing, hij had fel blauwe ogen die lichtjes lieten zien zelfs als hij in het maanlicht stond. Hij was redelijk klein voor zijn leeftijd, zijn ogen leken me.. diep. Diep dat was het enige woord dat ik kon bedenken voor ze te beschrijven. Ze trokken je zo mee in een diepte van bezorgdheid, droefheid ze waren glazig van de droefheid. Ik bleef hem bekijken vanuit mijn ooghoeken. Ik zag een glinstering opstapelen in zijn ooghoek en het gleed langzaam langs zijn wang. Iets in mij brak.

Niall klaarde zijn keel en ik keek hem met mijn groene ogen aan. Hij trok een wenkbrauw op. ‘zeg iets tegen hem’ fluisterde zodat alleen ik hem kon horen. Ik fronste naar hem en hij knikte in de richting van de jongen. ‘Hm? Oh ja.’ Zei ik terug. Ik draaide mijn hoofd naar de jongen. Louis was het denk ik, dat was de naam dat de oude man de hele tijd riep. Hij liep vlak naast me. ‘ik. Uhm… hoop dat het je bevalt hier’ mompelde ik. Hij keek snel op mijn zijn blauwe ogen in verassing en nog net voor zijn ogen de mijne bereikte keek ik weg. Ik keen naar Niall die met zijn armen teken deed dat ik moest doorgaan. Ik slikte hoorbaar. ‘het kasteel is nu je thuis, je mag overal gaan waar je wilt.’ Zei ik toen ik naar de verschillende kamers wees. Hij keek rond en bleef plots voor een trap staan. De trap naar de westvleugel. ‘behalve voorbij die trap’ zei ik vlug. Hij keek verbaasd naar mij. ‘wel wat is er daar dan?’ vroeg hij. Ik gromde ‘het is verboden!’ zei ik luider dan ik zelf wilde. Ik keek naar Niall, hij schudde teleurgesteld zijn hoofd.

Ik beet op mijn onderlip en keek vanuit mijn ooghoeken weer naar Louis. Hij liep stil verder en keek soms op naar de verschillende schilderijen die aan de muren hingen. Ik stond stil toen we voor zijn slaapkamerdeur waren. ‘als er iets is dat je nodig hebt mijn bediende staan klaar.’ Zei ik zo kalm mogelijk. Ik hoorde Niall zijn keel schrapen en keek hem aan. ‘eten, nodig hem uit voor het avondmaal’ fluisterde hij. Hij klemde mijn kaken op elkaar. Hij heeft het recht niet om mij te commanderen, ik ben de meester van dit kasteel. ‘Jij.. zult met mij eten!’ zei ik. Hij opende zijn mond en mijn boosheid nam over ‘dat is geen verzoek’ riep ik. Ik duwde hem in de kamer en gooide de deur toe voor zijn gezicht, ik duwde Niall uit mijn weg en liep snel door de gang. ‘niemand komt naar mijn kamers, ik kom beneden voor het avondmaal’ gromde ik. Ik begon te lopen en verdween in de westvleugel.

Niemands P.OV (in het dorp)
‘wie denkt hij wel ni dat hij is, die stomme jongen heeft gespeeld met de verkeerde man, niemand maar dan ook niemand zegt nee tegen mij’ riep Zayn boos, zijn arm leunend op de armleuning van de zetel waar hij in zat. Ed zat voor hem op het voetbankje. Cher zat met 2 vrienden op de piano in het café. Overal zaten mannen. Ed had een vod in zijn hand en hielp zayn met de laatste restje glitter en lijm uit zijn haar te wassen. ‘ge hebt gelijk’ zei hij instemmend. ‘voor iedereen voor schut gezet, afgewezen, dit is meer dan ik aan kan’ gromde Zayn toen hij Eds hand wegsloeg. Ed stond op en hield zijn glas alcohol voor zijn arrogante vriend. ‘Meer bier?’ vroeg hij. ‘waarom? Ik ben een schande’ gromde Zayn. ‘wie jij? Zayn echt niet je bent geweldig laat ni op u kop kakken door een jongen’ zei Ed. hij deed teken naar 2 voetballers die meteen kwamen en de stoel waarop Zayn zat omdraaide. Zayn keek verbaasd naar Ed.

‘ik zal zingen als je me niet geloofd’ zei hij met een glimlach. Hij begon te zingen over hoe geweldig en uniek Zayn was en al snel deed het hele café mee. Ze juichte en zongen voor Zayn die het niet kon laten om te grijzen bij elk woord dat ze zongen.
Plots ging de deur open en een koude windvlaag kwam in de eerst zo warme kamer. Zayn hefde een wenkbrauw op. ‘alstublieft help, iemand help mij’ riep een man van buiten. Zayn herkende Paul de oom van Louis. ‘Paul?’ vroeg de barman. Hij liep naar buiten en kwam even later binnen met de oude man. Hij had een lelijke wond op zijn been. Ze wilden hem neerzetten in een stoel maar hij protesteerde. ‘Nee, geen tijd ik heb hulp nodig’ riep hij wanhopig. ‘Hij heeft hem, hij zit opgesloten in de kerker’ riep hij. ‘Wie?’ vroeg Ed. ‘Louis! We moeten gaan, er is geen t-tijd te verliezen!’ Zayn liep naar Paul toen hij bijna omviel. De naam van de jongen die hem zo voor schut had gezet trok zijn aandacht. ‘wow kalm aan Paul, wie heeft Louis opgesloten in zijn kerker?’ vroeg hij.

‘ een beest, een lelijk gruwelijk afzichtelijk beest’ riep Paul toen hij probeerde op te staan. ‘is het een groot beest’ vroeg de barman. ‘Gigantisch’ beaamde hij. ‘Met een snuit en klauwen en vlijmscherpe tanden’ vertelde hij verder. ‘we zullen je helpen’ zei Zayn en Paul begon hem te bedanken tot plots 2 mannen hem vastnamen en buiten gooide. ‘Crazy die man.’ Zei Ed. Maar Zayn was in zijn eigen gedacht verzonken. ‘wat als…Dan…Hm…Misschien kan het’ mompelde hij. Ed keek hem vragend aan. Zayn knipoogde en toen begreep hij het. ‘ik snap het’ riep hij. ‘Kom op dan’ riep zayn toen hij naar buiten liep met Ed en Cher op zijn hielen. Paul werd ondertussen naar het gekkenhuis gereden.