031

Het alleen zijn valt meer tegen dan ik had gedacht. Ik kan tegen niemand praten, niemand om tegen te klagen en vooral niemand die me kan troosten. Door het alleen zijn komen de gedachtes van Roan terug. De tijden die ik thuis als kind met hem beleefd heb, zijn opeens allemaal veel leuker dan dat ik dacht. Ik struin maar wat. Ik heb geen spijt dat de kaart weg is. Ik verander ongeveer om de seconden van gedachte of ik nou wel of niet wil winnen. Ik weet in mijn hart dat ik die keuze nooit zou kunnen maken, dus ik heb besloten om te kijken wat er gaat gebeuren. Een kanonschot haalt me uit m’n gedachte. Ze schieten direct terug naar Kaï en tranen. Ik zak neer op de grond, hopend dat het Kaï niet is. Ik was nog niet klaar met besluiten. Op een of andere manier ben ik zo boos op hem dat hij geen rekening met me kan houden. Dat lach ik een beetje om de zinloosheid. Ik besluit een tent op te zetten en mijn niet gemerkte honger te stillen. Langzaam word het donker en ik besluit de nachtkijkers bril op te zetten. Ik leg een slaapzak neer en kruip erin. Deze dagen waren een mengeling van bloed, heeeeel veel tranen en nog wat meer bloed. En oja, gevoelens niet te vergeten. Ik besluit aan wat vrolijkere dingen te denken. Ilana die me elke ochtend wakker maakte voor dienst als ik me weer eens verslapen had, hoe ze het altijd opnam voor me. Mijn enige echte vriendin is mijn kleine zusje. We gaan niet naar school dus daar heb ik ook vrij weini g kans om andere vriendinnen te maken. En op dienst mogen we alleen zacht praten, en niet te veel. Behalve als het over de oogst gaat. Nooit gedacht dat ik District 11 zo zou missen. Door er aan te denken ruik ik het weer, de vriendelijke mensen en de goede sfeer die er hangt. Behalve als er iets met het Capitool is. Langzaam sluiten mijn ogen terwijl ik mijn District weer bijna kan ruiken.