Eén

Er was eens een ijskoningin genaamd Iris. Zij was de bestuurder van het IJsrijk, het rijk naast het rijk van de oude koning Theo. Ze woont in een groot ijspaleis, een heel groot ijspaleis, omringd door een vloeibare vloeistof van min 200 graden Celsius en bewaakt door twee zeemeerminnen. De ijskoningin is vastbesloten het rijk van de oude koning Theo over te nemen.
“Meriam!” roept Iris en een gevleugelde aap komt aanhuppelen.
“Ja hoogheid,” zegt Meriam terwijl ze een kleine buiging maakt.
“Noem je dat een buiging?” schreeuwt Iris naar de aap, “dat is een klein knikje, ik wil een echte buiging zien van jullie, begrijp je dat?”
“Jja, hhhoogheid, “stamelt Meriam, terwijl ze een diepe buiging maakt.
“Breng me mijn scherm,”
“Ja hoogheid,” zegt de aap en ze huppelt weg. Even later komen er zes gevleugelde apen binnen met een groot scherm. Ze zetten het voor de ijskoningin neer en verlaten de kamer.
“Laten we eens zien wat er allemaal gebeurt in deze wereld,” zegt Iris tegen zichzelf. Met een simpele beweging van haar hand springt het scherm aan. Er verschijnen twee zeemeerminnen voor een grote poort op het scherm. Ze zitten samen gezellig te praten.
“Praten onder werk, dat kan niet,” zegt Iris. Ze drukt op het knopje van de intercom en roept:
“Chantal, Jacky, opletten. Jullie moeten mijn paleis bewaken.” Meteen stoppen de zeemeerminnen met praten. Iris beweegt haar hand weer en het beeld verandert. Weer verschijnen er twee meisjes.
“De zusjes Assepoester,” zegt Iris, “die hebben vast weer niks boeiends.”
“Kijk eens wat ik heb gekregen heb van vader voor mijn verjaardag,” zegt Amy en ze laat haar nieuwe schoenen zien.
“Wow, die zijn mooi,” zegt Daniëlle, “kijk eens naar die van mij. Net zo mooi, toch?”
“Ja, tuurlijk,” zegt Amy en ze kijk met een afkeurende blik naar hakken van Daniëlle.
“Ieder zijn eigen smaak,” zegt Daniëlle. Ze trekt een gekke bek naar Amy en de meisjes schieten in de lach.
“Fijne verjaardag zusje,” zegt Amy.
“Fijne verjaardag zus,” zegt Daniëlle en de meisjes geven elkaar een knuffel.
“Waarom kijk ik dit nog?” zegt Iris, terwijl ze gaapt. En weer beweegt ze haar hand en verandert het beeld. Op het scherm verschijnt een groene heks die aan het schreeuwen is tegen een blonde jongen.
“Kijk dit is leuker,” zegt Iris.
“Hoe heeft dit kunnen gebeuren Hugo?” roept de heks.
“Sietske, dat weet ik niet,” zegt Hugo, “neem een meloen, dat kalmeert je.”
“Houd toch op Hugo,”
“U krijgt vast uw gevleugelde aapjes weer een keer terug,” zegt Hugo.
“Je snapt echt niet waar dit over gaat zeker, of wel? Het gaat niet om het feit dat ze mijn aapjes heeft, maar dat ze op mijn eiland kon komen. Mijn spreuk beschermt het hele rijk van de oude koning Theo zodat ze hier niet naar binnen kan komen. Maar ze loopt zomaar mijn eiland op. Geeft me mijn boeken, ik moet een oplossing vinden.”
“Ga je koning Theo ooit vertellen over die spreuk?”
“Nee, het hele rijk denkt dat ik slechte plannen heb en dat wil ik zo graag houden. Anders wordt ik net als de goede fee Susan en komt iedereen naar mijn huis voor hulp. Veels te veel mensen. Ga nu maar mijn boeken halen, Hugo.”
“Ja mevrouw, neem in de tussentijd een meloen, dat zal u kalmeren,”
“Ga mijn boeken nu maar halen,” zegt Sietske terwijl ze de meloen uit de handen van Hugo slaat. Deze vliegt door de kamer heen, raakt het raam en spat uit elkaar.
“Als je mijn boeken heb gebracht, kan je dan opruimen,” roept ze Hugo achterna.
Iris valt bijna van haar stoel van het lachen.
“Wat ben ik toch weer geweldig,” lacht ze.