# 018 - Zayn Malik / Antonella Martinez

Zayn Malik

"Zayn." begon Dave zuchtend en een brede grijns verscheen dan op zijn gezicht. "I promise, I'm a nice guy." vervolgde hij met dezelfde grijns op zijn gezicht. De grijns op zijn gezicht beviel me niet en het liefst sloeg ik die grijns van zijn gezicht met mijn vuisten. Ik ademde opnieuw zwaar door mijn neus terwijl ik hem woedend aankeek. "Je kleedt haar gewoon uit met je ogen!" schreeuwde ik naar hem. "Zayn!" riep Anto meteen naar me terwijl ze me kwaad aankeek. Waarom bleef ik hier nog langer? Ik werd gek hier. Ik had geprobeerd om Anto te beschermen tegen een jongen die haar helemaal niet verdiende. Ik had geprobeerd om haar te overtuigen. Als zij mijn hulp niet wou, dan was het zo. Ik draaide me kwaad om en liep het huis uit zonder nog iets te zeggen. De deur had ik met een knal dicht getrokken. Ze bekeek het maar! Zij moest geen steun meer van mij verwachten! Dat dacht ik nu misschien wel. Maar ik wist nu al zeker dat als ze weer bij mij zou staan, ik haar onmiddellijk zou vergeven om haar stomme actie. Namelijk een jongen vertrouwen die ze niet hoorde te vertrouwen, want ik bleef bij mijn mening dat er iets niet klopte aan die Dave. Ik hield namelijk van haar, dus het was logisch dat ik zo beschermend was. Ik hield natuurlijk van haar op een manier die ik nooit had verwacht, maar je koos tenslotte zelf niet op wie je verliefd werd. Ik keerde terug naar mijn huis.


Antonella Martinez

Zodra ik de harde knal van de deur hoorde die Zayn hard had dicht geslagen, keek ik met een verontschuldigende blik naar Dave. Hij schudde lichtjes zijn hoofd. "Zit er niet mee in Anto. Ik vind het niet erg. En jij zou het ook niet erg moeten vinden. Hij probeert je alleen maar te beschermen. Iets wat een beste vriend hoort te doen." hoorde ik Dave zeggen. Aww, hij was echt lief. Hij was echt een begripvolle jongen. "Laten we nu maar niet meer aan Zayn denken." zei hij en hij nam mijn hand vast. "Zullen we maar eens gaan? Iets lekker gaan eten? Ik heb al gereserveerd." Ik knikte met een glimlach op mijn gezicht en samen met hem liep ik de deur uit. Mijn zus keek me nog even verward aan. Ik wist zelfs niet wat ze thuis deed. Misschien kwam ze iets halen of misschien wou ze gewoon terug op haar eentje zijn. Ik ging in de auto van Dave zitten en hij nam plaats achter het stuur. Dave keek me nog even aan en glimlachte breed. "Je ziet er trouwens prachtig uit." complimenteerde hij me terwijl hij een kusje op mijn wang drukte. Ik bloosde lichtjes en bedankte hem. Het kleine, hopelijk onschuldige kusje op mijn wang had me wel verbaasd. Ik mocht toch hopen dat het niets betekende, want eigenlijk had ik helemaal geen gevoelens voor Dave. Ik voelde me beter bij Zayn. Hij was de jongen die steeds maar door mijn gedachten spookte. Niet Dave. Dave startte de motor en reed dan de straat op.