Hoofdstuk 3 deel A :D

Voorzichtig opende ik de achterdeur en keek in het rond, hadden ze het zo snel opgegeven, vroeg ik mezelf af. Ze zagen me er anders niet het type uit dat snel opgaf. Zayn was naar huis gerend op een douche te nemen denk ik en hoop ik. Ik zuchtte en besloot dat ik maar mijn kans moest nemen. Ik nam de mais-emmer mee om de kippen te voeren en liep voorzichtig naar buiten, nog steeds op mijn hoeden voor de anderen. Ik herinnerde me plots die avond toen het had gesneeuwd en ik kleine vogeltjes in de tuin zag ze liepen achter hun moeder en waren in de sneeuw aan het zoeken naar voedsel, ik vroeg aan Paul of ik hen mocht voederen en dat mocht. Sinds die dag ben ik er nooit meer mee gestopt.
Ik keek nog een paar keer in de bosjes toen ik besloot dat het veilig was, ik stak mijn hand in de emmer en begon het eten weg te strooien.

Ik begon een liedje van de prins te neuriën en niet veel later zong ik mee. De emmer was leeg en er kwamen meer vogels op het voedsel af. Met een zucht ging ik op het trapje voor de deur zitten. Ik leunde ertegen en trok mijn knieën op tot tegen mijn borst. ‘kun je het je voorstellen, ik trouwen met die zak Zayn, hoe wist hij het, en wist hij het wel of raadde hij alleen maar.’ Begon ik tegen de vogels te praten. ‘ik kan niet met hem trouwen, ik wil meer in het leven veel meer dan Zayn mij ooit zou kunnen geven ik wil zo veel meer dan iemand van dit stadje mij zou kunnen geven’ zuchtte ik. Een klein groen vogeltje sprong op en hopte naar mijn voeten, ik strekte mijn hand uit zodat het erop kon springen en dat deed het. Ik lachte naar het vogeltje en het fluite terug. Ik zette het op mijn knie en het begon vrolijk van de ene knie naar de andere te springen. ‘ik wil avontuur, zo veel dat niemand het zich kan voorstellen zelfs ik niet’ vertelde ik.

‘ik moet hier weg, misschien vind ik buiten wel iemand die me wel begrijpt, iemand die begrijpt hoeveel muziek voor mij betekent en evenveel van muziek en zingen houd als ik. Ik wil rondreizen en uitverkochte concerten geven’ mompelde ik tegen het vogeltje, het staarde mij aan en het leek wel alsof het mij begreep.
Ik lachte ‘ja louis vogels verstaan je’ zei ik tegen mezelf. Ik keek voor me en zag dat de zon aan het ondergaan was. Ik begon weer te zingen toen de zon langzaam achter de velden verdween. Ik gooide nog wat eten dat ik had gevonden en de vogels kwamen dichter ze kwamen bij het groene vogeltje op mijn knieën zitten. En die vogels op mijn knieën trokken zicht niets aan van het eten ze luisterde naar mijn gezang. Ik zong verder toen het oranje van de ondergaande zon plaats maakte voor het mooie roze. Plots sprong Philippe door de bomen, zijn ogen wijd en angstig, ik sprong op en alle vogels vlogen weg. Ik liep naar hem en greep hem bij zijn teugels en trok zijn hoofd naar beneden zodat zijn ogen de mijne konden vinden.

Ik zag de angst in zijn ogen. ‘Philippe wat is er gebeurd, waar is Paul?’ vroeg ik aan hem, ja ik wist wel dat hij niet kon antwoorden maar toch. Toen drong het tot mij door, er was iets verschrikkelijks gebeurd ik trok hem mee naar de stallen en begon de kar los te maken en zijn zakken ook. Ik liep zo snel ik kon naar het huis en trok snel schoenen aan, nam mijn zak en een jas en liep terug naar de stal. ‘Komaan Philippe jij gaat me naar hem brengen’ zei ik toen ik op hem kroop. Zonder een waarschuwing liep hij door de staldeuren en richting het bos. Ik hield hem niet tegen, hij wist waar hij naartoe moest.
Philippe stopte voor een groot donker eng kasteel, hier wouw ik echt niet zijn maar ik kon niet anders ik moest Paul vinden. Ik klom van Philippe en nam mijn zaklamp uit mijn zak. Ik scheen door de poort en mijn blik bleef hangen op een voorwerp op de grond. ‘Rustig Philippe’ fluisterde ik zacht ik zijn oor. Voorzichtig opende ik de poort en liep naar het voorwerp. Ik nam het op en mijn ogen werden wijd toen ik zag wat het was. Het was een pet, de pet die ik aan Paul had gegeven voor zijn verjaardag, hij was er zo blij mee, er stond “voor de beste oom” op.

Ik wist zeker dat hij in het kasteel was. Ik liep zo snel ik kon terug naar Philippe sprong op hem en trok aan de teugels zodat hij richting het kasteel begon te rennen.