032

Een kanon haalt me uit mijn slaap. Mijn automatische piloot begint weer te huilen en te denken aan Kaï. Hoe kan dit allemaal zo snel gaan? Kaï zei dat het Capitool misschien spijt zou hebben van deze arena omdat niemand elkaar zou kunnen vinden, en ik weet niet hoe ze het doen, maar tot nu toe lukt het iedereen aardig. Ik lig nog een paar uur te piekeren voordat het licht word. Ik sta meteen op en zet mijn reis door naar… ik heb werkelijk geen idee. Mijn wangen zijn hard van de opgedroogde tranen en onder mijn nagels restjes vuil. Waarschijnlijk ook bloed. Ik struin door het doolhof terwijl ik probeer te bedenken hoeveel er nog over zijn, maar ik heb geen idee.
Twee schouders rond mijn schouders laten me schrikken en automatisch trek ik het mes. Ik draai me om en zie Kaï met handen voor zijn gezicht. ‘Hey hey rustig aan jij! Ik ben het maar.’ Daarom, denk ik juist. Ik kan het niet helpen en geef hem een knuffel, ik ben zo blij dat hij ongedeerd is. En hij is ook blij om mij te zien. ‘Nog 3.’ Zegt hij. Langzaam stap ik achteruit. Ik wil niet bij hem in de buurt zijn, ik wil zijn dood niet meemaken en ik wil niet dat hij mijn dood meemaakt. ‘Waar ga je nou naartoe? Ik ben net zo blij dat ik je gevonden heb!’ Zegt hij. Mijn hoofd schud nee. ‘Ga weg!’ Schreeuw ik terug. ‘Nee Nymet, ik wil je beschermen.’ En dan gaat hij te ver. Ik wil rennen, maar hij zou me sowieso inhalen. Langzaam trek ik een mes. ‘Nymet… wat doe je?’ Snel richt ik op zijn voet. Hij raakt snel en Kaï zakt in elkaar. ‘Sorry!’ Schreeuw ik en ik ren weg. Hij heeft vertraging dus zou me nooit inhalen. Ik heb spijt dat ik de kaart niet heb gehouden.