148. || Rainbows ||

"Naar het station? We kunnen Thobias niet aan zijn lot overlaten..." zei ik tot mijn spijt. Ik liet hem heel graag aan zijn lot over, maar hij was mijn vriend. En ik kon hem nou eenmaal niet laten stikken. Justin keek even boos, maar liet het toen gaan en nam vrede met het lot. Hij moest wel met me mee. Waarom? Omdat dat nou eenaal moest van mij. "Ja oke, das waar..." fluisterde Justin en pakte mijn hand. We liepen naar het station, wat wel even duurde...
"Niall!" riep een stem opgewekt toen we bijna bij het station waren. Thobias kwam op ons afrennen en gaf me een knuffel. Hij leek Justin te negeren. "Hey Thobias... Uuhm, ga je mee de stad in? Jus en ik moeten nog wat dingetjes halen..." Met dingetjes bedoelde ik voornamelijk boxers... Thobias keek even geniepig naar Justin en glimlachte toen naar mij. "Tuurlijk." zei hij en pretlichtjes verschenen in zijn mooie ogen. Nee ik zwijmelde niet, die jongen had nou eenmaal mooie ogen. Daar kon je niet omheen.
"Ik ben zo blij je te zien Niall, echt serieus ik voelde me echt rot nadat je weg was..." ratelde hij. Misschien omdat je vriendje je toen ook verraadde? Zei ik er flauw achteraan in mijn hoofd. Want eigenlijk dacht ik wel dat dat de reden was van zijn rotgevoel. "Waarom nam je je telefoon niet op vanmorgen?" vroeg hij en negeerde Justin nog steeds, die aan mijn linkerzijde liep. Terwijl Thobias aan mijn rechtetkant liep. Justin keek maar wat nors voor zich uit terwijl we richting het centrum liepen. "Ikeuh, had hem niet gehoord denk ik?"
Hij leek een beetje teleurgesteld. Het bleef de hele weg tot het centrum stil. De stilte was lichtelijk awkward...
"Niall, haat je mij?" vroeg Thobias teneergeslagen, terwijl hij de stilte verbrak. Ik keek meteen verwoed op. Waar had hij het over?! "Natuurlijk niet!"
"Justin, haat jij me?" vroeg hij. Dit was voor het eerst dat hij iets tegen Justin zei. Justin keek verbaasd op. Alsof hij wou zeggen; 'heb je het tegen mij?'
"Nee?" het klonk niet helemal standvast.