029

'Je moet terug naar huis Nymet, het moet. Je familie kan niet twee leden verliezen. Ik help je.' Dit gaat totaal niet volgens mijn plan. 'Nee echt niet. Ik wil niet eens naar huis. Jij moet winne-' ons gesprek word verstoord door een kanon. Ik probeer niet te bedenken wie er dit keer weg is. Het zou me nog mee breken, al vraag ik me af of een persoon nog meer verdriet bij zich kon dragen. Hoeveel emoties kan een persoon hebben voordat hij neervalt, ontploft of doodgaat. Mijn gevoelens zijn zo gemengd op dit moment. Ik wil niet dat Kaï doodgaat en mijn natuurlijke instinct zegt dat ik ook niet wil doodgaan. Maar één van ons moet het doen. Misschien is het beter als we vanaf hier scheiden en onze eigen weg banen. ‘Ik geef erg veel om je Nymet.’ Zegt hij dan. Fijn, dat had ik nou het nodig. ‘En ik weet dat het allemaal een beetje verwarrend is maar je moet weten dat ik mijn leven aan jou te danken heb.’ Zegt hij. ‘Nee Kaï , ik heb mijn leven aan jou te danken. Ik was er nooit doorheen gekomen zonder jou. Ik hou van je.’ Zegt mijn mond automatisch. Ik kan mezelf wel slaan, maar dit word zonder twijfel uitgezonden. Langzaam komt hij naar me toe en kust me. Ik wil het niet, maar ik ga mee in de beweging. Als mijn hersenen weer werken zet ik gauw een stap achteruit. ‘Dit nu stoppen! Je weet zelf net zo goed wat voor een einde dit heeft, en doe nou maar niet alsof! Ga weg!’ Schreeuw ik dan. Kaï wordt nog bleker dan hij al was.