Chapter 20 ~ Harry Styles

Ik kon niet geloven dat ik tussen deze muren opgesloten zat, door mijn eigen vriendin nog wel. Mijn lichaam trilde door de woede die onherroepelijk door mijn aderen stroomde. Een man die rustig op de stoel langs de deur zat, moest me in de gaten houden, maar in plaats daarvan bleef hij maar in zijn boekje kijken. Onbewust balde ik mijn vuisten toen ik de deur achter me hoorde opengaan.

Ik draaide me om en kreeg een grijns op mijn gezicht bij het zien van het bange gezicht van Sarah. Ze keek weifelend naar de grond. 'Gast, kun je ons misschien even privacy geven?' vroeg ik geïrriteerd aan de soldaat. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ik heb de opdracht gekregen om jouw in de gaten te houden.' En hij maakte weer aanstalten om zijn blad om te draaien. 'Denk je dat ik mijn vriendin iets zou aandoen?' vroeg ik en de dreigende toon was blijkbaar duidelijk te horen in mijn stem vermist ik in mijn ooghoeken Sarah in elkaar zag krimpen. Was ze bang van me?

De man rolde met zijn ogen, maar stond uiteindelijk toch op en verliet de kamer. Ik draaide me weer naar Sarah om en ze keek me nog steeds bang aan. 'Ben je bang van me?' vroeg ik fluisterend. Ze keek me nog steeds niet aan waardoor ik naar haar toeliep zodat we bijna tegen elkaar aanstonden. Ik legde mijn hand onder haar kin en duwde haar hoofd voorzichtig naar boven zodat ze gedwongen werd me aan te kijken. 'Je bent bang voor me concludeerde ik.

'Het spijt me, Harry,' Ze keek me scherp aan, 'het is voor je eigen bestwil.' Ik legde een hand op haar heup en met de andere ging ik door mijn haar. 'Alsjeblieft, ben niet bang van me.' mompelde ik triest. 'Ik ben niet bang van je, ik ben bang van wat je kunt doen.' gaf ze eerlijk toe, te eerlijk naar mijn mening. 'Haal me hieruit.' smeek ik. 'Alleen als jij beter wordt.' zei ze resoluut. 'Ik ben niet ziek!' Ik verhief mijn stem en ze kromp ineen. 'Ik ben niet ziek.' fluisterde ik.