Hoofdstuk 26

Weken gingen snel voorbij, waarin Olivier veel zwerbaltrainingen in laste. Het leek wel alsof hij er op gebrand was, Zwadderich te verslaan. Wat bleek nou, Griffoendor had al een aantal jaar de cup niet meer gehad. Olivier, wilde die beker en wij moesten hem helpen. ‘Kom op Olivier’, zei George na de training, ‘we winnen die beker echt wel, we hebben het beste team dat er is’. George gaf mij en Harry, een klap op onze schouders. ‘Dankzij onze nieuwste aanwinsten’. Ik en Harry, hadden naar elkaar gegrijnsd. Ook te rest van het team had geglimlacht, dat voelde goed.

Voor ik het door had, was het de dag voor Halloween. De weken waren rustig verlopen, tot die dag. Ik had het behoorlijk verpest bij professor Sneep, ook al had ik het gevoel dat hij het meer verpest had bij mij. Het was een rustige Vrijdag en ik maakte braaf mijn toverdrank. Voor zover ik braaf was dan. Ik boog me, al roerend, over mijn boek om te kijken wat ik nu moest doen. Zachtjes floot ik een deuntje, ik was blij dat het morgen Halloween was. Wat betekende: bijna kerstmis, soort van dan. Ik roerde in mijn toverdrank, terwijl ik steeds het zelfde deuntje bleef herhalen. Hermelien keek me verstoord aan. Ik was vast irritant, wat leuk. Volgens mij, dacht ik bij mezelf, ga ik teveel met Fred en George om. Ik roerde nog een keer en gooide daarna, mijn keurig gesneden wortels, in mijn ketel. Nu een kwartier lang roeren, zag ik in mijn boek staan. Langzaam roerde ik in mijn ketel, nog steeds mijn deuntje fluitend, maar dan wat harder. De mensen achter ons, keken me nu ook verstoord aan, maar ik negeerde ze en floot verder. ‘Pardon miss Perkamentus’, hoorde ik de ijzige stem van professor Sneep, ‘is het leuk’? ‘Nou, eigenlijk wel professor’, antwoordde ik beleef, ‘toverdranken maken is echt dolletjes’. Professor Sneep keek me even vreemd aan. ‘Nou oké dan’, zei hij verward ‘, maar stop met fluiten’, zei hij daarna met zijn bekende ijzige stem. Hij draaide zich om, schudde met zijn hoofd en controleerde willekeurige toverdranken. Harry kreeg natuurlijke een hele uitbrander, over hoe slecht het was. Ik roerde nog steeds in mijn toverdrank en ging over van fluiten, naar een liedje zingen. ‘Luce’, zei Hermelien, ‘is dat nou echt nodig’? ‘Nee eigenlijk niet’, antwoordde ik, ‘maar het is wel leuk’. Hermelien grinnikte even en boog zich weer over haar boek. Ik glimlachte ook even en boog me ook over mijn boek. Nu, moest ie nog 5 minuten sudderen en klaar. Ik liep naar de wastafels en waste al mijn spullen af waar ik klaar me was. Ik zong nog steeds hetzelfde liedje en waste af op het ritme. ‘Het is mooi dat u mijn les leuk vindt miss Perkamentus’, zei de stem van professor Sneep in mijn oor, ‘maar dat hoeft u niet te laten merken’. Ik draaide snel de kraan uit en draaide me om. ‘Sorry professor’, zei ik, ‘ik dacht dat een beetje muziek geen kwaad kon’. Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken, maar toen dat niet lukte keek ik toch maar naar mijn schoenen. ‘Weet u’, begon hij, ‘ik haat muziek’. Boos kijk hij me aan, maar ik negeerde het. ‘Ik had gedacht dat professor Perkamentus, u toch wat beter had opgevoed’, vervolgde hij. Ik keek op van mijn schoenen en keek hem woedend aan. ‘Dat u twijfelt aan de opvoeding van het schoolhoofd is ook niet alles’, zei ik en ik keek hem koppig aan. Zijn blik werd van boos, naar woedend door mijn antwoord. ‘Volgens mij, ligt dit niet aan de opvoeding van professor Perkamentus’, zei hij en hij keek me zelfvoldaan aan. ‘Volgens mij, ligt dit toch echt aan de genen van uw ouders, u had geluk dat u geadopteerd werd door professor Perkamentus’, hij keek me aan en een kleine glimlach speelde over zijn lippen. De rest van de klas had het ook gehoord en luisterde aandachtig mee. ‘Weet u wat ik denk’, zei hij en hij boog zich naar me toe. ‘Dat als u niet geadopteerd was, u nu een achterbakse trut was geweest’. Plek voor tranen was er niet, elk ander normaal persoon zou gehuild hebben. Ik overbrugde de paar passen naar mijn tafel, gooide met geweld mijn afgewastte spullen op tafel en greep mijn toverstok. Ik dacht gelijk aan de kietelspreuk, maar besloot hem eerst te ontwapenen. Voor het geval dat. Ik richtte mijn toverstok op professor Sneep en stond op het punt de spreuk uit te spreken toen Hermelien riep; ‘Luce nee! Je wordt van school gestuurd’! ‘EXPELLIARMUS’! Schreeuwde ik. Sneep, wordt verrast door mijn aanval en is te laat om hem af te weren. Door mijn woede is de spreuk te sterk geworden. Sneep schiet naar achteren en knalt met een volle vaart tegen de muur. Hij land met een doffe klap op de vloer en blijft daar even liggen. Met tranen in mijn ogen ren ik het lokaal uit, voor ik de deur dicht kan trekken hoor ik professor Sneep nog roepen; ‘Perkamentus hier komen’! ‘Nee!’, schreeuw ik terug en ik ren zo snel ik kan terug naar de leerlingenkamer. ‘Varkenssnuit’, zeg ik zachtjes. Het portretgat zwaait open. Ik twijfel niet en ga meteen door naar mijn slaapzaal, waar ik me huilen op mijn bed laat vallen en me op krul onder de deken.