19.

Zayn POV

De woorden bleven door mijn hoofd spoken. Stephanie ligt in het ziekenhuis. Ik schudde mijn hoofd en keek toen terug naar Rose. De tranen liepen nog over haar wangen. ‘Ja en?’ vroeg ik zo emotieloos mogelijk. Ik had me voorgenomen om Stephanie te vergeten, dus wat maakt het uit dat ze in het ziekenhuis ligt? Als ze daar ligt wordt ze toch verzorgd. Niks ergs dus. Rose keek me met grote ogen aan. ‘Ja én?!’ imiteerde ze me. Ik reageerde er niet op. ‘Ze ligt verdomme op intensive care!’ riep ze. Een schuldgevoel ging door me heen, maar ik moest en zou haar vergeten. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ze wordt heus wel beter. Ze is niet dood of zo,’ zei ik en ik draaide me om. Net toen ik de deurklink vast nam hoorde ik Rose nog iets mompelen. ‘Nog niet.’ Meteen draaide ik mij om. ‘Wat bedoel je met “nog niet”?’ vroeg ik verbaasd. ‘Wat kan het jou schelen?’ vroeg ze bits terug. Geschrokken deed ik een stap achteruit. Haar blik verzachtte toen ze zag dat ik geschrokken was, en ze zuchtte. ‘Ga even zitten,’ zei ze terwijl ze gebaarde naar het opstapje. Ik keek er even naar, maar schudde toen mijn hoofd. ‘Ik blijf wel staan,’ zei ik. ‘Ook goed,’ mompelde ze. Ze keek me even aan en begon toen te vertellen: ‘Ze is omver gereden door een vrachtwagen. De kans is klein dat ze het overleefd. En als ze het al overleefd, is het niet zonder complicaties.’ De woorden deden mij op dit moment niet echt veel. Het leek wel of ik het niet wilde beseffen. Het was een tijdje stil. Ik bleef even naar de grond staren. ‘Zayn?’ vroeg Rose. Ik reageerde niet, ik bleef gewoon denkend naar de grond staren. Stephanie omvergereden door een vrachtwagen? Plots realiseerde ik me iets. Met grote ogen keek ik naar Rose. ‘Dit is mijn fout,’ fluisterde ik. Ze keek me verbaasd aan. ‘Wat bedoel je? Dit is niemand zijn fout!’ zei ze. ‘Maar dit ís mijn fout!’ riep ik gefrustreerd. Mijn handen waren tot vuisten gebald en een traan rolde over mijn wang. Rose sloeg haar armen om me heen en wreef over mijn rug. ‘Dit is niet jouw fout, Zayn. Het was gewoon een ongeluk,’ zei ze zachtjes. Ik schudde mijn hoofd en bevrijdde me uit haar omhelzing. ‘Nee, dat is het niet!’ riep ik kwaad. Ik draaide me om en liep terug naar binnen. De tranen liepen over mijn wangen. De jongens waren allemaal met hun gsm bezig en keken verbaasd op toen ze de deur hoorden dicht slaan. Ik liep de ruimte uit en ging meteen naar het toilet. Gelukkig was er niemand te bekennen. Het eerste hokje ging ik binnen en ik sloot meteen de deur. Ik ging op het deksel zitten en trok mijn knieën op. De tranen begonnen over mijn wangen te stromen en ik kon ze niet meer tegenhouden. Het was allemaal mijn fout…