4. For River

Neil en Eva komen in de woonkamer van de Wyles familie waar Johnny piano speelt. “Zo, niemand kan ons horen of zien of voelen,” zegt Neil. Op de piano staat de vogelbekdierknuffel en de kamer staat vol met papieren konijntjes. “Goh, ik ben vergeten hem naar al die konijntjes te vragen,” zegt Neil. “Dit geeft me echt kippenvel, misschien moesten we eerst zijn psychologische conditie checken.” Johnny stopt plotseling met spelen. “What the- Heeft hij me gehoord?” “Dat is onmogelijk. Het hoort waarschijnlijk bij de herinnering.” Johnny slaat op een paar toetsen, wat een vals geluid maakt. “Nogmaals, ik heb kippenvel,” zegt Neil. “Doe eens rustig en zoek voorwerpen waarmee we verder kunnen reizen.” Ze vinden het geel met blauwe papieren konijn, een stille klok, en boven een potje met olijven. “Die zijn echt vies,” zegt Neil. Op het bed vinden ze een opgelapte rugzak. “Wat is dit? Het moet wel een miljoen jaar oud zijn!” zegt Neil. “Dat vinden we later wel uit,” antwoordt Eva. Op een tafel ligt een boek. ‘Keizer Kazco door Hans Christian Andersen’. Johnny kijkt naar de schilderijen, er hangen er maar drie. Neil loopt naar hem toe, maar Eva houdt hem tegen. “Als we alles aan hem moeten uitleggen, elke keer dat we verder reizen, wordt ik gek.” “Breng me niet in de verleiding,” antwoordt Neil. Uiteindelijk vinden ze een paraplu die Neil klaarmaakt. Alles wordt zwart, dan wit, en dan staan ze bij de vuurtoren. Johnny staat er ook, met de paraplu. Hij heeft nog steeds grijs haar. “Het lijkt erop dat we betere voorwerpen moeten vinden, anders gaat dit nog eeuwen duren,” zegt Eva. Ze vinden de vogelbekdierknuffel en het bordje met ‘in herinnering van River E. Wyles’. Neil loopt de vuurtoren binnen, maar net als Eva naar binnen wil, begint Johnny te praten. “Het is klaar, River. Net zoals jij, kan ik nu elke dag op haar letten. Ze zal niet meer zo eenzaam zijn… Misschien weet ik nooit waarom, maar ik heb je wens vervult. Anya zal je ook dankbaar zijn. Maar als ik er niet meer ben… Wie zal er dan op ons letten?” Eva maakt zichzelf zichtbaar en loopt naar Johnny toe. “Wie ben jij?” vraagt Johnny “Mijn naam is Eva, ik kwam net voorbij lopen. Was zij je vrouw?” “Ja, haar naam was River.” Eva glimlacht. “Dat is een bijzondere naam.” Johnny sluit zijn ogen en zegt “het had niet hoeven gebeuren.” “Hm?” “Ze… Ze had het niet hoeven doen… Maar ze… Je zou het niet begrijpen. Ik begrijp het niet eens…” Eva doet een paar stappen achteruit en maakt zichzelf onzichtbaar. Ze loopt de vuurtoren binnen en laat Johnny achter in de regen.

“Het werd tijd dat je kwam. Ik dacht dat je misschien van de klif was gevallen,” zegt Neil als Eva boven komt. “Wat was je aan het doen?” “Van het uitzicht genieten, wat denk jij dan?” Het is even stil. “Gaat alles goed hier?” “Goed, geweldig, dinosaurisch goed.” Eva kijkt rond. “Het ziet er leeg uit.” “Wat denk je dan? Het is een vuurtoren. Hoe dan ook, veel plezier met het zoeken van de voorwerpen, ik zie je daar.” Neil loopt naar de vogelbekdierknuffel en verdwijnt. Plotseling verschijnt Johnny, zittend tegen de muur. Hij kijkt naar buiten. Eva vindt de kapotte lamp en maakt de vogelbekdierknuffel klaar. Alles wordt zwart en wit, en Eva komt in een slaapkamer waar Neil al staat. Een oude vrouw ligt in het bed, en Johnny staat ernaast, iets jonger nu, maar nog steeds met grijs haar. Er staat ook een piano in de kamer, en de vogelbekdierknuffel ligt op het bed met het boek ‘Keizer Kazco’. Om het bed staan allemaal papieren konijntjes. “Precies genoeg,” zegt Johnny. “Na je operatie hebben we nog precies genoeg geld over… Dus maak je geen zorgen.” “… Leugens om bestwil, zo noem je dat toch?” zegt River. Johnny doet een stap dichterbij. “Nee, ik weet zeker dat we-” “Stop… Ik houd er niet van als je liegt.” Het is even stil. “Ik heb het nagerekend, ik weet hoe het zit. Waarom probeer je me tegen mijn wil in te overtuigen?” “We hebben het geld nodig voor de kosten van de behandeling, River!” Johnny kalmeert zichzelf een beetje. “Ik weet dat Anya veel voor je betekend, maar dit… Dit gaat gewoon te ver. Ik bedoel ze-… Ze is niet eens--” “Weet je wat mij gelukkig maakt, John?” Het is even stil. “Wat..?” “Ik weet het wel. Ik hoop gewoon… Dat jij me ermee kan helpen.” “River…” “Als de papieren voor mijn behandeling er zijn, zal ik ze niet ondertekenen. Wat je met ons geld doet laat ik aan jou over. Maar als je mijn wens wil vervullen, gebruik je het om dat huis af te maken. En dan, elke dag die je daar leeft, wil ik dat je op haar let. Bezoek haar, praat met haar, stel haar gerust. Ik wil dat ze niet meer zo eenzaam is…” Johnny kijkt haar aan. “Maar jij dan?” River kijkt naar het plafond. “Gelukkig… Ik zal gelukkig zijn… Johnny?” “Ja?” River draait zich weer naar Johnny. “Ik heb dit gemaakt.” Ze geeft Johnny een blauw met geel papieren konijntje. “Zeg me wat het is.” Johnny bekijkt het ding. “Het is een konijn, net zoals al die andere die je hebt gemaakt.” “En wat nog meer?” vraagt River. “Uhm, het is gemaakt van papier.” “Wat nog meer?” “Het lichaam is geel, en de rest is blauw.” “Goed zo, wat nog meer?” Het is even stil voor Johnny het konijn op een tafeltje zet en River aankijkt. “Luister, River. Ik heb een liedje geschreven, voor jou.” “Oké,” antwoordt River. Het is even stil. “Nou… Wil je het horen?” “Ja.” Johnny loopt naar de piano. “Je had de piano niet helemaal hierheen hoeven halen voor dit. Ik kan je ook wel horen met de deur open.” Johnny gaat achter de piano zitten en zegt “het heet ‘For River’.”