Hoofdstuk 12. Narama

' wie wil er eerst?' Vraagt de winkelier. 'ehm, ik....' Zeg ik. 'okeeeeeej. Probeer deze eens.' Zegt hij, terwijl hij een kronkelige toverstok pakt. Ik pak em aan.'wat nu?' 'zwaaien alsof je leven er vanaf hangt!' Hij deed me denken aan Erica Terpstra. Ik maaide rond met mijn arm, en er viel een flesje met groen spul er in aan diggelen. 'mijn zeedraken bloed...' Jammerde hij, en gaf me een licht gekleurde stok, en ik zwaaide wat minder uitbundig. Een kast met toverstokken viel om. 'die dus ook niet' ik kreeg een groene toverstok in mijn hand gedrukt, en zwaaide er mee. Nog meer flesjes ontploften. 'ohke. Er moet een toverstok zijn. Wat is je naam?' 'Narama Hu Aura' antwoordde ik. Hij leek eerst wat geschokt, maar toen zei hij 'ja! Ik weet bijna zeker....' Hij pakte een doos, en hij haalde er een zwarte, keurig rechte toverstok uit. Het had een verdikking als handvat, en er zat een klein goudkleurig steentje aan de punt. Ik zwaaide. Mijn zintuigen waren opeens versterkt. Ik keek in de spiegel die rechts van me stond. Er was een paarsige gloed om me hen gekomen, en mijn oren waren weg. In plaats daarvan had ik... Tijgeroren? Toen verdween het, en zag ik er weer normaal uit. ' holy..... Wat was dat?' ' ik denk dat je je toverstok gevonden hebt.' Zei hij geschokt, maar toch luchtig. '35.4 centimeter, wilg met een kern van..... een vloeibare zuivere violette aura van je overgroot oma. Ze was een grootse heks.' dat maakte me wel nieuwsgierig. 'je overgroot oma had net als jij een zuiveren aura. Violet van kleur.' 'oke....' ik was sprakeloos. 'en dat steentje op de punt is een Tijgeroog’