Chapter 21 ~ Sarah Johnson

'Ik ben niet ziek.' Ik schudde ontkennend mijn hoofd. 'Ben je wel.' Hij nam mijn bovenarmen vast. 'Laat me los, je doet me pijn.' mompelde ik. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek me recht in mijn ogen aan. 'Jij mij ook.' Nog steeds hield hij me vast. 'Ik wil je niet meer zien, ga weg.' Mijn mond viel open toen de woorden tot me doordrongen. Ik had hem gekwetst en zou er de gevolgen van dragen.

Moedeloos liet ik me op een plastic stoel in de wachtkamer zakken. Daphne keek me medelevend aan, maar ik besteedde geen aandacht aan haar. 'Je moest je verhaal nog afmaken.' stelde ze voor. 'Hij wil me niet meer zien.' Ik slikte. 'Hij wil je zeker nog zien, alleen vandaag is het een beetje teveel.' Ze legde bemoedigend een hand op mijn schouder. 'Kop op, alles komt goed, vertel verder.' Ik grinnikte en dacht na waar ik de vorige keer gestopt was. 'Hij had je zijn nummer gegeven.' Hielp ze me het te herinneren. 'Oh ja, ik weet het weer.'

'Het was een week geleden sinds het feestje en de hele week had ik ruzie gehad met mijn vader. Op een avond ging het te ver. Ik wou me niet meer laten doen en zoals je weet, was ik niet op mijn mond gevallen. Ik had het helemaal gehad om zo gecommandeerd en zo uitgekafferd te worden. Tegen hem ingaan, was mijn slechtste zet ooit. Hij liep rood aan en de ader in zijn hals begon gevaarlijk te kloppen. Ik had de lijn overschreden en moest er de gevolgen van dragen. Het brandende gevoel van zijn hand verspreidde zich over mijn wang. Ik kon niet geloven dat hij me geslagen had. Mijn moeder zat op de bank, ze zag het. Ze zag hoe haar echtgenoot haar bloedeigen dochter sloeg. Hij bleef op me inslaan tot ik niet meer op mijn benen kon staan, maar ik wist dat zodra ik de grond raakte ik verloren was.'

Daphne kon niks meer zeggen, ze keek me alleen met open mond aan. 'Heb je dat ook tegen Harry gezegd?' Ik schudde mijn hoofd. 'Hij weet alleen dat we altijd erge ruzies hadden, van dat slaan weet hij niks.' Ze leek even in gedachten verzonken. 'Maar je hebt hem daarna gebeld?' Ik knik. 'Je had waarschijnlijk blauwe plekken, hoe heb je dat uitgelegd?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Het leek eeuwen voor hij stopte me slaan. Stampvoetend verliet hij het huis en ik had verwacht dat mijn moeder naar me toe zou komen, me verzorgen, me troosten, maar ze bleef zitten en staarde me enkel aan. Geen emotie was te spotten in haar ogen. Ik draaide me op mijn buik en probeerde me omhoog te drukken met mijn armen. Een pijnlijk gevoel in mijn keel liet me hoesten en tot mijn afgunst merkte ik dat ik bloed aan het ophoesten was. Met behulp van de salontafel kon ik eindelijk opstaan. Strompelend bevond ik me naar de voordeur. Ik griste mijn jas, waar mijn gsm inzat, van de kapstok en verliet mijn huis, waar ik nooit meer van plan was om terug naar toe te gaan.'

Ik dacht dat ik het aanvaard had, dat ik erover was. Maar het opnieuw vertellen, liet het me weer herbeleven.

'Ik nam het verfrommelde briefje uit mijn jaszak en streek het plat. Ik had nood aan iemand die ik niet kende, die me niet zou oordelen. En de perfecte persoon daarvoor was Harry. Ik belde hem en hij moest mijn trillende stem opgemerkt hebben, want hij klonk bezorgd. We spraken af in het parkje en ik zat nog geen twee minuten op het bankje of hij zat langs me. Uitgeput van zich te haasten. We zeiden niks, het enige wat hij deed was me dicht tegen zich aandrukken en sussende woordjes tegen me fluisteren. Zo hebben we bijna de hele nacht gezeten.'