3. Uitleg

Neil loopt de slaapkamer binnen en Eva springt op. “Wat the cactus was je aan het doen?!” “Mieren aan het verbranden met een vergrootglas,” antwoordt Neil onschuldig. “Zonder zonnestralen?” Neil schrikt. “Oké, ik deed een dutje!” Hij slaat zijn hand op zijn voorhoofd. “Het is zo moeilijk om een wijsneus te zijn tegenwoordig!” “Je bent best een goede halve wijsneus hoor,” antwoordt Eva. Ze loopt naar de machine en gaat erachter zitten. “Je helm ligt op de bank. Zet hem op, dan kunnen we beginnen.” “Wacht…” zegt Lily. “Hoe werkt dit nou? Schrijven jullie een nieuw leven voor hem alsof jullie een roman schrijven?” “Wat? Nee, ik ben geen romanschrijver,” zegt Neil verontwaardigd. “We kunnen niet zomaar een heel leven met de hand schrijven, er zijn veel te veel dimensies.” “Maar hoe doen jullie het dan?” Eva begint, “de machine doet eigenlijk al het werk.” “Vanzelfsprekend, wij krijgen veel te weinig betaald om al dat werk te doen,” vult Neil aan. “Kort gezegd reizen we door zijn herinneringen tot zo vroeg mogelijk,” gaat Eva verder. “En als we daar komen, sturen we zijn verlangen door naar de machine, zijn verlangen om naar de maan te gaan…” “Met de hulp van informatie uit zijn herinneringen en van hem zelf, zal de machine een herhaling creëren.” “Maar deze keer zal hij zijn hele leven het verlangen hebben om naar de maan te gaan.” Lily denkt na. “Dus jullie vertrouwen erop dat hij zijn eigen wens vervult door er simpelweg naar te verlangen? Hoe kan dat? Veel mensen hebben wensen, maar lang niet al die wensen kunnen worden vervult.” “Omdat in de echte wereld die wensen schommelen,” antwoordt Eva. “… En uiteindelijk verdwijnen. Mensen beginnen dingen met een passie, maar uiteindelijk verliezen ze die motivatie en daardoor verdwijnt die wens. Maar stel je eens voor dat je je hele leven aan die motivatie vastklampt, en je bedenkt je geen moment… Het is krachtiger dan het lijkt.” “Maar goed, die verlangens gaan een dode man niet helpen. Ik moet snel aan het werk.” Lily schrikt. “Oh, sorry, je hebt gelijk.” “Ik let wel op zijn medische toestand,” zegt de dokter. Neil en Eva zetten de helmen op en Eva drukt op een knop. “Daar gaan we dan…” Alles wordt zwart en dan wit, en uiteindelijk staan Eva en Neil in de slaapkamer, zonder de dokter, Lily en Johnny… “Dit moet zijn laatste herinnering zijn,” zegt Eva. “Niemand kan ons nu zien of horen behalve Johnny.” Ze lopen naar beneden en ze bekijken de bladmuziek op de piano. ‘For River’ heet het. “Wat is dit, het zijn gewoon steeds dezelfde twee tonen…” zegt Neil. Ze lopen naar buiten, en om het huis heen. Eva loopt voorop, maar ze stopt plotseling. Johnny zit op het bankje en Lily staat er naast. “Johnny?” zegt Eva, en ze loopt dichterbij. “Wat een leuke verassing, we krijgen hier niet vaak bezoek,” antwoordt Johnny. “Mijn naam is Dr. Eva Rosalene, en dit is-” “Dr. Von Matterhorn… Dr. Lorenzo Von Matterhorn.” Eva zucht. “Dr. Neil Watts. Kent u de Sigmund Bescherming van Dromen en Verlangens?” “Oh, zijn jullie daarvan? Wat toevallig, ik was net van plan jullie te bellen. Lily, maak maar wat thee klaar.” Lily staat stil en beweegt zich niet. “Lily?” “Eigenlijk heb je ons al gebeld,” zegt Eva. Neil drukt op een knopje en Lily verdwijnt in het niets. Johnny schrikt en loopt naar achteren. “We zijn hier om uw wens te vervullen, we komen uit de toekomst.” Johnny loopt nog wat achteruit. “Pas op, als je van de klif valt moeten we deze herinnering opnieuw laden,” zegt Neil. “Hé, heb een beetje respect Neil,” fluistert Eva. “Ach, het is maar een programma.” “Weet ik, maar dit is zijn laatste herinnering, en we hebben wel een beetje medewerking nodig.” “Maar we kunnen het toch zo weer laden.” “Wil je dan alle tijd nemen die je niet eens hebt?” “Jullie…” onderbreekt Johnny de ruzie. “Jullie zijn hier om me naar de maan te brengen, of niet?” “Ja John,” antwoordt Eva. Johnny kijkt naar de maan. “Ach, ik heb een mooi leven gehad.” “Blijkbaar niet mooi genoeg,” zegt Neil. “Dus, kunnen jullie het? Kunnen jullie me naar de maan brengen?” “Wij kunnen het niet, maar jij misschien wel,” antwoordt Eva. “Maar waarom wil je erheen?” vraagt Neil. “Weet ik niet.” Het is even stil en Eva doet een stap dichterbij. “Het is al goed, u kunt het ons vertellen. Het is nodig als u naar de maan wil.” Eva probeert hem gerust te stellen. “Gaat het om de roem? Het geld?” vraagt Neil. “Je moet toch een reden hebben?” “Het spijt me, maar ik weet het echt niet. Ik… Wil het gewoon.” Het is weer even stil en Neil fluistert “ik weet nu al dat dit niet gemakkelijk wordt.” Eva gaat nog dichterbij Johnny staan. “Hoe dan ook, Johnny, dit is het plan. We moeten in uw kindertijd komen, maar dit is te ver weg om in één geheugensprong te doen. Daarom moeten we door uw geheugen reizen met kleinere stapjes.” “Maar hiervoor hebt u al toestemming gegeven in de toekomst,” zegt Neil. “Als we de wegpunten hebben geplaatst in de herinneringen van uw kindertijd voor direct gebruik, komen we hier terug. Dan moet u ons helpen uw kindertijd te beïnvloeden zodat u astronaut wil worden.” “Of zodat u een enorme katapult wil bouwen…” zegt Neil. “In ieder geval, u moet meer te zeggen hebben dan gewoon ‘ik weet het niet’,” gaat Eva verder. “Goed, als jullie me naar de maan zullen brengen, zal ik meewerken zo goed als ik kan.” “Mooi.” Eva loopt naar Neil. “Om een geheugensprong te maken, hebben we een voorwerp nodig dat belangrijk voor u is. Heeft u zo’n voorwerp om ons op weg te helpen?” Johnny legt het blauw met gele papieren konijntje op de grond. Eva maakt het klaar voor gebruik. “Maar hoe zit het met mijn privacy?” vraagt Johnny. “Oh, we zullen u zo veel mogelijk met rust laten,” antwoordt Eva. “Maar meestal kunnen we er niets aan doen…”