20.

Zayn POV

Val toch dood! Dat waren mijn laatste woorden na onze ruzie. Val toch dood! Ze heeft de woorden te letterlijk genomen. Val toch dood! Het bleef door mijn hoofd spoken. Een zacht klopje verstoorde mijn gedachten. ‘Zayn?’ Het was Liam. Dat was zo voorspelbaar. Altijd als er iets scheelde was Liam de eerste die erbij was om met je te praten. Op zich was het goed bedoelt, maar op dit moment werd ik liever even alleen gelaten. Ik wilde even alles op een rijtje kunnen zetten. ‘Zayn, ik weet dat je hier bent,’ zei Liam. Ik zuchtte en opende de deur. Hij keek me aan met een bezorgde blik. Ik liep langs hem heen naar de wasbak. Mijn ogen waren rood van de tranen en mijn haar was helemaal in de war. Ik zag er niet uit. Ook zag ik er bleker uit dan anders, ondanks mijn iets donkerdere huidskleur. Ik steunde met mijn handen op de rand van de wasbak en liet mijn hoofd hangen. ‘Zayn, gaat het?’ vroeg Liam terwijl hij een hand op mijn schouder legde. Langzaam draaide ik mij om. ‘Nee, Liam. Het is allemaal mijn fout!’ schreeuwde ik bijna. ‘Wat is er dan jouw fout?’ vroeg hij nog steeds kalm. Ik zuchtte en zei precies wat Rose tegen mij had gezegd. ‘Het is gewoon een ongeluk,’ zei Liam, ‘dat kon iedereen overkomen.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Mijn laatste woorden die ik tegen haar had gezegd waren: “val toch dood!”’ Liam dacht even na en zijn ogen werden groot. ‘Denk je…’ begon hij. Hij wilde zijn zin niet afmaken. Ik haalde mijn schouders op. Tranen begonnen weer over mij n wangen te stromen. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht en voelde mijn schouders schokken. Liam probeerde mij te troosten, maar niets leek te helpen. Na een kwartier deden mijn ogen pijn van het huilen. Mijn tranen waren gewoon op en mijn schuldgevoel knaagde aan mij. Ik rechtte mijn rug en veegde mijn wangen af. Zonder iets te zeggen liep ik het toilet uit. Ik liet Liam verbaasd achter. Ik rende naar buiten en hield de eerste de beste taxi tegen die ik zag en stapte in. De autorit ging veel te traag voorbij, maar ja wat wil je? Het is verschrikkelijk druk in Londen. En alsof het nog niet erger kon, stonden we ook nog eens in de file. Ik zuchtte gefrustreerd. ‘Moet u ergens dringend zijn?’ vroeg de taxichauffeur. ‘Ja, het ziekenhuis,’ zei ik. Hij knikte, maar zweeg weer. Toen we er waren gooide ik een som geld naar hem toe. Het was veel te veel, maar tijd om te wachten op mijn wisselgeld had ik niet. Ik spurtte bijna het ziekenhuis in. Ik moest haar zien.