21.

Stephanie POV

‘Val toch dood!’ Dat waren de laatste woorden die Zayn zei voor hij de deur uit stormde. Ik bleef even verdoofd naar de deur staren, alsof Zayn elk moment terug binnen zou komen, mij een knuffel geven en zeggen dat het hem speet. Maar dat gebeurde niet meer. Na enkele minuten drong het allemaal tot me door. Ik leunde tegen de muur en liet me naar onder zakken. Nog steeds kwamen er geen tranen. Het was allemaal mijn fout. Ik had hem nooit mogen gebruiken. En Liam zijn woorden maakten het alleen nog maar erger. Hij had me nog toevertrouwd dat hij Zayn nog nooit zo blij heeft gezien. Hij voelde zich zo gelukkig als hij bij mij was. Een traan rolde over mijn wang. Het duurde niet lang of de volgende al. En voor ik het wist, huilde ik zo hard dat ik niet meer kon stoppen.

De woorden van Zayn bleven door mijn hoofd spoken. Ik had erover gesproken met Rose, maar volgens mij stond ze meer aan Zayn zijn kant dan aan de mijne. En dat kan ik haar natuurlijk niet kwalijk nemen, maar ik had toch gehoopt dat ze iets meer zou meeleven met mij. Ze bleef zeggen dat het mijn schuld was en dat het nu te laat was. Ook werd ik op de hoogte gehouden hoe het met Zayn ging. Het ging iedere dag beetje bij beetje beter en dat stak wel een beetje. Ik had gehoopt dat hij terug naar mij zou komen, al was het maar om het uit te praten. Hij zag er in het begin echt van af, maar het ging de laatste tijd steeds beter met hem.

Ik was al enkele weken bijna niet meer buiten gekomen, en vond dat het nog eens tijd was voor wat frisse lucht. Ik deed mijn jas aan en ging naar buiten. Waar ik naartoe ging, dat wist ik niet. Het begon al te schemeren en ik besloot om bovenaan een brug naar de zonsondergang te kijken. Toen ik eindelijk op de brug stond, keek ik even naar beneden. Het was redelijk hoog en het kolkende water zag er gevaarlijk uit. Als ik zou springen, zou Zayn van mij af zijn. Die gedachte schudde ik al lang uit mijn hoofd. Dan zou ik hem een ongelooflijk schuldgevoel geven, en dat wilde ik hem niet aandoen. Toen het donker was, voelde ik de kou door mijn jas heen. Het was al aardig afgekoeld en ik besloot om terug naar huis te gaan. Net toen ik de straat wou oversteken, zag ik een fel licht op mij af komen. Ik voelde een zware klap tegen mijn hoofd en toen werd alles zwart.