Battle 4.3

'David?' fluister ik. Hij zwaait en gebaart dat ik beneden moet komen. 'Vergeet het.' roep ik boos. 
'Demi, alsjeblieft, we moeten praten.' roept hij terug. Ik zucht en loop naar beneden. 'Waar ga je heen?' vraagt mijn moeder me als ze me tegemoet loopt in de gang. 'Ik ga ongedierte bestrijden.' antwoord ik en ik loop de voordeur uit. 'Wat moet je?' sis ik naar David. 'Vergiffenis.' antwoord hij met een zielig hoofd erbij. En met zielig bedoel ik niet vogeltjes zielig, maar loser zielig. 
'Sorry hoor, maar dat verkoop
Ik hier niet, Misschien kun je dat bij een ander meisje kopen.' sis ik kwaad. 
'Luister toch, het spijt me echt heel erg. Ik had je nooit moeten laten vallen. Ik ben stom geweest. Vergeef het me alsjeblieft.' probeert hij weer. 
'Piep piep piep BOEM!' doe ik een bom na. Ik hef mijn hand en zorg ervoor dat hij een brandende handafdruk op zijn wang overhoudt. Dat wilde ik altijd al doen. En ik kon op Harry oefenen.
'Probeer dat bij een ander meisje!' sis ik en ik wandel rustig naar binnen. 
'Demi, alsjeblieft, luister gewoon even.' probeert David weer. 
'Bzzzz...' ik zoem door terwijl hij praat, gewoon om aan te even dat hij gewoon moet stoppen met praten en weg moet lopen. 
'Ik weet dat ik stom ben geweest en die klap heb ik echt verdiend. Maar ik heb er echt heel veel spijt van. Dat had ik al door toen Ethan me dreigde te vermoorden als ik je niet met rust liet. Maar ik hou nog altijd van je.' 
Die woorden. Ze lijken op die Harry. Maar als Harry het zegt, klinkt het zo veel meer gemeend. Zo veel meer als de waarheid. Met meer liefde, meer gevoel. 
'Zoals jij die woorden zegt,' begin ik. 'je laat ze hol klinken, terwijl ze zoveel betekenis kunnen hebben. je kan er iemand mee terug krijgen. Je kan iemand laten twijfelen. Maar jij, jij kan er niets mee. Je laat ze hol, en ze betekenen niets meer. Je laat ze op je hart lijken. Hol en gevoelloos.' 
Hij staart me aan alsof ik zojuist een natuurkunde les heb uitgelegd, iets waar hij altijd al slecht in was, en nooit kon begrijpen, hoe vaak je het ook uitlegt.
'Wij, David, hebben nooit bij elkaar gehoord. Dat heb je zelf gezegd. En ik geef je gelijk. Ik hoor daar. Daar in New York. Ik hoor niet je kleine schoothondje te zijn. Ik hoor op de voorgrond te staan, met mensen waar ik van hou. En jij, jij blijft maar mooi in die fantasie van je waar iedereen de grond van je kust zodat ze je aandacht maar krijgen. Maar ik trap er niet meer in. Ik zal je laten zien dat ik meer waard ben dan dat je me liet denken.' 
Met die woorden loop ik naar binnen en sluit ik de deur tussen ons.
'Dus dat hoofdstuk heb je nu afgesloten?' vraagt Carly als ik de trap op wil lopen. 
Ik ga naast haar op de trap zitten en sla mijn armen om haar heen. 'Ik wel. Maar ik weet niet of hij dat wel heeft gedaan. Hij kan er gewoon niet tegen dat hij zijn pion is kwijtgeraakt.' 
'Maar je bent ook sterker dan hem. Hij is gewoon een zielig schaakstuk dat moet vluchten voor de koningin.' fluistert ze, terwijl ze haar hoofd op mijn schouder laat rusten. 
'Hij is inderdaad zielig.' stem ik met haar in.