H64

Ik tik tegen de tafel voor me, tik tik tik. In een regel matig ritme ketst mijn vinger tegen het lak van de houten tafel. Tik tik tik.
Zou hij nog komen? Ik hou even op met tikken om naar de lege tafel naast me te kijken. Dan ga ik weer verder. Tik tik tik. Ik bijt op mijn lip, hij had het beloofd.
Het is vrijdag, de lessen beginnen weer over... een paar minuten. Als hij niet komt dan ga ik hem slaan. Tik tik tik.
Ik had de eerste twee uur vrij, ik weet dan dat de oudere leerlingen "magie-les" krijgen, maar ik ben daar nog niet aan toe.
De lerares Wiskunde komt al binnen, iedereen om me heen wordt stil. Zelfs mijn andere vrienden die de heletijd achter mijn rug bezorgt over me aan het praten waren. Ik geef het op, hij komt niet. Na deze les is het pauze, dan kan ik hem wel even gaan slaan. Ja.
Mijn getik stopt. Een knagend gevoel gaat nu door mijn buik, wie past er op mijn draakje? Ik heb Diamantar achter gelaten bij Eragon, hopelijk verzorgt hij hem goed.
Aryen draait zich om als hij mijn getik niet meer hoord, hij zit een paar plaatsen voor me. Hij kijkt me aan. Ik kijk hem woedend aan, die idioot heeft verpest waar ik eergisteren voor heb gewerkt, dat Metsa meer vertrouwen in zichzelf en in andere krijgt! Aryen draait zich weer om. Het zal nooit iets worden tussen ons. Ik ben hem zelfs niet dankbaar voor zijn hulp eergisteravond.
Ik leg mijn hoofd neer op mijn boek, en luister met een half oor naar de lerares. Het boeit me allemaal geen bal wat ze me verteld, mijn gedachten gaan naar Metsa. Hij is belangrijker.
Ik voel het rare gevoel weer in mijn buik, Metsa. Een van mijn handen gaat omlaag en ik leg hem op mijn buik. Ik snap nog steeds niet waarom ik buikpijn, nee geen buikpijn, waarom ik het gevoel krijg dat er vlinders in mijn buik zitten als ik aan Metsa denk. Ik bijt op mijn lip, eigenlijk is het wel een fijn gevoel.
Naast me wordt een stoel verschoven, maar ik til mijn hoofd niet op. Het is vast Trisa die naast me komt zitten en haar plek naast Nicos opgeeft. Ik negeer haar.
'Lilith,' fluistert degene naast me. Mijn hoofd gaat met een ruk omhoog en ik kijk blij naar degene die naast me is komen zitten. Die stem is niet de stem van Trisa.
'Metsa! Je bent toch gekomen!' Ik lach naar hem met een grote grijns. Even knippert hij verbaast met zijn ogen en dan grijnst hij ook.
'Ik had het toch beloofd?' Zegt hij hees. Ik lach naar hem, de vlinders in mijn buik worden er meer.
'Ik ben blij dat je gekomen bent,' fluister ik. Bijna had ik iets anders willen fluisteren, iets romantisch. Wat heb ik vandaag?
'Ja,' zegt Metsa.
'Stilte daar, we zijn bezig met de les!' Roept de lerares.