Chap 3

Ik durfde niet mijn ogen open te doen. Ik voelde nog steeds Kenja's hand, maar ik durfde nog steeds niet te kijken. Totdat ik Kenja's stem hoorde. Ik deed toch maar mijn ogen open en zag Kenja en de andere voor me lopen. Maar het was heel raar, ik zag het van boven. Het leek of ik zweefde en naar de andere keek. En het was nog raarder. Ik zag Kenja helemaal daar voorop lopen, maar ik had haar hand vast! Ik keek opzij en zag Kenja. En de andere ook! 'Wat gebeurt hier? Waarom zie ik ons lopen als wij hier zijn!' vroeg James angstig. 'Ik snap het volgens mij al' zei Kenja. 'We zijn terug in de tijd maar we zien ons zelf. Wij zijn eigelijk geesten'. Iedereen keek Kenja raar aan.'Weet je dat zeker?' vroeg ik. 'Ja Rido, ik weet het bijna wel zeker. Ik ken Tio al best lang dus ik wist wel een beetje over zijn uitvindingen'. Er viel een kleine stilte. Opeens begint Sofie als een gek te schreeuwen: 'Ze gaan er vandoor, ze gaan er vandoor!!!'. Zo snel als we kunnen volgen we ze. Ik zag Sofie van het verleden een deur open doen er was een trap de naar boven leidde. 'Kom op!' hoorde ik haar zeggen 'laten we het volgen, misschien zijn we mensen daar!' Wij 'zweefde' met ze mee naar boven. Opeens stopte ze bij een deur. 'Is dit wel een goed idee?' vroeg Kenja die daar beneden zat te stotteren. 'Ik heb een heel slecht gevoel hierover!'. Ik zag mezelf naar haar toe lopen en een hand op haar schouder leggen. 'Maak je maar een zorgen, het komt goed'. Ik zag James de grote stalen deur opendoen. Even aarzelde hij maar liep toen naar binnen en de rest volgde hem. Wij zweefde door de muur heen en wachtte geduldig af. Ondertussen keek ik opzij en zag ik Kenja gespannen naar beneden te kijken naar haar zelf. Ze had mijn hand ondertussen al los geatem en is aan mijn arm gehangen. Ik wrong mijn arm onopvallend uit haar greep en deed een arm om haar heen. Alsof ze niks had gemeekt keek ze nog steeds naar beneden. 'Wat is Kenja eigelijk wel een leuk meisje' dacht ik. Ik bleef haar stiekem aankijken en het leek of ik weg begon te dromen. Mijn maag ontplofte bijna van vlinders. 'Nee Rido! Niet laten aflijden! Kijk nou wat er gebeurt!' sprak ik mezelf toe. Met moeite keek ik weer naar beneden. Ik zag mezelf en de andere alles doorzoeken. 'Ik zei toch dat er geen mensen waren, laten we hier weggaan. Deze plek geef me de kriebels!' zei Kenja. 'Ik ben wel met Kenja eens Sofie en Rido, laten we maar gaan voor we in de problemen komen!'. Ik zag iedereen lopen naar de deur.
Opeens sloeg de deur heel hard dicht! Iedereen schrok. Ik zag James uit alle macht aan de deur trekken. Na paar minuten trekken loopt hij uitgeput naar de andere toe. Het was even stil. Iedereen wachtte tot hij iets ging zeggen. Dan trekt hij zijn mond open en zegt: 'Sorry jongens.. Maar we zitten hier vast'